Paddestoelen


Je komt ze overal tegen: paddestoelen. Tot een paar jaar geleden dacht ik nog dat een ‘paddo’ zo groot was als het zichtbare deel wat boven de grond uitsteekt, totdat iemand me vertelde dat je feitelijk alleen de vrucht ziet. De rest van de zwam zit onder de grond en bestaat uit verschillende schimmeldraden die een zwamvlok worden genoemd.

Ik volg iemand op Twitter die ze zelf plukt en ze in gerechten verwerkt. Het ziet er heerlijk uit, al moet je wel weten wat je doet. Net zoals met planten kun je vaak moeilijk zien welke eetbaar en welke giftig zijn. Ik blijf er voorlopig gewoon naar kijken en dan geniet ik ook.

Draadloos

Het leek ons vorig jaar handig om een draadloze deurbel te nemen. Want dan kun je de ontvanger achter het huis zetten en dan hoor je buiten dus ook als er iemand aanbelt. Niet dat hier zoveel aangebeld wordt, maar goed. Een jaar lang geen problemen gehad, tot ongeveer een maand geleden. De deurbel ging zomaar terwijl er niemand voor de deur stond. Eerst denk je nog ‘dat kan gebeuren’ maar toen het elke dag voorkwam zijn we toch even gaan Googelen wat de oorzaak zou kunnen zijn. Blijkbaar reageert de deurbel op een ander signaal in dezelfde frequentie. Bij wijze van spreken kan het komen doordat iemand de afstandbediening van zijn auto indrukt. Daarom maar weer een ouderwetse beldrukker gekocht en het draadloze setje weggegooid. Scheelt ook weer een hoop batterijen!

Steeds meer dingen zijn draadloos en moeten worden opgeladen. Bovenstaand verhaal bewijst dus dat ze ontregeld kunnen worden, zelfs als er geen sprake is van een hacker. Dat belooft nog wat als we straks leven in een wereld van 5G en ‘The internet of things’.

Ik had natuurlijk ook gewoon een deurklopper kunnen kopen… Da’s wel lachen.

Knab vervelend

Ik had tot voor kort een zakelijke rekening bij Knab, de bank die zich ‘de online bank die met je meedenkt’ noemt en zegt te voorzien in een ‘menselijke service’. Ik ben twee jaar lang een tevreden klant geweest maar helaas heb ik vorige week mijn rekening moeten sluiten. Niet vanuit vrije wil, maar min of meer gedwongen.
Iets meer dan een maand geleden kreeg ik een mail van Knab dat ik mij opnieuw moest identificeren. Volgens de bank zijn zij hiertoe verplicht om financiële criminaliteit tegen te gaan. Via de app op je telefoon zou je dit simpel kunnen doen. Omdat ik een maand de tijd had voor deze handeling legde ik het eerst naast me neer.

Een week later kreeg ik een herinnering. Daarin stond ook dat de rekening geblokkeerd zou worden als ik me niet opnieuw zou identificeren. Ik besloot dus om het gelijk maar ‘even’ te doen. Dat viel tegen. De app bleef al gelijk bij stap 1 hangen: het scannen van je paspoort. Na een update, herstart van de telefoon en contact via de helpdesk was ik een paar uur en geen steek verder.

Ik las op Twitter dat er meer mensen waren die hiermee problemen hadden. Knab leek ook geen alternatief te bieden: als het niet lukt om het identificatieproces door te komen wordt je rekening geblokkeerd en moet je dus maar een andere zakelijke rekening openen. Zelf had ik inmiddels al geen zin meer om een nieuwe poging te doen. Stap 2 is namelijk een scan van je paspoort (door je telefoon op het document te leggen zodat via NFC de chip gescand kan worden) en stap 3 is een gezichtsscan maken die wordt vergeleken met de foto op je paspoort. Hierna zouden nog een aantal vragen komen over omzet etcetera. Feitelijk had ik helemaal geen zin om aan deze poppenkast mee te doen. Ondanks dat Knab zelf aangeeft dat ze verplicht zijn om dit aan hun klanten te vragen kan ik op diverse sites het tegendeel lezen.

