Categorie: dieren

Twee kikkers

Op zo’n heerlijke lentedag als gisteren is het geen straf om lekker op de fiets naar mijn vrijwilligerswerk te gaan. Ik was vroeg van huis vertrokken dus had mooi de tijd om bovenstaande foto te maken.

Op de terugreis zag ik bij het hertenkamp een jongedame bijna midden op de weg staan, haar hoofd naar beneden gericht. Ik verminderde vaart en vroeg haar wat er was. Ze wees naar twee kikkers die op het wegdek zaten. Niet naast elkaar, maar op elkaar! Ze maakte zich zorgen dat de diertjes doodgereden zouden worden. Gelukkig was er niet veel verkeer, maar als we niets zouden doen was de kans toch groot dat ze geplet werden. Ik zette mijn fiets op de stander en terwijl zij het verkeer in de gaten hield hielp ik de kikkers met oversteken. Met mijn vinger gaf ik ze een duwtje, waarna ze telkens een stukje vooruit sprongen. Ze bleven gewoon gezellig op elkaar zitten. Na een paar minuten waren ze de weg over en dus veilig. Tenminste… Kikkers zitten het liefst in een natte omgeving. Het meisje zei dat ik ze het beste naar de stoepput kon leiden. Zo zouden ze vanzelf weer in het water komen. Met één laatste por vielen ze in de put en na een high five namen we afscheid.

dagboek, dieren , ,

Kostganger

IMG_1281 - Edited

Goedemiddag. Mijn vriendjes en ik komen hier regelmatig op visite bij de Veendammerman en doen ons tegoed aan alle zaadjes, stukjes brood, fruit en vetbolletjes. Af en toe zie ik wat collega-vogels, zoals vinkjes, kool- en pimpelmeesjes, musjes en kauwtjes. Die laatste maken soms ruzie, vandaar dat ik meestal in mijn eentje kom. Trouwens, ik laat me ook niet wegsturen. De tuin is redelijk beschut en ik heb hier een goed uitzicht over naderend gevaar en onheil. Zie ik de Veendammerman nu zijn camera pakken? Nee hé, niet weer. Nou, nog één fotootje dan en dan vervolg ik mijn weg. Tot gauw!

p.s. Een goede kennis van de Veendammerman heeft een leuk boek geschreven over onze soort. Want wij vogels zijn eigenlijk best wel van de liefde en hebben daar ook een eigen mening over…

dieren ,

Rotjeknor

We logeren een paar dagen in Rotterdam in het huis van mijn schoonzus en zwager. Ik kan weer genieten van zwager zijn grote LP- en CD-collectie en het is ook fijn om even weer in het Zuid-Westen van ons land te zijn. Normaal zitten we zoals jullie weten in het Noord-Oosten en dat betekent dus dat we het land vandaag diagonaal hebben doorkruist. Het was redelijk rustig op de weg, maar we hebben de spits dan ook vermeden. Onderweg naar de supermarkt werden we door 3 van de 5 mensen die we onderweg tegenkwamen begroet. En dan zeggen ze dat “westerlingen” dat niet doen…

We passen op de kat Maria. Zij is jaren geleden door haar baasjes meegenomen uit Griekenland, waar zij op vakantie waren. Het was toen nog een jong poesje, maar Maria is door de jaren heen uitgegroeid tot een stoere kat met een imposante staart. Ze dwingt heel wat respect af bij de buurtkatten. Wij logeren hier niet zo vaak, maar Maria is binnen een kwartier weer aan ons gewend. 

