Weblog
Komkommer in wording
Een nog eenzame roos.
Erysimum ‘Winter Orchid’
Erysimum ‘Bowles Mauve’
Gebroken hartje
Toscaanse jasmijn. Deze groeit langs de paal van onze nieuwe overkapping.
Bij op de bloesem van de bieslook.
Onze vuurdoorn is volop in bloei.
Hommel op de bloesem van de vuurdoorn.
De eerste bloeiers in de tuin: blauwe druifjes (inmiddels uitgebloeid).
Ik heb een privacyverklaring gemaakt en die kunt u hier lezen. Niet dat er zoveel bijzonders in staat waar u al niet van op de hoogte was. Al die heisa om de AVG vind ik doodvermoeiend, vooral omdat er zoveel onrust ontstaat door de dreiging van torenhoge boetes. Zo’n vaart zal dat niet lopen, maar er zijn zelfs mensen die hun complete website maar uit voorzorg hebben verwijderd om een financieel fiasco uit te sluiten. Ik moet toegeven: het idee dat je als simpele zzp-er een paar miljoen euro moet betalen omdat je e.e.a. niet goed voor elkaar hebt kan nogal beangstigend zijn. Sommige gasten spelen handig in op deze angst en bieden zelfs cursussen of certificaten aan zodat je jezelf AVG-proof kunt noemen. Los van het feit dat deze certificaten vaak niks waard zijn, gaan ze ook voorbij aan waar het eigenlijk om gaat: het beschermen van persoonsgegevens. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee. Uiteindelijk draait het allemaal om de vraag: draag je een autogordel omdat je geen bekeuring wilt óf draag je het uit veiligheid.
Op Tweede Pinksterdag togen wij naar Kasteel Ruurlo, gelegen in de Achterhoek. In 1981 zijn daar opnames gemaakt voor de serie ‘De Zevensprong’. Tegenwoordig is er een museum gevestigd met schilderijen van Carel Willink. Een prachtig gebouw op een mooi landgoed, dat het afgelopen jaar een flinke opfrisbeurt heeft gekregen.
De glazen brug leidde naar de entree van het kasteel. Volgens Wikipedia bestaat het gebouw uit een mengelmoes van bouwstijlen. Gebouwd in de eerste helft van de 14e eeuw. Later zijn er nog diverse verbouwingen geweest.
De trouwzaal:
Wapen in de houten vloer:
Kunst op het plafond:
Het mooie van een zoomlens is dat je alles dichtbij kunt halen. Een detail aan de voorkant van het kasteel, wapen en uurwerk.
Eén van de twee bijgebouwen.
Dit is de andere, de oranjerie (voor een hapje en een drankje):
Trapgevel:
Als laatste een wandeling over het landgoed gemaakt.
Toen ik dinsdagavond muziek zat te maken met twee begintwintigers besefte ik me twee dingen:
– wat hun leeftijd betreft zouden ze een zoon of dochter van me kunnen zijn.
– in tegenstelling tot mij spreken ze niet in volzinnen maar in losse kreten.
Dat laatste is echt iets van deze tijd. Het lijkt er wel op dat mensen steeds sneller gaan praten en hun zinnen korter maken. Alsof er constant een gevoel is dat er tijd gewonnen moet worden. Ik merk dat het me steeds meer moeite kost om te volgen waar mensen het eigenlijk over hebben. Vooral door nietszeggende toevoegingen als ‘dat is gewoon, eh, zeg maar, best wel awkward’ of ‘ik vind het aan één kant best wel chill, maar aan de andere kant ook best moeilijk om er iets van te vinden’. Deze manier van praten lijkt het tegenovergestelde te zijn van wollig taalgebruik, maar het is naar mijn idee even vaag. Het probleem is dat iemand die wel rustig en in volzinnen praat er amper een woord tussen kan krijgen.
Ik snap best dat dit gejaagde taalgebruik ook komt door TV-programma’s en vloggers op You Tube. Veel mensen lijken te praten alsof er nog een trein gehaald moet worden en zijn blijkbaar bang om niet interessant gevonden te worden als ze het wat rustiger aan doen. Zo maak ik regelmatig mee dat ik tijdens het vertellen van een verhaal door iemand wordt onderbroken die vervolgens een voorbarige conclusie trekt die niet klopt. Zo is het net alsof een verhaal niet te lang mag duren, uit angst om de aandacht van de luisteraar te verliezen.
Ik wil niet overkomen als iemand die klaagt over ‘de jeugd van tegenwoordig’, want oudere mensen doen net zo hard aan de trend van het snelpraten mee. Toen wij een aantal maanden geleden een rondleiding kregen in een museum, vuurde de man zijn woorden als een kanon op ons af en moest je je echt goed concentreren om er een duidelijk verhaal van te kunnen maken.