Ik heb mijn rekening dus opgezegd, één dag voordat de boel geblokkeerd zou worden en ik niet meer bij mijn geld zou kunnen. Gelijk een nieuwe rekening aangevraagd bij een andere bank. Helaas duurt het 4 á 5 weken voordat die geopend kan worden. Ik zit nu dus tijdelijk zonder zakelijke rekening. Iets wat ik altijd wou voorkomen aangezien ik het liefst privé en zakelijke financiën gescheiden wil houden. Maar ook dat heb je dus niet altijd zelf in de hand.

Weima & vd Werf

Toen we gisteravond in de bibliotheek waren hoorden we opeens mooie muziek uit de foyer komen. Twee gitaarspelende heren zongen ‘Dancing in the moonlight’ en ‘Mrs. Robinson’. Ze waren nog aan het soundchecken maar het klonk gelijk al super. Normaliter waren we na het binnenhalen van onze aanwinsten uit de bieb linea recta naar huis gegaan, maar we besloten om nog even te blijven. En dat was fijn – voor het eerst weer een live-optreden zien!

De één na de andere klassieker kwam voorbij: ‘The boxer’ (Simon and Garfunkel), ‘On the wings of a nightingale’ (Everly Brothers), ‘Heart of gold’ (Neil Young) en zonder erbij na te denken zat ik mee te zingen. Dat dit tegenwoordig niet de bedoeling is vanwege de corona was ik even vergeten. Pas bij de tweede set drong het tot me door en hield ik me in. Al blijft het lastig om je mond dicht te houden als er nummers gespeeld worden die je bij wijze van spreken achterstevoren kent.

Naast de covers was er ook ruimte voor verzoekjes (mijn vrouw vroeg ‘Ring of fire’ van Johnny Cash aan) en eigen nummers. De heren komen uit Friesland en hebben ook een eigen repertoire ontwikkeld en een aantal CD’s uitgebracht. In de pauze kocht ik een geheel Friestalige CD van ze.

Reinout Weima & Anno van der Werf spelen al sinds 1996 samen. Meer info op hun website.

Middle of nowhere

In de vakantie zaten we op het terras van een café in Spijkerboor toen we twee mensen uit de randstad hoorden zeggen dat ze in de ‘Middle of nowhere’ waren beland. Tja, dan heb je blijkbaar het noorden van Groningen nog nooit gezien. Vlakbij het terras lagen een paar charmante huisjes dus dat is niet echt te vergelijken met de kale wildernis die ze waarschijnlijk bedoelen.

Nu zijn we het wel gewend dat mensen die hier niet vandaan komen vaker in zulke termen over het noorden spreken. Ik vind dat niet erg. Behalve als men spreekt zoals dat stel dat ooit tegen Daniel Lohues zei dat ze graag naar Drenthe kwamen omdat ze graag een achtergesteld gebied wilden steunen. Zulke mensen zien het noorden dan als een soort Afrika en het zou me niets verbazen als ze zich ook verwonderen over het feit dat wij hier stromend water hebben. Zelf kan ik altijd enorm genieten van die weidsheid en de rust. Dat is natuurlijk ook een groot verschil met het leven in een drukke stad. Zo zou ik tijdens een bezoek aan Mokum waarschijnlijk het gevoel hebben dat ik in het drukste deel van Tokyo loop. Door de corona ben ik sowieso niet meer op echt drukke plekken geweest.

Winkel in het wild

Ik heb al eens over het fenomeen minibieb geschreven en blijf dat een leuk initiatief vinden. Soms bevatten de kastjes niet alleen boeken, maar ook levensmiddelen. Nieuw in deze is het ruil-idee. Je haalt er iets uit en je stopt er iets in. Voor de verkoop zijn er hier en daar standjes langs de weg waar je groenten en fruit kunt kopen. Richting Wildervanksterdallen bevindt zich zelfs een automatiek waar je doosjes eieren uit ‘de muur’ kunt halen. Soms hoef je dus helemaal geen rondje door de supermarkt te maken om toch aan je eten te komen. En de boer verdient er zo ook meer aan.

