Categorie: zzp

Zakelijk roddelen

Elke zzp-er wordt ermee geconfronteerd: er moeten nieuwe klanten worden gezocht, bestaande klanten moeten tevreden gehouden worden én er zijn legio bedrijven die bereid zijn om je (vooral met het eerste) te willen helpen. Dat doen ze op verschillende manieren; via een website met een ‘handige’ zoekfunctie, voor een betere vindbaarheid in Google te zorgen of je een vermelding in een bedrijvengids te verkopen.

Vandaag zat er een vertegenwoordiger uit die laatste categorie bij ons op de bank. Hij kwam in eerste instantie voor mijn vrouw, maar ik zat er ook bij omdat ik altijd benieuwd ben wat mensen voor verhaal afsteken. Nu is dat ook een beetje flauw van mij, want ik ben altijd zo sceptisch als het maar kan als het op zulke dingen aankomt. Maar goed, iedereen krijgt een eerlijke kans en wie weet is deze bedrijvengids wel een kip die gouden eieren legt.

Toch knapten we al in een vroeg stadium op de man af, omdat hij begon te roddelen over een startende ondernemer uit een klein dorp in onze provincie. Hij vertelde dat deze man min of meer door het UWV werd gedwongen om zelfstandig ondernemer te worden, terwijl het werk in zijn vakgebied niet bepaald voor het oprapen ligt. Hij dreigt door een tekort aan klanten in financiële problemen te komen.

Het is voor niemand goed om éénpitter te worden terwijl je daar zelf niet eens de mogelijkheden voor ziet. Maar goed, dit was informatie die niet voor onze oren bestemd was. Hij noemde de naam niet, maar met een simpele zoekactie in combinatie met het beroep zou het een peulenschil zijn om zijn telefoonnummer te vinden. Toen we de verkoper hadden uitgelaten zei ik tegen mijn vrouw, eigenlijk zouden we die man moeten opzoeken op internet en vertellen dat er door de verkoper van de bedrijvengids over hem wordt geroddeld. Dit soort geroddel zorgt ervoor dat je op je hoede blijft en nooit en te nimmer met zo’n bedrijf in zee gaat.

dagboek, persoonlijk, zzp ,

Gezelschapsspelletjes

Toen ik twee weken geleden tegen een 25-jarige knul zei dat ik op mijn 35e al zo goed als afgeschreven was voor de arbeidsmarkt, zag ik zijn gezicht betrekken. Ook al overdreef ik een beetje toen ik dat gegeven als een reden gaf om kleine zelfstandige te worden; het was wel het gevoel dat ik kreeg na de zoveelste afwijzing. Maar zo nu en dan kijk ik uit nieuwsgierigheid nog wel eens of er vacatures zijn en dan valt het me op dat de gestelde eisen niet alleen meer over het werk zelf gaan. Stiekem wordt er ook gekeken of iemand in een ‘team’ past en of hij of zij het ziet zitten om op vrijdagmiddag ‘ongedwongen’ een potje te tafelvoetballen of te biljarten. Van zoveel gezelligheid op het werk keert mijn maag zich om.

Op de website van een reclamebureau waar ik laatst contact mee had, staat het verslag van een feest dat ze onlangs hadden. Een foto van hun deelname aan een ‘real life game’, compleet met malle pakken en helmen op en ze schoten op elkaar met speelgoedwapens. “Het was supervet” staat er te lezen. Noem mij een zuurpruim, maar voor geen geld zou ik aan zoiets meedoen. Dit heeft helemaal niets met werken te maken en als dit onder ‘teambuilding’ valt zie ik er al helemaal geen heil in. Je collega’s hoeven geen vrienden te zijn. Ik werkte in het verleden prima samen met mensen waar ik totaal geen band mee had.

Tegenwoordig moet alles altijd maar gezellig zijn en o wee als er zich een zuurpruim onder het personeel bevindt. Voordat diegene het weet wordt ie afgeserveerd omdat er ‘geen klik’ meer is of omdat er een ‘verschil in visie’ is. Hardop zeggen dat je vooral werkt voor het geld is ook een taboe, want volgens sommigen is werk zo zaligmakend dat ze het desnoods gratis en 24 uur per dag zouden willen doen. Pas als ze na een tijd weer van hun burn-out bekomen zijn, denken ze er opeens anders over. Of staan ze weer in de startblokken om dezelfde fouten opnieuw te maken.

