Mijn vaders fiets

Ik had hem veertien jaar geleden, vlak na zijn overlijden in ons schuurtje gezet en hij was al die jaren bijna niet van zijn plek gekomen: mijn vaders Gazelle. Best wel een sportieve fiets voor die tijd, met 21 versnellingen. Eigenlijk veel luxer dan mijn eigen fiets, maar toch heb ik er nooit op gereden. Hooguit een stukje hier achter het huis, toen de banden nog niet waren leeggelopen. Pa maakte er wel redelijke tochtjes mee, zelfs nog toen hij al ziek was.

De fiets stond niet écht in de weg, maar je had wel constant het gevoel dat je er iets mee moest. Eerst had ik hem een beetje als back-up, voor wanneer er iets met mijn eigen fiets zou gebeuren. Maar er is gewoon nooit een moment gekomen dat het nodig was om hem te pakken, dus hij stond daar al die jaren maar een beetje te staan.

Zo’n tweede fiets kan handig zijn als je bijvoorbeeld een logé hebt, en dat je dan samen een tochtje kunt maken. Ook nooit voorgekomen. Inmiddels zat de fiets onder het stof en spinrag, de banden waren dus plat en het licht deed het niet meer. Ik zei tegen mijn vrouw dat ik hem een keer wou laten opknappen door een fietsenmaker. En dan misschien toch maar te koop zetten. Omdat zulke dingen niet urgent zijn, blijf je het maar voor je uit schuiven en gebeurt er uiteindelijk dus helemaal niks.

Gisteravond keek ik even passief op Facebook, toen ik een statusupdate van een kennis zag over dat zijn fiets was gestolen. Hij had hem bij de lokale supermarkt gestald, maar was vergeten om hem op slot te zetten. Stom natuurlijk, maar dat is allemaal achteraf gepraat. Hij zat nu zonder fiets, zijn enige vervoermiddel. Als kunstenaar ook niet in het bezit van een gevulde portemonnee, dus hij baalde als een stekker.

Ik vertelde het aan mijn vrouw en zij vroeg of ik de oude fiets van mijn vader niet aan hem kwijt wou. Voor hem zou dat ideaal zijn, want het is een prima fiets die je hooguit voor een paar tientjes weer helemaal rijklaar maakt. Ik stuurde hem gelijk een berichtje en kreeg een enthousiaste reactie terug. We maakten de afspraak dat hij de fiets dezelfde avond nog kwam ophalen.

Ik wreef de ergste stof van de fiets af en kon de voorband nog oppompen. De achterband bleek lek te zijn, maar dat is zo geplakt. Toen hij hem kwam halen zei hij dat hij er met deze fiets ook nog op vooruit ging. De remmen van zijn gestolen fiets deden het namelijk niet. Als hij wou stoppen moest hij dat dus met zijn voeten doen. Niet echt handig als je het mij vraagt. Maar toen hij met de fiets in de hand lopend naar huis ging dacht ik: hij blij, wij blij!