Tijdens onze fietstocht richting Gasselte kwamen we zelfs een winkeltje in het ‘wild’ tegen. Het kraampje stond onbemand langs een fietspad. Verderop was een huis te midden van bomen en akkers. Er werden keukenbenodigdheden, oude tijdschriften, honing en jam aangeboden. We kochten een potje aardbeienjam en deden een paar euro in het blikje. Daar zat ook al wat geld in. Allemaal in goed vertrouwen.

Een automatiek voor eieren:

In de verte lopen de kippen rond. Aan de linkerkant zie je een windmolen in aanbouw:

Bye bye hittegolf

Als ik het goed heb geteld duurde de hittegolf negen dagen. In de eerste periode vond ik het wel lekker, maar stilaan begon ik me te verheugen op wat koelere temperaturen. Gelukkig is het tij met ingang van vandaag gekeerd.

De kleine klusjes die ik in mijn eerste vakantieweek deed waren toen nog goed te doen maar vanaf vorige week woensdag was het eigenlijk te warm om iets te ondernemen.

Ook deze vakantie bleven we redelijk dichtbij huis. Dagje Schiermonnikoog (toen het nog niet zo druk was als deze week), Deventer en Leeuwarden (foto onder). We hebben natuurlijk ook de nodige fietskilometers gemaakt door Drenthe, dé fietsprovincie bij uitstek. Over het Balloërveld, door de bossen rond Gieten en richting Borger. Langzamerhand rekken we het aantal kilometers wat we kunnen rijden op 1 dag. Maximum is momenteel zo’n 60 kilometer. We doen het wel kalm aan, dan is het natuurlijk beter vol te houden dan wanneer je de hele tijd een hoog tempo wilt aanhouden. Ook vinden we het belangrijk om tijdens het fietsen veel om ons heen te kijken. Zo zagen we op 1 dag 7 ooievaars, prachtig om te zien!

Onkruid bestaat niet

Ik heb vorig jaar al tegen haar gezegd dat het niet netjes is om onkruid uit andermans tuin te halen. Maar vanmorgen zag mijn vrouw het haar weer doen. In de tuin van de buurman die links naast ons woont trok ze een lange spriet weg die tussen een struik groeit. Ik heb het tot twee keer toe aan haar geprobeerd uit te leggen dat ze dit niet moet doen. Toch kan ze het blijkbaar niet laten. Ze komt dan met het excuus dat ‘voordat je het weet de hele straat vol met onkruid staat’. Dat is natuurlijk onzin. Zo snel gaat dat niet en iedereen houdt zijn tuin hier in de buurt redelijk netjes bij. Op één vrouw na dan. Bij haar staat het onkruid metershoog maar daar waagt ze zich toch maar niet aan. Dan kun je niet even in het voorbij lopen een plantje eruit trekken. De lange spriet is niet met wortel en al verwijderd, dus over een tijdje zal hij er vast weer zitten.

Maar wat is onkruid eigenlijk? En wie bepaalt dat? Het idee van ‘onkruid’ is sowieso een menselijk verzinsel, want de natuur kent geen verschil in ‘goede’ en ‘slechte’ planten. Sommige planten die als ‘onkruid’ worden gezien zijn mooier dan ‘gewone’ planten. Ook planten uit die laatste categorie kunnen zichzelf ongewenst over de hele tuin verspreiden. Dus iedereen mag dit voor zichzelf bepalen. Zonder voor een ander te beslissen.

Bij ons werden er ook plantjes uitgerukt. Misschien door grappenmakers tijdens een dronken nachtwandeling. Ik kan me niet voorstellen dat de voorgenoemde vrouw het heeft gedaan. Al was er laatst een deel  van een plant losgetrokken die zij als ‘onkruid’ zou bestempelen.