persoonlijk – Veendammerman

Vogeltaartjes

Mijn vrouw maakte vanmorgen kleine vogeltaartjes van zaad met gestold vet, versierd met besjes van onze vuurdoorn en een paar rozenbottels. Hopelijk vallen ze in de smaak bij onze gevederde vrienden.
Voor onszelf fabriceerden we een soepje. We maakten bouillon van groenteresten die we de afgelopen maanden in een zak in de diepvries hebben bewaard.
Na de lunch maakten we een wandeling door Veendam. Het is vandaag min twee graden. Eenmaal weer thuis smaakt een kop thee dan extra lekker. En met een eindeloze lijst met jaren zeventig nummers van Spotify aan is de pret helemaal compleet.

Veertien jaar later

Gisteren liepen we over het Balloërveld en opeens realiseerde ik me dat ik daar precies veertien jaar eerder ook liep. Toen nog met mijn ouders. Ik herinner me dat we op Tweede Kerstdag geen afspraken hadden en we daarom besloten om voor het eerst een bezoekje te brengen aan dat grote heidegebied niet ver van Assen. Het was stukken mistiger dan gisteren en we konden eigenlijk maar weinig zien van de prachtige natuur die ons omringde. Toch was het een gezellige en sfeervolle wandeling die eindigde in een schuur in het nabijgelegen dorpje Balloo, waar we tussen de balen hooi genoten van een warme kop chocolademelk.

Ik had toen een digitale camera die qua uiterlijk meer van een USB-stick weg had dan van een echt fototoestel. De kwaliteit van de foto’s was niet geweldig, maar toch ben ik blij dat ik ze al die jaren op mijn harde schijf heb bewaard. Want niet alleen geven ze de sfeer van die dag goed weer, ze zijn in zekere zin ook genomen in een tijd ‘toen er nog niks ergs was gebeurd.’ Op dat moment wist ik natuurlijk niet dat het gelijk de eerste als ook de laatste keer zou zijn dat ik met mijn ouders op het veld zou komen. En we waren natuurlijk nog onbekend met het vreselijke lot wat hen stond te wachten.

Zes jaar later liep ik in mijn eentje op het Balloërveld en waren mijn pa en ma allebei al overleden. Zo zie je maar dat de mensen om je heen en waar je van houdt zomaar om wat voor reden dan ook uit beeld kunnen verdwijnen. Het is dus best denkbaar dat ik (of iemand anders uit ons gezelschap) met hetzelfde weemoedige gevoel aan de dag van gisteren zou kunnen denken omdat iemand er niet meer is. Daar moet je niet teveel aan denken of van wakker liggen, maar het helpt misschien wel om je geliefden wat meer te waarderen zolang ze er nog zijn.

Eerste werkdag

Vandaag is het alweer 26 jaar geleden dat ik mijn eerste werkdag beleefde. Ik kan me eigenlijk maar weinig meer van die dag herinneren. Behalve dan dat ik grafische films van papiermontages moest trekken om het vervolgens in de gescheiden afvalbakken te deponeren.

Als zeventienjarige was ik blij dat ik van school af was, ondanks dat ik goed kon leren. Maar ik had zin om te werken en heb ook nooit meer naar school terugverlangd. Ik heb alle benodigde diploma’s om mijn vak te kunnen uitoefenen via het leerlingwezen behaald (1 dag school, 4 dagen werken) en later nog een extra opleiding Desk Top Publishing gedaan, waarvoor ik een aantal (doorbetaalde) dagen per jaar naar de grafische school in Veenendaal ging. Die opleiding was in 1998 afgelopen en toen behaalde ik dus mijn laatste diploma tot nu toe. Sinds die tijd noem ik mezelf autodidact.

Toen ik na zestien jaar samen met mijn collega’s het pand van het bedrijf moest verlaten vanwege een faillissement, deed dat best veel pijn. Maar nu ben ik blij met mijn eigen bedrijf plus bijbaan. Gistermiddag genoot ik even extra van het mooie weer toen ik door Veendam fietste en bovenstaande foto schoot. Hoe leuk ik het werken in loondienst voor 1 dag in de week ook vind; het blijft ook bijzonder om voor eigen rekening te werken en er zomaar even tussenuit te kunnen glippen als ik dat wil.