We gingen net een blokje om en zij volgde ons onderweg. We naderden een flatje waar een klein keffend hondje op het gras zat. Toen het kleine diertje (volgens mij een tekkel) Maria zag naderen, begon het nog harder te keffen. Maria bleef even op straat zitten en liet zich niet intimideren. Het hondje rende zenuwachtig heen en weer, kefte nog steeds alsof zijn leven ervan af hing maar durfde eigenlijk niet dichterbij te komen. Baasje stond te kijken en zei: “Je durft niet hè, schijterd!” Op een gegeven moment was Maria het gekef waarschijnlijk zat en stond ze op om weer door te lopen. Het hondje schrok zich het apezuur van Maria’s minuscule beweging en wist niet hoe snel hij naar huis moest rennen. Maria vervolgde stoer haar weg.

dieren, persoonlijk , , ,

Balloërveld

Op deze zonnige zaterdagmiddag zochten wij de rust op. Het Balloërveld, een heideveld van 367 hectare, niet ver van Assen. Het mooie weer lijkt maar niet op te houden. Geen straf om te genieten van heide, zandverstuivingen en bomen. Een plek met veel historie, grafheuvels en Middeleeuwse karrensporen. Ook zijn er nog loopgraven te vinden uit de Tweede Wereldoorlog.

Tijdens onze wandeling hoorden we een paard hinniken. In de verte zagen we hem aankomen. Afwisselend in galop en draf. Het meisje dat op het paard reed kreeg waarschijnlijk les van de dame die naast haar fietste. Toen ze uit het zicht waren hoorden we het paard nog steeds uitbundig hinniken. Tja, een prachtige plek en geweldig weer. Wat willen mens en dier nog meer?

De vorige keer dat wij hier waren was op 5 mei. In het gras naast het fietspad zagen we opeens iets bewegen. Het bleek een jong slangetje te zijn, soepel glijdend door het hoge gras. Samen met nog twee andere mensen zaten we op onze hurken naar dit diertje te kijken, totdat er een iets groter slangetje opdook. Mama, waarschijnlijk.

Even verderop kwamen we aan bij de schaapskooi. Het was een geblaat van jewelste toen de herder de honderden schapen de kooi inleidde. Elk schaap bleek zijn eigen geluid te hebben. De meeste lammetjes hadden de baard nog niet in de keel. Als je zo’n kudde een tijdje staat te observeren, zie je ook steeds meer verschillen. Geen schaap is hetzelfde. Een aantal opstandelingen waren een andere kant opgelopen, maar werden door honden weer teruggehaald. Verder leek alles gesmeerd te gaan. Je krijgt wel respect voor het beroep van schaapsherder. Blijft toch een zootje ongeregeld, zo’n kudde.

Voor iedereen die zijn hoofd eens lekker leeg wil maken is wandelen of fietsen op het Balloërveld beslist aan te raden!

dieren, natuur, op stap, persoonlijk , , , ,

Dankzij de bijen

Op de gezondheidsbeurs woonde ik een lezing bij van het AllergiePlatform en daar werd verteld dat honing een natuurlijk middel kan zijn tegen hooikoorts. Het gaat dan wel om honing uit de buurt waar je woont. Gelukkig had ik dit jaar niet veel last van hooikoorts; een beetje in de periode april/mei. Dus de drang om een imker te zoeken was niet erg groot.

Een dag voordat we op vakantie gingen streek er een zwerm bijen neer op onze hederahaag. Ik had nog nooit zoiets van dichtbij gezien en wist eigenlijk geen raad. Vooral niet omdat we op dat moment wel andere zaken aan ons hoofd hadden. Gelukkig beloofde een buurman van een paar huizen verderop dat hij het in de gaten zou houden. Mochten ze na een dag niet weg zijn, zou hij een imker regelen om de duizenden bijen vakkundig te verplaatsen. Maar vlak nadat ik bovenstaande foto had gemaakt, vlogen ze weg en bleek dat ze onze tuin alleen als overnachtingsplek hadden gebruikt.

Zondag werd er een oogstfeest gehouden bij de volkstuintjes in Borgerswold. Daar spraken we met een man van de Nederlandse Bijenhoudersvereniging. Hij verkocht Veendamse honing. Uiteraard een potje gekocht. Misschien helpt het om mijn hooikoorts het aankomende jaar helemaal uit te roeien. Dankzij de bijen.

dieren, persoonlijk , , ,