Iemand een ‘baas’ noemen zou ouderwets zijn, net zoals het begrip hiërarchie zijn beste tijd heeft gehad. Maar de man die met een glimlach op zijn gezicht zegt ‘dat we het allemaal samen moeten doen’ kan jou er zo uit knikkeren. Dus een beetje afstand houden is helemaal niet zo onverstandig. Door al die gezelschapsspelletjes op het werk kunnen mensen dat wel eens vergeten.

Welke collega’s?

mens en maatschappij, persoonlijk, zzp ,

Het ware leven

Gistermorgen woonde ik een event van Google bij in een oude leegstaande fabriek in de stad Groningen. Tijdens de “Digitale Werkplaats” kon je lezingen volgen, netwerken en inspiratie opdoen om meer uit je eigen website te halen. Tijdens het welkomstwoord werd nadrukkelijk vermeld dat het evenement geen vermomde reclame-campagne van Google was en dat de sprekers zich voornamelijk richten op het helpen van het vergroten van de online zichtbaarheid van ondernemers. Ten dele was dit ook waar, al viel het wel op dat er bij iedere lezing melding gemaakt werd van een Google product.

De eerste lezing die ik bijwoonde heette “Groei dankzij zoekmachinemarketing”. Iedereen die een website heeft doet er goed aan om die site ook daadwerkelijk goed vindbaar op het (overvolle) internet te maken. Er komen dagelijks websites bij en dat zorgt ervoor dat jouw site ook dagelijks minder kans maakt om gevonden te worden door jouw potentiële klant. Uiteraard werd de mogelijkheid om te adverteren via Google ook genoemd. Dit is zelfs een grote inkomstenbron van het bedrijf. Sommige ‘clicks’ op advertenties leveren zelfs 3 euro per keer op. Stel je voor als dat honderden of zelfs duizenden keren per dag gebeurt. Dat gaat om duizelingwekkende getallen.

De tweede lezing ging over het creëren van je eigen digitale werkplaats. Oftewel: werken in de ‘cloud’. De jongeman die deze lezing gaf vertelde in een razend tempo over alle voordelen die het internet biedt en dat het zo fijn is om altijd en overal ter wereld te beschikken over je eigen gegevens. Google Drive werd gepromoot en concurrent Dropbox werd ook nog even zijlings vermeld. De jongeman vertelde dat hij zijn MacBook laptop (1000 euro) gisteren te hard had dichtgeklapt, het apparaat was daardoor stuk gegaan. Gelukkig had hij alle bestanden ‘in de cloud’ staan en was het volgens hem daardoor minder erg. Dit geeft wat mij betreft aan in wat voor een wegwerpmaatschappij we leven en tegelijkertijd maak ik me zorgen over deze generatie twintigers die werkelijk lijkt te geloven dat alle problemen in deze wereld op te lossen zijn door de mogelijkheden van het internet.

Er werd een nostalgische foto getoond van een gezin dat voor de beeldbuis zit, gevolgd door een foto uit de huidige tijd waarin de gezinsleden met allerlei apparatuur op schoot zitten en de platte TV ook nog aan staat. De meeste mensen leken in de tweede foto hun eigen situatie te herkennen, terwijl ik dat had bij de eerste foto. Met het verschil dat de televisie hier meestal uit staat.

In de derde lezing leek er een brug geslagen te worden naar social media. Wie is je doelgroep op Facebook of Instagram en hoe kun je je daarop aanpassen. Dit vond ik zelf de meest geslaagde lezing. Een zakelijk stuk plaatsen op een medium waar mensen vooral komen om iets ter ontspanning te lezen heeft vaak niet zoveel zin.

Google talkGoogle is een bedrijf dat vooral denkt in groei en ze lijken er vanuit te gaan dat iedere ondernemer uit hetzelfde hout gesneden is. Maar het is maar de vraag hoe de aanwezige deelnemers daarover denken. Tijdens een gesprek met een lokale ondernemer die klein begonnen was en nu groot is geworden, bleek dat het volgens hem vooral ging om “hard werken en dichtbij jezelf blijven”. Deze conclusie hoor ik wel vaker en ik kan daar heel erg weinig mee. Ik kan me namelijk niet indenken dat het allemaal zo simpel is, want dan waren er veel meer succesvolle bedrijven en personen. Ook is het begrip ‘succes’ relatief; ik denk dat de meeste aanwezige zzp-ers al blij zijn als ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Dat is dan niet het torenhoge succes waar Google op lijkt aan te sturen, maar dat kan voor iemand die zijn lievelingsvak uitoefent een persoonlijk succes zijn.