Zomer 2018

Toen onze overkapping eind april werd geplaatst hoopten we natuurlijk op een lange zomer en die wens is helemaal uitgekomen! Al gaat het vanaf morgen elke dag regenen, dan nog heb ik het gevoel dat we nog nooit zo’n lange zonnige periode hebben gehad. Dit werd laatst onderstreept door een dame die ons een workshop Palestijns koken gaf. Zij woont nu 33 jaar in Nederland en zei dat 2018 het meest zonnige jaar is.

Wat de tuin betreft is dit weer een hele uitdaging. Oma’s Camelia leek eerst zo sterk te zijn, maar heeft het zwaar te lijden onder de droogte. Ook zijn onze fruit- en groenteplantjes niet echt vruchtbaar te noemen. We hebben tot nu toe twee komkommers uit eigen tuin kunnen eten, maar voor het eerst in drie jaar is onze courgette-oogst mislukt. De hedera groeit wel stug door natuurlijk, die moet ik vaker snoeien dan normaal. Voor de rest is het hier een groene bende met al die planten en kan ik me nu al verheugen op volgend jaar, wanneer we er nog een stukje tuin bij gaan maken.

Als ik met mijn vrouw in de tuin zit met een goed boek en een koel glas water binnen handbereik heb ik helemaal niets meer te wensen. Zo ben ik ook totaal niet jaloers op al die mensen die op deze Zwarte Zaterdag in de file staan of in het vliegtuig onderweg zijn naar een nog warmere bestemming. Sterker nog: wij gaan helemaal niet op vakantie omdat wij allebei een leuke bijbaan hebben gevonden. We combineren het werken in onze eigen bedrijfjes nu met 8 uur in loondienst en tot nu toe bevalt dat prima. Het geeft een stukje afwisseling en ritme, leuke collega’s en je leert weer van alles. Bovendien krijg ik al een vakantiegevoel als ik achter het huis zit of als we met een lunchpakketje en een flesje water op zak gaan fietsen. Het Zuidlaardermeer is hier 18 kilometer vandaan:

U ziet mij hier in het Zuidlaardermeer staan, waar een week later een negatief zwemadvies kwam vanwege blauwalg. Gelukkig heb ik het alleen bij pootje baden gehouden. Het Langeboschmeer bij Wildervank kampt al jaren met blauwalg. Ze proberen het met water uit het IJsselmeer door te spoelen, in de hoop om van het probleem af te komen. Ben benieuwd of dat gaat lukken, want dan kan het recreatiegebied eindelijk ten volle gebruikt worden.

Minder afval

Niet zo lang geleden was het doodnormaal dat je bij elke aankoop een gratis plastic tasje meekreeg. Vaak had de dame of heer bij de kassa het door jou gekochte product zó snel voorzien van een ‘puutje’ dat het bijna vervelend was om te zeggen dat je al een tasje had. Het is dan ook vaak voorgekomen dat men het weer moest uitpakken omdat ondergetekende zelf al een stoffen tasje had meegenomen, eentje uit de winkel van De Vrek.

Als je tegenwoordig een plastic tasje wilt moet je ervoor betalen en dat zorgt er in elk geval voor dat mensen er meer over na gaan denken. Maar dat neemt niet weg dat er nog steeds teveel plastic in omloop is en dat veel producten nog steeds verpakt zijn terwijl dat niet persé hoeft. Bovendien zijn sommige verpakkingen veel te groot. Het doosje voor de adapter voor mijn iPad was tien keer zo groot als het ding zelf.

We leven in een wereld waarin zelfs gepelde sinaasappels in plastic verpakt worden.

Als ik een tros bananen koop, zit daar min of meer al een natuurlijke verpakking omheen. Niet nodig om er dan ook nog een zakje om te doen. Het is misschien niet slim om 10 appels los op de boodschappenband te leggen, maar de Lidl heeft daar in de vorm van nylon zakjes een duurzame oplossing voor gevonden.

Vandaag kocht ik een ongesneden pompoenbrood en ik verzocht de verkoopster om hem zó aan me mee te geven. Ik deed hem in een stoffen tas. Dat voelt misschien even onwennig, maar mijn vrouw en ik hebben ons voorgenomen om minder afval te produceren.