Veendammerman

Voor het eerst weer met het OV

Na vijf maanden alleen maar te hebben gewandeld en gefietst was het tijd geworden om weer eens met het openbaar vervoer te gaan. Met de door mijn vrouw gemaakte mondkapjes gingen we op pad. We moesten achterin de bus instappen en zoals je op de foto kunt zien was de afstand tot de buschauffeur groter gemaakt door het voorste deel met linten af te bakenen. Het was even wennen om met mondkapjes op te reizen en in het begin was het wat benauwd.

Dat wij geen doorgewinterde OV-gangers (meer) zijn bleek wel toen we voor de terugreis bij de verkeerde vervoerder hadden ingecheckt. We zaten in een trein van Arriva maar hadden bij een NS-paal ingecheckt. Even niet goed gekeken. Gelukkig was de conducteur schappelijk en kregen we geen boete en kunnen we het instaptarief van twintig euro terugvragen.

Ik vind het wel jammer dat je niet in de trein zelf kunt inchecken, want dan hoef je niet steeds na te gaan met welke vervoerder je reist. In de bus kun je immers wél in- en uitchecken. Hopelijk komt die mogelijkheid ooit nog een keer.

De zoektocht naar muziek

Tegenwoordig is bijna elk muziekstuk direct oproepbaar door middel van Spotify en YouTube. Dat is natuurlijk heel erg handig, want ik hoef maar een titel in te typen en ik kan de muziek gelijk afspelen. Je zou bijna vergeten dat het jaren geleden heel anders ging. In de jaren negentig spendeerde ik soms uren in platenzaken als ik een bepaalde CD of LP zocht. Het verlangen, de spanning van het zoeken en de kans om een andere parel te vinden zorgden ervoor dat ik, zelfs als ik niets van mijn gading had gevonden, altijd een leuke middag had. Ik denk vaak nog terug aan de dagen dat ik langs de platenzaken in Groningen struinde: Hemmes, Elpee, Free Record Shop, Music House, De Cirkel (nu Plato) en Headline. In die periode zaten er alleen al in Veendam drie platenzaken, waar ik me ook al uren kon vermaken.

Die tijd is natuurlijk voorbij. Zelf heb ik een soort verzadigingspunt bereikt als het gaat om het ontdekken van muziek. Maar al had ik nog diezelfde drive gehad als jaren geleden, dan is er toch iets veranderd. Want je gaat anno 2020 niet meer uren winkelen om een plaat te zoeken die je ook met een paar drukken op de knop kunt vinden op het internet. Zo is het gemak met de jaren toegenomen terwijl de charme van de zoektocht is verdwenen.

Hoosbui

Straten stonden blank, bomen vielen met wortel en al om (waaronder één op een huis en een ander op een auto), een dak van een bedrijfspand vloog door de lucht. Eén en al ravage zaterdagmiddag. De eerste hoosbui duurde amper een minuut of twee, maar was zo heftig dat ik me werkelijk niet kan herinneren ooit zoiets te hebben meegemaakt.

Mijn vrouw en ik waren apart van elkaar even op boodschap geweest en toen ik terugliep naar huis riep een vrouw vanaf een balkon dat er noodweer aan kwam. Ik keek achterom en zag dat de lucht donkergrijs was. Het was ook vreselijk benauwd. Toen ik de bocht omdraaide was de lucht zwart geworden. Op dat moment was het nog droog, maar ik haalde de tuinkussens alvast naar binnen. Niet veel later begon het te regenen. Mijn vrouw zette haar fiets in het schuurtje en rende naar de achterdeur, die ik openhield. En toen barstte het los. Net op tijd binnen.

De hoosbui begon als een enorme storm en de regen viel met bakken tegelijk uit de hemel. Niet lang daarna vielen er centimeters dikke hagelstenen. Ik zag dat oma’s camelia op dat moment al boven de grond lag. Ik wilde een filmpje schieten maar zag alleen maar grijs beeld. De hagel bleef maar komen en dat gaf een behoorlijke herrie. De middelhoge bomen in de straat achter ons huis zwaaiden heen en weer. Grappig genoeg bleef onze plantenbak die ondersteund werd door twee hoge potten gewoon staan. De prille plantjes die erin stonden werden wel platgewalst door het natuurgeweld. Dat gold ook voor de mooie korenbloemen in de tuin. Vijf minuten eerder stond alles nog fier rechtop.