Nou is het voor velen ook moeilijk om tot de kern te komen; veel details die mensen vertellen leiden af van waar het eigenlijk om gaat. Ik moet ook altijd hard lachen als ik bij mensen op visite ben die al aan het begin van hun verhaal stranden.
Hij: “We waren maandag op weg naar de supermarkt toen…”
Zij: “Nee, dat was dinsdag. Maandag zat jij bij de tandarts.”
Hij: “Nee, dat was woensdag. Want daarna zijn we nog naar jouw moeder geweest.”
Zij: “Nee, we zijn maandag na het boodschappen doen bij ma geweest.”
Hij: “Nee hoor, we hebben de boodschappen gelijk naar huis gebracht.”
Voor de aanhoorder is het helemaal niet zo interessant wanneer het één en ander plaatsvond. Die wil juist een duidelijk verhaal zonder al teveel onbelangrijke details.
Zo blijkt wel dat goed communiceren best een hele toer is. Iedereen worstelt er wel eens mee. Maar ik hoop wel dat de maximale snelheid van het spreken inmiddels bereikt is. Want dan is alles een stuk beter te volgen.
Soms zeggen ze wel eens dat de aanhouder wint en vaak blijkt dat ook wel te kloppen. Toen ik meer dan een maand geleden een klacht indiende bij een drukker had ik er aanvankelijk een hard hoofd in dat we tot een compensatie zouden komen. Ik had diverse verhalen op het internet gelezen dat dit bedrijf je in het geval van reclamaties van het kastje naar de muur zou sturen, wat mijn vertrouwen geen goed deed.
Toch besloot ik het er maar op te wagen. Mijn klant was ontevreden over de scheef gesneden magazines en ik natuurlijk ook. We hadden er hard aan gewerkt, niets tot weinig aan verdiend en dan zo’n teleurstellend resultaat. Niet dat de lezers er over zouden vallen. Maar het is ook een principekwestie. Voor 668 euro mag je topkwaliteit verwachten.
De drukker vroeg mij 50 bewijsexemplaren op te sturen zodat zij konden beoordelen of mijn klacht gegrond was. Aan één kant een raar idee. Want ze hadden zelf tijdens een eindcontrole kunnen zien dat het resultaat niet netjes was en daarom hadden de magazines de drukkerij natuurlijk nooit mogen verlaten. Zeker niet als je nagaat dat het in twee fases was gedrukt, waarin we in beide gevallen hetzelfde probleem hadden geconstateerd: tussen de boven- en onderkant van de magazines zat soms wel 6 millimeter verschil. Té laat geleverd, te weinig geleverd én ook nog eens slordig afgewerkt. Raar dat ik dan nog moet bewijzen dat zij fout zitten.
Ik reed naar mijn klant, pakte de magazines in en leverde ze bij het postagentschap af. Ik kreeg een bonnetje mee waarmee ik de zending kon volgen. Handig.
Een paar weken later nog steeds geen bericht van de drukker. Ik kreeg een mail waarin stond dat ze de reclamatie niet konden behandelen omdat ze geen bewijsexemplaren hadden gekregen. Gelukkig kon ik via de ‘track-and-trace’ zien dat het pakket wél was afgeleverd. Dus gelijk een mail er achteraan gestuurd, maar wederom geen reactie.
Ik heb eigenlijk een hekel aan dat heen en weer gemail, vooral als je het gevoel hebt dat ze niet gelezen worden. Dus maar gebeld. Voicemail ingesproken, maar na een week nog geen reactie. Daarna weer een mail gestuurd. Je raadt het al: noppes. Veel mensen zouden het hier al opgegeven hebben. We waren inmiddels alweer anderhalve maand verder. Maar ik besloot door te zetten en belde ze vandaag weer op.
Een vriendelijke dame zei dat ze het ging uitzoeken en belde me een paar uur later terug. In eerste instantie stelde ze voor dat ik de hele oplage terug zou sturen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. De magazines moesten huis-aan-huis bezorgd worden, in verband met afspraken met adverteerders en lopende acties. Dit was dus geen reële oplossing. Ze vroeg hoe ze het dan goed konden maken. Ik zei dat ik met een financiële compensatie tevreden zou zijn. Ze stelde voor om de helft van het geld terug te betalen. 334 euro. Dat leek mij netjes. Liever had ik natuurlijk gehad dat de magazines keurig waren afgeleverd , dat had mij (en mijn klant) een hoop werk en ergernis gescheeld. Maar op deze manier kun je het verhaal tenminste afsluiten.