Geklungel

Ik weet niet precies hoe het gebeurde, maar opeens zag ik bloed en zaten er twee sneden in mijn vingers. Ik legde de heggenschaar aan de kant en liep naar huis om op zoek te gaan naar pleisters. Een van de twee wonden was behoorlijk diep, maar niet diep genoeg om voor naar de dokter te gaan… Achteraf vergat ik om wat jodium te gebruiken, maar inmiddels zijn we twee weken verder en zijn beide vingers weer bijna de oude.

Het gebeurde op een maandag, wat hopelijk niet een standaard-pechdag gaat worden. Want afgelopen maandag liet ik een beker karnemelk over het toetsenbord en mijn computermuis vallen. Na de boel te hebben schoongemaakt bleken die het nog prima te doen, totdat ik een factuur ging maken en het numeriek toetsenbord voor hele rare bedragen zorgde. Ook de muis bleef zitten waar ie zat; hij ging niet naar links, niet naar rechts, ook niet naar boven en onderen. Ik sloot mijn reservetoetsenbord op de computer aan en stapte op de fiets om een nieuwe muis te halen. In de eerste winkel hadden ze alleen draadloze muizen, maar die wil ik niet. Bij de buren hadden ze dezelfde muis als die ik net had verzopen, dus ik kon deze nieuwe al snel weer aansluiten op mijn computer.

Na zulke klungeligheden ga je weer terugdenken aan ongelukjes die alweer een tijdje geleden zijn. Zo’n jaar of vijftien geleden stond er een grote bouwcontainer achter mijn huis. Toen ik naar mijn werk wou rijden en gehaast mijn auto achteruit reed zag ik de container over het hoofd en reed er zo hard tegenaan dat mijn hele achterruit eruit sprong!

In diezelfde periode leek het mij een goed idee om een sprintje te trekken met een collega, die een geoefende sporter was. In een melige bui zei ik: “Wie het eerst bij die lantaarnpaal is!” We schoten allebei uit de startblokken en ik merkte al snel dat ik hem niet kon bijhouden. Ik gooide er nog een schepje bovenop en begon zo hard te rennen dat ik over mijn eigen benen struikelde. Ik viel keihard op de grond en door mijn snelheid schuurde ik met mijn wang over het trottoir. Mijn collega, die allang bij de paal was aanbeland kwam er aanrennen en hielp mij, samen met een andere collega die de hele situatie hoofdschuddend had aangezien, omhoog. “Oh jee, het is heel erg!” was het enige dat ze zeiden en ik zag de geschrokken blik in hun ogen.

Toen ik terug op mijn werk was keek ik in de spiegel en toen begreep ik waarom mijn collega’s zo waren geschrokken… Een enorme schaafwond over mijn hele rechterwang. Ik ging gelijk naar een drogisterij om betadine te halen. Ik had het ergste bloed weggehaald, maar de winkelbediende schrok alsnog toen ik de tube wou afrekenen. Ik belde mijn vader op om te vertellen wat er was gebeurd. Hij zei: “Oh, dan gaan we vanavond zeker niet meer naar de bioscoop?”