Categorie: ondernemen

Drukwerk en werkdruk (deel 2)

Soms zeggen ze wel eens dat de aanhouder wint en vaak blijkt dat ook wel te kloppen. Toen ik meer dan een maand geleden een klacht indiende bij een drukker had ik er aanvankelijk een hard hoofd in dat we tot een compensatie zouden komen. Ik had diverse verhalen op het internet gelezen dat dit bedrijf je in het geval van reclamaties van het kastje naar de muur zou sturen, wat mijn vertrouwen geen goed deed.

Toch besloot ik het er maar op te wagen. Mijn klant was ontevreden over de scheef gesneden magazines en ik natuurlijk ook. We hadden er hard aan gewerkt, niets tot weinig aan verdiend en dan zo’n teleurstellend resultaat. Niet dat de lezers er over zouden vallen. Maar het is ook een principekwestie. Voor 668 euro mag je topkwaliteit verwachten.

De drukker vroeg mij 50 bewijsexemplaren op te sturen zodat zij konden beoordelen of mijn klacht gegrond was. Aan één kant een raar idee. Want ze hadden zelf tijdens een eindcontrole kunnen zien dat het resultaat niet netjes was en daarom hadden de magazines de drukkerij natuurlijk nooit mogen verlaten. Zeker niet als je nagaat dat het in twee fases was gedrukt, waarin we in beide gevallen hetzelfde probleem hadden geconstateerd: tussen de boven- en onderkant van de magazines zat soms wel 6 millimeter verschil. Té laat geleverd, te weinig geleverd én ook nog eens slordig afgewerkt. Raar dat ik dan nog moet bewijzen dat zij fout zitten.

Ik reed naar mijn klant, pakte de magazines in en leverde ze bij het postagentschap af. Ik kreeg een bonnetje mee waarmee ik de zending kon volgen. Handig.

Een paar weken later nog steeds geen bericht van de drukker. Ik kreeg een mail waarin stond dat ze de reclamatie niet konden behandelen omdat ze geen bewijsexemplaren hadden gekregen. Gelukkig kon ik via de ‘track-and-trace’ zien dat het pakket wél was afgeleverd. Dus gelijk een mail er achteraan gestuurd, maar wederom geen reactie.

Ik heb eigenlijk een hekel aan dat heen en weer gemail, vooral als je het gevoel hebt dat ze niet gelezen worden. Dus maar gebeld. Voicemail ingesproken, maar na een week nog geen reactie. Daarna weer een mail gestuurd. Je raadt het al: noppes. Veel mensen zouden het hier al opgegeven hebben. We waren inmiddels alweer anderhalve maand verder. Maar ik besloot door te zetten en belde ze vandaag weer op.

Een vriendelijke dame zei dat ze het ging uitzoeken en belde me een paar uur later terug. In eerste instantie stelde ze voor dat ik de hele oplage terug zou sturen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. De magazines moesten huis-aan-huis bezorgd worden, in verband met afspraken met adverteerders en lopende acties. Dit was dus geen reële oplossing. Ze vroeg hoe ze het dan goed konden maken. Ik zei dat ik met een financiële compensatie tevreden zou zijn. Ze stelde voor om de helft van het geld terug te betalen. 334 euro. Dat leek mij netjes. Liever had ik natuurlijk gehad dat de magazines keurig waren afgeleverd , dat had mij (en mijn klant) een hoop werk en ergernis gescheeld. Maar op deze manier kun je het verhaal tenminste afsluiten.

ondernemen, werk, werkdruk, zzp ,

Drukwerk en werkdruk

In mijn eerste jaren als zelfstandig ondernemer liet ik het drukwerk dat ik had ontworpen nog altijd eerst bij me thuis bezorgen, maar op een gegeven moment durfde ik het aan om het rechtstreeks bij de klant te laten afleveren. Heel af en toe doe ik een steekproef en dan wordt er hier een pallet afgeleverd en die bezorg ik dan even zelf bij de klant.

Laatst had ik een partij drukwerk waar nogal het één en ander aan schortte. Ten eerste was het veel te laat geleverd, ten tweede ontbrak de helft en ten derde leek het alsof de snijder een borrel op had gehad. De magazines waren te kort en scheef afgesneden en het is dan ook niet zo vreemd dat ik dus, in overleg met mijn klant, een klacht bij de drukker heb neergelegd. Ik kon op hun website een reclamatie indienen en kreeg na een paar dagen een excuus via de mail over de te late levering. Ik had om financiële compensatie gevraagd, maar daar zou ik nog over teruggebeld worden. De drukker vroeg of ik 50 bewijsexemplaren wou opsturen, zodat ze konden beoordelen of het drukwerk ook echt scheef was gesneden.

Ik stuurde een pakket van 50 magazines (bijna 8 kilo) richting het zuiden van ons land, maar had na twee weken nog niks gehoord. Ik besloot ze maar eens op te bellen, maar ik kreeg niemand te pakken. Sprak de voicemail in met het verzoek of ze me wilden terugbellen over mijn klacht. Een dag later had ik een mailtje dat mijn reclamatie was afgewezen. Ze hadden geen bewijsexemplaren ontvangen, dus konden ze het niet in behandeling nemen. Ik had een bonnetje gekregen van het postagentschap met een zogenaamde ‘track-and-trace’, zodat ik via de website kon volgen of het pakket was afgeleverd of niet. Je raadt het al: keurig een dag na versturen afgeleverd.

Ik heb mijn klant al laten weten niet meer met deze drukkerij in zee te willen gaan. Het is jarenlang goed gegaan, prima drukwerk voor een lage prijs, maar voor deze miskleun lijken ze geen verantwoording te nemen.