Toen het opklaarde gingen we buiten een kijkje nemen. Het water liep over de stoepranden heen maar vloeide terug naar de weg omdat het trottoir iets hoger ligt. Veel buren namen de schade op, die gelukkig meeviel. Het scheelt dat er geen hoge bomen (meer) in onze directe buurt zijn. Want op internet zag ik dat er niet alleen veel bomen waren omgewaaid, maar dat er ook veel takken waren afgebroken.

Twee uur lang was het redelijk zonnig, maar toen verschenen er alweer berichten over een nieuwe hoosbui. Ik hoorde van dezelfde vrouw op het balkon dat er op dat moment in Assen noodweer was dus liep snel weer naar huis. Rond twintig over vijf kwam de tweede bui, die weliswaar iets minder heftig was maar wel wat langer duurde. Ik begon me af te vragen wanneer we de meeste hagel hadden gehad, in de afgelopen winter of nu.

Toen we ‘s avonds een rondje door Veendam maakten zagen we overal takken liggen. Omgevallen bomen werden in stukken gezaagd. In onze straat was al het overtollige water weer verdwenen, maar een deel van de kerkstraat stond nog steeds blank.

Oosterpoortwijk

In dit blogje schreef ik dat ik zo’n vijftien jaar geleden op zoek was naar een huis in Groningen. Toen wij in januari in onze provinciehoofdstad waren leek het me leuk om nog even door de Oosterpoortwijk te lopen. Oude herinneringen ophalen, want hoe vaak had ik daar niet op een zaterdagmiddag rondgelopen en gefantaseerd over een leven in die leuke wijk? De huizen aan de Middenstraat en de Meeuwerderweg was ik in de afgelopen jaar al wel eens weer gepasseerd, maar er was ook nog een huis aan een leuk hofje. Ik kon me in eerste instantie niet meer herinneren waar dat was, tot ik een zijstraat nam van de Hereweg. Ik kwam uit in de Kleine Sophiastraat, waar ik het huis op de hoek zag waar ik destijds verliefd op was. Eigenlijk een leuk hofje met bloemen en veel groen. Ik ben heel blij met de plek waar ik nu woon, maar het is ook grappig om weer even terug te gaan in de tijd en na te gaan waar je toen precies warm van liep.

Planten en kruiden

Door de jaren heen heb ik op dit blog regelmatig foto’s gedeeld van onze bloemen en planten. De oplettende lezer heeft vast wel ontdekt dat het alleen gaat om buitenplanten. Behalve 1 anthurium hebben we geen planten in huis. Op de één of andere manier vinden we buitenplanten een stuk gemakkelijker. Daarbovenop komt nog een stukje allergie om de hoek kijken, want die ene keer dat iemand een bos bloemen meeneemt zitten wij te niesen.

Vanmorgen las mijn vrouw een opmerking van iemand dat degene liever een bos basilicum kreeg dan een bos bloemen. Die geur is voor ons ook beter te pruimen dan de benauwde odeur van een bos chrysanten.

Op de vensterbank staat een kakelvers basilicumplantje en in de tuin staan ook vele verse kruiden. Daarnaast hebben we een keukenkast vol met gedroogde kruiden. Mijn vrouw heeft deze week heel wat potjes bijgevuld en ik heb bijbehorende stickers afgedrukt.

Mijn vrouw heeft de kamilleplant uit de tuin gehaald en de bloemen eruit geplukt om te laten drogen. Hier kunnen we binnenkort thee van trekken. Want dat is de meest gedronken drank hier in huis. Gemiddeld drinken we bijna twee liter thee per dag.

