Mijn vrouw maakte vanmorgen kleine vogeltaartjes van zaad met gestold vet, versierd met besjes van onze vuurdoorn en een paar rozenbottels. Hopelijk vallen ze in de smaak bij onze gevederde vrienden. Voor onszelf fabriceerden we een soepje. We maakten bouillon van groenteresten die we de afgelopen maanden in een zak in de diepvries hebben bewaard. Na de lunch maakten we een wandeling door Veendam. Het is vandaag min twee graden. Eenmaal weer thuis smaakt een kop thee dan extra lekker. En met een eindeloze lijst met jaren zeventig nummers van Spotify aan is de pret helemaal compleet.
Prachtig pianoconcert bijgewoond in het Huis voor de Kunst hier in Veendam. In dit Huis zijn in een huiselijke sfeer veel schilderijen te bekijken en vanmiddag konden we dus ook genieten van een fraai staaltje muzikaal vakwerk. Het duo Dimitar Dimitrov en Elvire Boelee speelde quatre-mains, dat wil zeggen ‘met vier handen’. Ze zaten naast elkaar en bespeelden dezelfde piano. Er kwamen prachtige stukken van o.a. Mozart, Brahms en Liszt voorbij en Elvire Boelee vertelde tussen de nummers door over de componist of het stuk zelf (zie foto boven). Voor liefhebbers van klassieke pianomuziek is dit een representatief fragment:
Wat bezielde Laura Dekker om op veertienjarige leeftijd de wereld rond te willen zeilen? In een interview lees ik dat ze totaal geen last had van eenzaamheid. Ze ervoer een groot gevoel van vrijheid en kreeg zelfvertrouwen door werkelijk alles zelf te moeten doen. Er was niemand om op terug te vallen. Zo stond het kiezen voor het ruime sop voor iets groters: Laura wilde iets doen waar ze zelf achter stond en niet zoals zovelen achter de grote meute aanlopen.
Uiteindelijk is dat wat we vaak doen. Boeken worden bestsellers omdat mensen allemaal hetzelfde boek van dezelfde stapel pakken. We worden op school tot brave burgers gesmeed. Vaak denken we helemaal niet na over alle dingen die ons worden geleerd en voorgespiegeld. Het lijkt soms alsof er een blauwdruk bestaat voor wat een goed leven inhoudt. Maar wat dat betreft is het oude gezegde nog steeds van toepassing: ‘van het concert des levens heeft niemand een program’. Je weet niet precies wat je allemaal te wachten staat, maar je hoeft ook niet persé het pad te volgen dat er denkbeeldig al voor je is gelegd. Zo kun je je afvragen wat het nut is om op school allerlei droge theorie te moeten leren, terwijl je het leven ook spelenderwijs kunt ontdekken?
Voor de vader in de film “Leave no trace” is het overduidelijk dat hij niet wil zijn zoals zovelen. Samen met zijn dochter probeert hij zich ver te houden van de consumptiemaatschappij door zo spartaans mogelijk te leven. De vraag die in de film wordt gesteld is: in hoeverre kun je in deze tijd nog als een ouderwetse jager/verzamelaar leven? De man probeert waarschijnlijk net zo’n vrij gevoel in zijn hoofd te krijgen als Laura Dekker, maar door zijn PTSS is dat onmogelijk. Bovendien wordt de ontwikkeling van zijn dochter geremd door zijn wens om buiten de maatschappij te gaan staan.
Still uit de film “Leave no trace” (Debra Granik, 2018)
Eigenlijk koop ik liever spullen in een ‘ouderwetse’ winkel. Maar toen ik vanmorgen de prijs van een duoverpakking cartridges vergeleek, kwam ik tot de conclusie dat die dingen online 19 euro goedkoper zijn! Het is dat ik niet meer zoveel print, maar anders had ik gelijk twee sets gekocht.
Jaren geleden printte ik alles nog uit; mijn hele administratie en letterlijk alle drukproeven. Ik heb het even nagezocht: in 2012 kocht ik voor bijna 300 euro aan cartridges! Tegenwoordig denk ik twee keer na voordat ik iets print. Spaart ook weer een paar bomen uit…
Bomen bij het kerkhof in Westerlee, 2 januari 2019
Mijn vrouw, kameraad en ik stonden om middernacht buiten om wat handen te schudden, maar dat liep wat anders dan verwacht. Normaliter steek ik even de straat over om de overburen gelukkig nieuwjaar te wensen, maar er was dit jaar zoveel vuurwerk dat we het er maar niet op waagden.
De ene na de andere vuurpijl werd de lucht in geschoten en op een gegeven moment voelde ik een steek in mijn hals. Ondanks dat ik een sjaal om had is er blijkbaar toch nog een vonk op mijn huid gekomen. Erg pijnlijk was het niet, maar het was wel even schrikken. Het was een hels kabaal en ik dacht nog even terug aan vorig jaar toen er veel mensen van huis waren en er dus net zo weinig vuurwerk was als handen om te schudden.
Toen er ook nog een vonk op mijn hoofd terechtkwam vond ik het wel genoeg. We gingen weer naar binnen en zetten de BBC aan om de Hootenanny show van Jools Holland te kijken.
Vandaag even op nieuwjaarsvisite bij mijn schoonouders en daarna naar mijn jarige stiefmoeder. Zij vierde haar verjaardag in een wereldrestaurant. Daar was genoeg eten om te kiezen. Ik ging van Italië naar Zuid-Afrika en reisde via Portugal en Frankrijk weer terug naar Nederland.
