Drukwerk en werkdruk (deel 2)
Soms zeggen ze wel eens dat de aanhouder wint en vaak blijkt dat ook wel te kloppen. Toen ik meer dan een maand geleden een klacht indiende bij een drukker had ik er aanvankelijk een hard hoofd in dat we tot een compensatie zouden komen. Ik had diverse verhalen op het internet gelezen dat dit bedrijf je in het geval van reclamaties van het kastje naar de muur zou sturen, wat mijn vertrouwen geen goed deed.
Toch besloot ik het er maar op te wagen. Mijn klant was ontevreden over de scheef gesneden magazines en ik natuurlijk ook. We hadden er hard aan gewerkt, niets tot weinig aan verdiend en dan zo’n teleurstellend resultaat. Niet dat de lezers er over zouden vallen. Maar het is ook een principekwestie. Voor 668 euro mag je topkwaliteit verwachten.
De drukker vroeg mij 50 bewijsexemplaren op te sturen zodat zij konden beoordelen of mijn klacht gegrond was. Aan één kant een raar idee. Want ze hadden zelf tijdens een eindcontrole kunnen zien dat het resultaat niet netjes was en daarom hadden de magazines de drukkerij natuurlijk nooit mogen verlaten. Zeker niet als je nagaat dat het in twee fases was gedrukt, waarin we in beide gevallen hetzelfde probleem hadden geconstateerd: tussen de boven- en onderkant van de magazines zat soms wel 6 millimeter verschil. Té laat geleverd, te weinig geleverd én ook nog eens slordig afgewerkt. Raar dat ik dan nog moet bewijzen dat zij fout zitten.
Ik reed naar mijn klant, pakte de magazines in en leverde ze bij het postagentschap af. Ik kreeg een bonnetje mee waarmee ik de zending kon volgen. Handig.
Een paar weken later nog steeds geen bericht van de drukker. Ik kreeg een mail waarin stond dat ze de reclamatie niet konden behandelen omdat ze geen bewijsexemplaren hadden gekregen. Gelukkig kon ik via de ‘track-and-trace’ zien dat het pakket wél was afgeleverd. Dus gelijk een mail er achteraan gestuurd, maar wederom geen reactie.
Ik heb eigenlijk een hekel aan dat heen en weer gemail, vooral als je het gevoel hebt dat ze niet gelezen worden. Dus maar gebeld. Voicemail ingesproken, maar na een week nog geen reactie. Daarna weer een mail gestuurd. Je raadt het al: noppes. Veel mensen zouden het hier al opgegeven hebben. We waren inmiddels alweer anderhalve maand verder. Maar ik besloot door te zetten en belde ze vandaag weer op.
Een vriendelijke dame zei dat ze het ging uitzoeken en belde me een paar uur later terug. In eerste instantie stelde ze voor dat ik de hele oplage terug zou sturen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. De magazines moesten huis-aan-huis bezorgd worden, in verband met afspraken met adverteerders en lopende acties. Dit was dus geen reële oplossing. Ze vroeg hoe ze het dan goed konden maken. Ik zei dat ik met een financiële compensatie tevreden zou zijn. Ze stelde voor om de helft van het geld terug te betalen. 334 euro. Dat leek mij netjes. Liever had ik natuurlijk gehad dat de magazines keurig waren afgeleverd , dat had mij (en mijn klant) een hoop werk en ergernis gescheeld. Maar op deze manier kun je het verhaal tenminste afsluiten.
Google is een bedrijf dat vooral denkt in groei en ze lijken er vanuit te gaan dat iedere ondernemer uit hetzelfde hout gesneden is. Maar het is maar de vraag hoe de aanwezige deelnemers daarover denken. Tijdens een gesprek met een lokale ondernemer die klein begonnen was en nu groot is geworden, bleek dat het volgens hem vooral ging om “hard werken en dichtbij jezelf blijven”. Deze conclusie hoor ik wel vaker en ik kan daar heel erg weinig mee. Ik kan me namelijk niet indenken dat het allemaal zo simpel is, want dan waren er veel meer succesvolle bedrijven en personen. Ook is het begrip ‘succes’ relatief; ik denk dat de meeste aanwezige zzp-ers al blij zijn als ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Dat is dan niet het torenhoge succes waar Google op lijkt aan te sturen, maar dat kan voor iemand die zijn lievelingsvak uitoefent een persoonlijk succes zijn.