Veendammerman

Minder afval

25 juni 2018 Michel

Niet zo lang geleden was het doodnormaal dat je bij elke aankoop een gratis plastic tasje meekreeg. Vaak had de dame of heer bij de kassa het door jou gekochte product zó snel voorzien van een ‘puutje’ dat het bijna vervelend was om te zeggen dat je al een tasje had. Het is dan ook vaak voorgekomen dat men het weer moest uitpakken omdat ondergetekende zelf al een stoffen tasje had meegenomen, eentje uit de winkel van De Vrek.

Als je tegenwoordig een plastic tasje wilt moet je ervoor betalen en dat zorgt er in elk geval voor dat mensen er meer over na gaan denken. Maar dat neemt niet weg dat er nog steeds teveel plastic in omloop is en dat veel producten nog steeds verpakt zijn terwijl dat niet persé hoeft. Bovendien zijn sommige verpakkingen veel te groot. Het doosje voor de adapter voor mijn iPad was tien keer zo groot als het ding zelf.

We leven in een wereld waarin zelfs gepelde sinaasappels in plastic verpakt worden.

Als ik een tros bananen koop, zit daar min of meer al een natuurlijke verpakking omheen. Niet nodig om er dan ook nog een zakje om te doen. Het is misschien niet slim om 10 appels los op de boodschappenband te leggen, maar de Lidl heeft daar in de vorm van nylon zakjes een duurzame oplossing voor gevonden.

Vandaag kocht ik een ongesneden pompoenbrood en ik verzocht de verkoopster om hem zó aan me mee te geven. Ik deed hem in een stoffen tas. Dat voelt misschien even onwennig, maar mijn vrouw en ik hebben ons voorgenomen om minder afval te produceren.

blog, maatschappelijke ontwikkelingen duurzaamheid, milieu, plastic, verpakkingen

2001

19 juni 2018 Michel

Binnenkort komt de vijftig jaar oude film ‘2001 – A Space Odyssey’ van Stanley Kubrick weer in de bioscoop. Het is niet de eerste keer dat de film opnieuw wordt vertoond. Zestien jaar geleden zag ik hem in de kleine bioscoop ‘Forum Images’ in de Poelestraat in Groningen. Ik had de twee avonden ervoor opgetreden met mijn band en was lichtelijk uitgeput maar heel erg voldaan. Om dan ook nog zo’n bijzondere film te mogen zien was een absoluut hoogtepunt. Ik keek mijn ogen uit van de futuristische beelden en de rust die de film uitstraalde was een verademing. Wat het allemaal precies moest voorstellen en wat de diepere bedoeling van de film was kon ik niet ontdekken. Maar ik weet wel dat ik een soort van euforisch gevoel had toen ik de bioscoop uit ging. De film is me altijd bijgebleven. Nu maar hopen dat er veel mensen zijn die hem gaan zien; misschien hebben ze een vergelijkbare ervaring.

Tegenwoordig kijk ik niet meer zoveel films. Wat de bioscoop betreft is het ook een beetje uit zuinigheid. Je betaalt tegenwoordig tien euro voor een kaartje. Af en toe halen we een film van de bibliotheek en heel soms download ik wel eens wat van internet. Ik heb twee jaar geleden veel DVD’s verkocht bij Jouw Winkel en ik heb ze eigenlijk geen seconde gemist. Uiteraard heb ik nog wel wat klassiekers in de kast staan, zoals Pulp Fiction en Jackie Brown. Maar ik heb op de één of andere manier minder geduld dan eerder om een lange film uit te kijken. Boeken lezen is een mooi alternatief. Dan kun je ook je eigen beelden erbij vormen. Het wordt persoonlijker.

film, persoonlijk science fiction, stanley kubrick

Alles groeit en bloeit…

6 juni 2018 Michel

Weer een kijkje in onze tuin.

Eén van de twee witte rozen:

Wesp op een plant uit Madagaskar:

Geen idee hoe deze plant heet, maar dat maakt ook niks uit:

De eerste aardbei, vlak voordat hij geplukt en opgegeten werd:

Op 25 mei zag de komkommer er zo uit:

En nu is hij een stukje groter. Nog een paar centimeter erbij en hij kan geoogst worden.

Blauwe bessen in aantocht.

Eén van de vele bloemen van de Clematis.

fotoblog, fotografie, tuin

Leontine de Wit: Nederlandse ‘kiwi’

30 mei 2018 Michel

Bloggers all over the world! Ik stuitte op de website van Leontine de Wit (1969). Deze Nederlandse is in 2000 naar Nieuw Zeeland geëmigreerd. Daar woont ze met haar man en twee tieners. Ik nam een interview met haar af via de mail.

Wat was de reden om een nieuw leven te beginnen aan de andere kant van de wereld?
“Onze emigratie is eigenlijk als een grapje begonnen.” zegt Leontine. “Mijn stiefbroer woont al sinds 1997 in Nieuw-Zeeland en hij stuurde elke keer kaarten met daarop: ‘Het is hier winter en ik loop lekker in m’n korte broek’. Tijdens een regenachtige zomer kwam er weer een ansicht van hem binnen en toen maakte ik een grapje: “Misschien moesten wij daar ook maar gaan wonen.” We spaarden en boekten in 1998 een zesweekse reis door Nieuw-Zeeland en waren toen verkocht.”

22221995_1300488683410363_714690128199136007_n copy

De berg Te Mata Peak, waar Leontine vaak wandelt.

Wat Leontine in Nederland vooral tegen begon te staan, naast de drukte in het verkeer, was dat het zo veel moeite kostte om met mensen af te spreken. “Iedereen was druk, druk, druk. Overvolle agenda’s. Mensen moeten zoveel. Dat is in Nieuw Zeeland heel anders. Hier is het zo dat je op vrijdagavond een telefoontje krijgt of je ‘s avonds zin hebt om te komen barbecuen. Heerlijk relaxed.”

Leontine mist het Nederlandse weer niet bepaald. “Het klimaat is veel beter. De zon schijnt hier bijna elke dag. In de winter is het vaak nog een heerlijke 15 tot 20 graden en begin je ’s ochtends met een vest, maar in de loop van de dag kun je die dan weer uittrekken. De temperatuurverschillen kunnen wel heel groot zijn. Het kan bijvoorbeeld gevroren hebben ’s nachts en dan kan de temperatuur nog steeds tot bijna 20 graden stijgen gedurende de dag.”

“Wij hebben een eigen software development bedrijf sinds 2000. Ik ondersteun Daan met administratieve zaken en test de software die hij ontwikkelt. Verder schrijf ik graag en houd ik me bezig met fotografie.” Op haar website leontinedewit.com combineert ze haar verhalen met prachtige foto’s van het nieuwe thuisland.

Leontine schreef het boek “Met Open Vizier” over haar belevenissen in Nieuw-Zeeland. Korte verhaaltjes met een humoristische inslag, met de nadruk op familie en vrienden. Recht uit het hart. Het boek kan via deze link besteld worden.