Al met al een ochtend vol inspiratie, al ben ik altijd een beetje sceptisch als ik mensen hoor die een rotsvast geloof hebben in alles wat digitaal is. Tegelijkertijd weet ik ook dat het in mijn aard zit om dingen om te draaien en ter discussie te stellen. Zo werd ik tijdens het welkomstwoord prettig afgeleid door een nest zwaluwen die hoog in het gebouw zaten en luid kwetterend de spierballentaal overstemden. Dat is voor mij het ware leven.

ondernemen, werk, zzp , ,

Petje af

Rondleiding EDCGistermiddag bracht ik een bedrijfsbezoek aan een groothandel voor erotische artikelen. Ik keek mijn ogen uit. Ik verbaasde me niet alleen over het enorme magazijn en honderdtal werknemers, maar ook over de verbazingwekkende groei die ze hebben gemaakt. Tien jaar geleden startte de eigenaar met een webshop op zijn zolderkamertje en nu is het een groot bedrijf geworden met klanten over de hele wereld. Per dag worden er 2000 artikelen verkocht. 7 dagen per week. Een omzet van 15 miljoen euro per jaar. 8 webwinkels in totaal.

De eigenaar en zijn vrouw zijn de hele week met hun zaak bezig en hebben waarschijnlijk geen tijd voor hobby’s of andere interesses. Je moet echt over een enorme passie beschikken om dat op de lange termijn vol te houden.

Na een welkomstwoord kregen we een rondleiding door het hele pand. Enorme kantoren met veel ruimte en licht, een fotostudio en grafische afdeling (uiteraard voor mij heel interessant) en een magazijn om ‘u’ tegen te zeggen. Bakken vol met artikelen waarvan ik het bestaan niet eens afwist.

Toen ik na afloop weer richting fiets wandelde, werd ik bijna omver gelopen door een vrouw die met een dildo rondliep. We kregen allemaal een goodiebag mee met allerlei ‘spannende’ dingen. Voor mij hoeft het niet zo, maar petje af voor de ondernemers en personeel dat zij in deze economische tijden zo’n succes weten te behalen.

Meer informatie over het bedrijf: www.edc-internet.nl

werk, zzp , ,

Een kikker inslikken?!?

Rotklusjes horen bij het leven en ooit las ik ergens dat je het beste aan het begin van een dag een ‘kikker kunt inslikken’. Nu klinkt dat nogal onsmakelijk, maar er wordt eigenlijk mee bedoeld dat het goed is om iets moeilijks of iets wat vervelend is gelijk aan het begin van de dag uit te voeren. Ik ben af en toe heel goed in dingen uitstellen en voordat je het weet heb je dan een lijst met dingen in je hoofd waar je tegenop gaat zien. Maar gisteren is het gelukt om een aantal uitgestelde klusjes te doen en het gekke is dat het me minder tijd kostte dan ik vooraf dacht.

Eén van de dingen die ik te vaak uitstel is het bellen of mailen van klanten die hun factuur nog niet hebben betaald. Het voelt als schooien, je bent bang voor gezeur of smoesjes maar het moet nu eenmaal gebeuren. Het vorige bedrijf waar ik heb gewerkt had een slecht debiteurenbeleid en is mede daardoor failliet gegaan. Ik heb in principe een betalingstermijn van twee weken, wat op zich heel redelijk is denk ik. Maar toch komt het best vaak voor dat mensen dan nog niet hebben betaald. Enerzijds wil je de onderlinge relatie goed houden, aan de andere kant moet je voor jezelf opkomen. Maar als ik hoor dat er in sommige branches een betalingstermijn van 90 dagen (!) is dan mag ik eigenlijk niet klagen…

Nu weet ik best dat uitstelgedrag menselijk is, maar ik probeer mijn leven in dat opzicht toch te beteren en eens vaker ‘een kikker in te slikken’. Want soms gaat het helemaal niet om ‘kikkers’, maar om dropjes… Want het blijft een wonder dat je ook bepaalde simpele klusjes tot in den treure kunt uitstellen. Je weet dat het je tijd noch moeite kost, maar toch leg je het naast je neer. Een mens is een raar iets…

werk, zzp
1 2 3 4