Het Veendammer reuzenrad

Sinds kort staat er een groot reuzenrad in Borgerswold, het grote park hier in Veendam. Twee ondernemers staken de koppen bij elkaar vanwege dalende inkomsten door de coronapandemie en kwamen op het idee om een ‘draaiend terras’ te creëren. Terwijl het rad draait kun je een snack weghappen en tegelijkertijd van het uitzicht genieten. Het reuzenrad is ongeveer 40 meter hoog.

Wielrennende mafkees

Gisteravond werden we bijna van de sokken gereden door een wielrennende mafkees. Voordat we de weg overstaken zagen we hem heus wel aankomen, maar de snelheid die hij had was ongekend. Zelfs auto’s rijden niet zo hard op deze weg, die vrij smal is en waar regelmatig mensen oversteken. Toen wij midden op de weg liepen en hij recht op ons af reed maakte hij ook nog een brullend geluid. Alsof dat helpt. We zagen hem heus wel. Maar waarom dit heerschap persé hiér met zijn wielen moet gaan rennen is me een raadsel. Op een kilometer afstand zit je middenin het veld en kun je urenlang rijden zonder een spreekwoordelijke kip tegen te komen. Ga me niet vertellen dat je het leuker vindt om tussen de gebouwen te rijden, want je ziet toch helemaal niks met zo’n snelheid.

Het is me al eerder opgevallen dat veel mensen hun fietstempo onderschatten. Leuk dat je je met de snelheid van een scooter kunt voortbewegen, maar als er opeens van alle kanten verkeer aan komt ontstaan er al snel gevaarlijke situaties. Ik heb al helemaal niks op met mensen die altijd maar haast hebben, want ook hier in het noorden is geduld een schone zaak. In het verkeer zelfs een zaak van levensbelang, want een ongeluk zit altijd in een klein hoekje.

Inzoomen

Toen ik dit blog begon leefde ik een iets ander leven dan nu. Dat zal misschien voor ons allemaal gelden. Maar de afgelopen tijd, extra geholpen door de corona en het wegdoen van onze auto, zijn bijna alle nevenactiviteiten weggevallen en zit ik meer thuis dan ooit. Geen bandrepetities meer, geen musea, geen stedenbezoeken, niet naar bos, strand of heide. Een behoorlijk contrast, want voor mij hadden die uitstapjes altijd een grote meerwaarde. Toch heb ik mij de afgelopen tijd goed bij de situatie kunnen neerleggen en heb ik meer dan ooit genoten van eigen huis en tuin.

Dat gebeurt namelijk wanneer je weinig prikkels meer krijgt en de wereld een stuk kleiner is geworden. Je gaat inzoomen op de dingen die dichtbij gebeuren. Zo zag ik een paar dagen geleden vanuit mijn luie stoel een mus een zandbad nemen. Ik ben 45 jaar maar nog nooit heb ik dat eerder gezien. Het is in onze tuin sowieso een drukte van jewelste, want naast mussen en kauwen zien we ook duiven en af en toe een ekster opduiken. Vrouwtjesmussen die met hun vleugeltjes gaan schudden, bedelend voor een lekker hapje van het mannetje en het vervolgens in ontvangst nemen. Prachtig om te zien.

Ik had verwacht dat ik, nu de regels weer een beetje worden versoepeld, enorm zou trappelen om weer op pad te gaan maar niks is minder waar. Omdat ik al een tijdlang geen drukte om me heen heb gehad wil ik het rustige gevoel liever een beetje vasthouden. Als er iets is wat ik de afgelopen tijd heb geleerd, is dat ik me werkelijk nooit verveel want ik verzin altijd wel iets om te doen. Of het nu gaat om een huishoudelijk klusje, kokkerellen, een stukje fietsen, schrijven, muziek maken of lekker in de tuin een boek lezen. Na 2 spannende boeken van Stephen King had ik zin in wat luchtiger materiaal: ik vond een boek dat ik op mijn 12e verjaardag heb gekregen maar nog nooit had gelezen. Gisteravond zat ik dus lekker in ‘De weglopers’ van Victor Canning te lezen en me af te vragen waarom ik het destijds terzijde had gelegd. Zo kan er dus zomaar 33 jaar lang een juweeltje in je boekenkast staan zonder dat je het doorhebt.