Windmolens

Sinds vorig jaar zijn er 35 windmolens in de buurt gebouwd (van Meeden t/m Wildervank) en dat is niet niks. Het grootste deel van de molens is maar liefst 200 meter hoog. Zogenaamde ‘windboeren’ (boeren die een molen op hun land hebben staan) ontvangen 33.000 euro per jaar terwijl andere mensen er totaal niet bij gebaat zijn. Bij geluidsmetingen is ontdekt dat de windmolens voor een laagfrequent geluid zorgen. Hierdoor hebben mensen slaapproblemen en dus veel stress. Ze zijn nog in de testfase en de bouwers zijn op zoek naar een oplossing voor dit probleem.

Er is jarenlang geprotesteerd tegen dit windmolenpark, maar niets heeft geholpen. Het landschap is bij daglicht ontsierd en ‘s avonds zorgen de lampen bij de wieken voor een ‘red-light-district’. Ik moest daar eerst een beetje om lachen toen ik dat las, totdat ik een keer van Westerlee naar huis fietste en de rode gloed me tegemoet kwam. Het is werkelijk geen gezicht.

Hieronder drie foto’s van de windmolens bij Wildervank. Op de tweede foto zie je 5 bomen naast de windmolen staan, zo zie je goed hoe groot hij is. Op de onderste foto zie je het windpark in Meeden op de achtergrond.

School of Rock

Soms kunnen algoritmes ronduit irritant zijn, maar heel af en toe worden je pareltjes gepresenteerd die je anders niet had ontdekt. In dit geval heb ik het over een filmpje op YouTube waarin een stukje van een optreden te zien is van de Cleveland School of Rock. Een dozijn pubers speelt met verve een cover van de band Fugazi (“Waiting room”) en misschien liet YouTube dit wel zien omdat ik laatst wat gegoogeld had over Henry Rollins. Hij is namelijk goed bevriend met de zanger van die band, Ian MacKaye. Geen idee of het zo werkt, maar ik was blij verrast om zulke jonge mensen een nummer te zien brengen dat voor hen uit de prehistorie komt (1988). Het enthousiaste in zowel zang als spel is erg aanstekelijk. Vervolgens ga je een beetje verder zoeken en dan vind je een nog veel mooiere cover, die ik onderaan heb geplaatst.

In eerste instantie moest ik bij ‘School of Rock’ denken aan de gelijknamige film die ik jaren geleden in de open lucht op Lowlands zag. Maar het is ook een internationale organisatie voor naschoolse muziekopleidingen. Er zijn 260 locaties in 9 landen en er worden meer dan 30.000 studenten begeleid. De beste muzikanten vormen een band en mogen op tour om voor een betaald publiek te spelen. Dat ligt vanwege de corona natuurlijk stil, maar in 2018 maakte de Cleveland divisie (met de nickname The Jazz Band Rejex) een tour door eigen land. Het zal heel bijzonder zijn om op die leeftijd (15-18 jaar) zo’n tour mee te maken.

Winter in Veendam

Een fotoblogje van Veendam in de sneeuw…

Bocht Oosterdiep
Sarastraat
Wilhelminasingel
Julianapark, zicht op de Grote Kerk
Winkler Prins school
De vijver voor de Grote Kerk
Noorderpoort College bij het hertenkamp

AE Kade

Ik teken ervoor!

Het is alweer bijna vijf jaar geleden dat ik doelbewust een schetsboekje kocht met het voornemen om meer te gaan tekenen. Omdat je tegenwoordig steeds meer met allerlei schermen zit opgescheept leek het me goed om een hobby te zoeken die daar niets mee van doen heeft. In hippe termen heet dat ‘offline’, maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon ‘normaal’. We doen van alles achter onze schermen, maar soms is het maar weinig productief en kost het gewoon erg veel tijd.
Ik begon wat tafereeltjes na te tekenen vanaf een foto of illustratie en dat was best leuk om te doen. Ik had nog een doos met kleurpotloden van vroeger en kon er aardig mee uit de voeten. Toch stimuleerde het op de één of andere manier niet genoeg om het door te zetten. Na een aantal mislukte pogingen ging het schetsboekje de kast in en heb ik er jarenlang niet meer naar omgekeken.
In december kreeg ik opeens zin om er weer mee aan de slag te gaan. Een man in onze straat ging verhuizen en het leek me leuk om hem een afscheidskaartje te sturen met zijn getekende hoofd erop. Ik had nog een foto van hem liggen dus kon ik die als voorbeeld gebruiken. Na een poging of vijf was het gelukt en kon ik de kaart bij hem in de bus doen. Hij stuurde een kaart terug en noemde de tekening ‘een waar kunstwerk’. Zo ver zou ik niet gaan, want velen zouden het veel beter hebben gedaan. Toch ging ik vol zelfvertrouwen weer meer tekenen en kreeg er ook schik in.
Ik kocht een doos met 60 kleurpotloden én een oefenboek en heb daar regelmatig wat uit overgetekend. Ik ben nog niet zover dat ik uit mijn blote hoofd iets kan maken, maar hopelijk komt dat ooit. Voor nu is het in elk geval een leuke hobby, die vooral mooi is om uit te voeren met een muziekje op de achtergrond.

Niet onbelangrijk: de puntenslijper!

