De hoogbejaarde vrouw keek me met een bijzonder starre blik aan terwijl ik de witlof in mijn netje deed. We stonden buiten bij de groentebakken van de toko en zij had zelf een plastic zakje met groente in haar hand. Ik probeer juist te minderen met al dat plastic en ik had het idee dat ze een soort van interesse leek te hebben in mijn groente-netje. Tegelijkertijd vroeg ik me af waarom ze me zo strak en zo bozig aankeek. Toen ik het zakje in mijn winkelwagentje deed zei ze met een emotieloze stem: “Zo kan het dus ook.” Ja, inderdaad. In plaats van plastic kun je ook een netje gebruiken. Beter voor het milieu.
Dat het haar daar helemaal niet om te doen was, bleek toen ik eenmaal in de winkel was. Ze kwam naast me staan en zei dat ze dacht dat ik aan het stelen was. Tja. Hoe ze daar bij kwam. Blijkbaar was ze te snel met haar oordeel.
Ik had het ‘s ochtends zelf ook toen mijn vrouw een dubieus telefoontje leek te hebben. We worden vaker gebeld door een onbekend nummer en nemen dan niet op. Dit keer deden we dat dus wel. De dame aan de andere kant van de lijn kwam nogal dwingend over en het duurde niet lang voordat we de spreekwoordelijke hoorn erop gooiden. Toen mijn vrouw naar het officiële nummer belde van de instantie bleek het wel te kloppen. Toch vervelend dat de goeden onder de slechten moeten lijden.