De goeden en de slechten

De hoogbejaarde vrouw keek me met een bijzonder starre blik aan terwijl ik de witlof in mijn netje deed. We stonden buiten bij de groentebakken van de toko en zij had zelf een plastic zakje met groente in haar hand. Ik probeer juist te minderen met al dat plastic en ik had het idee dat ze een soort van interesse leek te hebben in mijn groente-netje. Tegelijkertijd vroeg ik me af waarom ze me zo strak en zo bozig aankeek. Toen ik het zakje in mijn winkelwagentje deed zei ze met een emotieloze stem: “Zo kan het dus ook.” Ja, inderdaad. In plaats van plastic kun je ook een netje gebruiken. Beter voor het milieu.
Dat het haar daar helemaal niet om te doen was, bleek toen ik eenmaal in de winkel was. Ze kwam naast me staan en zei dat ze dacht dat ik aan het stelen was. Tja. Hoe ze daar bij kwam. Blijkbaar was ze te snel met haar oordeel.

Ik had het ‘s ochtends zelf ook toen mijn vrouw een dubieus telefoontje leek te hebben. We worden vaker gebeld door een onbekend nummer en nemen dan niet op. Dit keer deden we dat dus wel. De dame aan de andere kant van de lijn kwam nogal dwingend over en het duurde niet lang voordat we de spreekwoordelijke hoorn erop gooiden. Toen mijn vrouw naar het officiële nummer belde van de instantie bleek het wel te kloppen. Toch vervelend dat de goeden onder de slechten moeten lijden.

Wat een jaar…

Terwijl ik in januari de bovenstaande foto maakte vanaf het dak van Forum Groningen waren ze in China druk bezig met het bouwen van een noodhospitaal. Ik had er iets over in de krant gelezen maar dacht er voor de rest niet echt over na. Dat virus was hún probleem. Zij hadden het veroorzaakt en laten ze daarom ook maar de gevolgen ervan ervaren. Dat we in Nederland binnen twee maand in een lockdown zouden zitten vanwege datzelfde coronavirus konden we toen echt niet bevatten. Dat zelfs het RIVM deze rampspoed niet zag aankomen spreekt boekdelen.

Ondertussen ontregelt het virus ons leven al zo lang dat het waarschijnlijk vreemd zal voelen als we weer wat meer bewegingsvrijheid krijgen. Wellicht duurt het een tijdje voordat we ons weer veilig kunnnen voelen.

Ik maakte me tijdens de eerste lockdown vooral zorgen om mijn werk. Als ZZP-er ben je vanwege het ontbreken van een vangnet extra kwetsbaar voor welke crisis dan ook, maar gelukkig liep het werk wel door. Er is na 2,5 jaar wel een einde gekomen aan mijn bijbaan op de woensdag. Mijn contract werd niet verlengd en dat heeft hoogstwaarschijnlijk ook te maken met de onzekerheid van deze tijd.

Tijdens lockdown periodes heb je in zekere zin een streepje voor als je je, zoals ik, prima kunt vermaken met weinig middelen en weinig mensen om je heen. Het is jammer van de gemiste bezoekjes aan musea, leuke stadjes en het feit dat alle muziekactiviteiten in Veendam werden afgezegd, maar goed. Gelukkig hebben we ons dit jaar toch goed weten te vermaken door er vooral in de zomer veel op uit te trekken met de fiets. En hebben we niet, zoals veel mensen, iemand verloren aan dat rotvirus. Voor hen zal dit jaar altijd een bittere nasmaak houden.

Musiceren

Tijdens één van de laatste repetities die ik had met de band leende ik voor één nummer de microfoon van onze bandleider en vroeg met een knipoog of hij corona had. Op dat moment maakten we ons nog niet echt druk om dat virus, maar dat duurde niet lang meer. De bandrepetities werden stopgezet en nu is het alweer negen maanden geleden dat we samen hebben gespeeld. Zeven mensen in een relatief kleine oefenruimte is in deze tijd niet te doen. Ik hoef je niet te vertellen dat het bij iedereen enorm kriebelt om weer samen te gaan spelen. Vooral omdat we net lekker op gang waren met een nieuwe bassist. Ik hoop echt dat we het samen musiceren volgend jaar weer kunnen oppakken.

Ik heb tijdens de zomer thuis nog redelijk wat gespeeld. Maar je mist toch de interactie met de andere muzikanten en dan stimuleert het niet zo. Toch heb ik de gitaar vanmiddag even opgepakt om weer te voelen hoe dat is en ik moet zeggen, het voelde goed. Het was net alsof mijn vingers in hun element kwamen, ook al ben ik eigenlijk een beperkte gitarist. In de band speel ik toetsen trouwens. Maar een gitaar is een stuk handzamer. Ik heb hem van zolder gehaald en op mijn kantoor gezet en hoop dat ik er de komende tijd weer wat vaker op zal pingelen.

Ik kocht mijn Ibanez gitaar in 2002. Mijn kameraad had een jaar eerder al eentje gekocht en toen kreeg ik de smaak ook te pakken. Ik speelde al piano sinds mijn negende en dus is het extra spannend om op je 27e nog een nieuw instrument aan te schaffen. Ik wilde graag een elektrische gitaar die je ook (enigszins) akoestisch kunt bespelen. De jongen die me in de winkel hielp kon alleen het intro van ‘Nothing else matters’ spelen dus ik kreeg niet echt een imponerende demonstratie.

Ik kende al een paar akkoorden doordat ik tien jaar eerder een tijdje een Spaanse gitaar had. Die had ik weer verkocht want ik kon toen niet echt de discipline opbrengen om te oefenen. Gitaar spelen is heel anders dan toetsen. Voor mij begon de ontdekkingsreis op dat instrument door wat akkoorden en riffjes te leren en uiteindelijk wat nummers te schrijven. En zo ben je opeens 18 jaar verder…