Ik ben waarschijnlijk nog wel een tijdje bezig om mijn claim voor elkaar te krijgen. Eigenlijk is het zonde van de tijd, maar het gaat om het principe. Uiteindelijk hadden ze het drukwerk gewoon niet zo moeten afleveren.

ondernemen, persoonlijk, werk, werkdruk

Het ware leven

Gistermorgen woonde ik een event van Google bij in een oude leegstaande fabriek in de stad Groningen. Tijdens de “Digitale Werkplaats” kon je lezingen volgen, netwerken en inspiratie opdoen om meer uit je eigen website te halen. Tijdens het welkomstwoord werd nadrukkelijk vermeld dat het evenement geen vermomde reclame-campagne van Google was en dat de sprekers zich voornamelijk richten op het helpen van het vergroten van de online zichtbaarheid van ondernemers. Ten dele was dit ook waar, al viel het wel op dat er bij iedere lezing melding gemaakt werd van een Google product.

De eerste lezing die ik bijwoonde heette “Groei dankzij zoekmachinemarketing”. Iedereen die een website heeft doet er goed aan om die site ook daadwerkelijk goed vindbaar op het (overvolle) internet te maken. Er komen dagelijks websites bij en dat zorgt ervoor dat jouw site ook dagelijks minder kans maakt om gevonden te worden door jouw potentiële klant. Uiteraard werd de mogelijkheid om te adverteren via Google ook genoemd. Dit is zelfs een grote inkomstenbron van het bedrijf. Sommige ‘clicks’ op advertenties leveren zelfs 3 euro per keer op. Stel je voor als dat honderden of zelfs duizenden keren per dag gebeurt. Dat gaat om duizelingwekkende getallen.

De tweede lezing ging over het creëren van je eigen digitale werkplaats. Oftewel: werken in de ‘cloud’. De jongeman die deze lezing gaf vertelde in een razend tempo over alle voordelen die het internet biedt en dat het zo fijn is om altijd en overal ter wereld te beschikken over je eigen gegevens. Google Drive werd gepromoot en concurrent Dropbox werd ook nog even zijlings vermeld. De jongeman vertelde dat hij zijn MacBook laptop (1000 euro) gisteren te hard had dichtgeklapt, het apparaat was daardoor stuk gegaan. Gelukkig had hij alle bestanden ‘in de cloud’ staan en was het volgens hem daardoor minder erg. Dit geeft wat mij betreft aan in wat voor een wegwerpmaatschappij we leven en tegelijkertijd maak ik me zorgen over deze generatie twintigers die werkelijk lijkt te geloven dat alle problemen in deze wereld op te lossen zijn door de mogelijkheden van het internet.

Er werd een nostalgische foto getoond van een gezin dat voor de beeldbuis zit, gevolgd door een foto uit de huidige tijd waarin de gezinsleden met allerlei apparatuur op schoot zitten en de platte TV ook nog aan staat. De meeste mensen leken in de tweede foto hun eigen situatie te herkennen, terwijl ik dat had bij de eerste foto. Met het verschil dat de televisie hier meestal uit staat.

In de derde lezing leek er een brug geslagen te worden naar social media. Wie is je doelgroep op Facebook of Instagram en hoe kun je je daarop aanpassen. Dit vond ik zelf de meest geslaagde lezing. Een zakelijk stuk plaatsen op een medium waar mensen vooral komen om iets ter ontspanning te lezen heeft vaak niet zoveel zin.

Google talkGoogle is een bedrijf dat vooral denkt in groei en ze lijken er vanuit te gaan dat iedere ondernemer uit hetzelfde hout gesneden is. Maar het is maar de vraag hoe de aanwezige deelnemers daarover denken. Tijdens een gesprek met een lokale ondernemer die klein begonnen was en nu groot is geworden, bleek dat het volgens hem vooral ging om “hard werken en dichtbij jezelf blijven”. Deze conclusie hoor ik wel vaker en ik kan daar heel erg weinig mee. Ik kan me namelijk niet indenken dat het allemaal zo simpel is, want dan waren er veel meer succesvolle bedrijven en personen. Ook is het begrip ‘succes’ relatief; ik denk dat de meeste aanwezige zzp-ers al blij zijn als ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Dat is dan niet het torenhoge succes waar Google op lijkt aan te sturen, maar dat kan voor iemand die zijn lievelingsvak uitoefent een persoonlijk succes zijn.

Al met al een ochtend vol inspiratie, al ben ik altijd een beetje sceptisch als ik mensen hoor die een rotsvast geloof hebben in alles wat digitaal is. Tegelijkertijd weet ik ook dat het in mijn aard zit om dingen om te draaien en ter discussie te stellen. Zo werd ik tijdens het welkomstwoord prettig afgeleid door een nest zwaluwen die hoog in het gebouw zaten en luid kwetterend de spierballentaal overstemden. Dat is voor mij het ware leven.

ondernemen, werk, zzp , ,

Webshopaholic

Wijlen mijn vader shopte al online toen ik nog niet eens van het fenomeen ‘webshop’ had gehoord. Hij bestelde CD’s in Amerika en deze werden enkele weken later bij ons thuis bezorgd. Wat dat betreft was ik een stuk conservatiever dan mijn vader want het duurde lang voordat ik zijn advies opvolgde om eindelijk eens een 16-sporen recorder te kopen om mijn eigen muziek mee op te nemen. Hij liep met een PDA rond terwijl ik een notitieboekje gebruikte. Ik heb de laatste jaren een flinke inhaalslag gemaakt wat dat betreft en pa was zijn tijd ver vooruit. 

Ik kan me niet herinneren hoe de betaling bij de webshop van Amazon verliep, maar waarschijnlijk betaalde mijn vader het toen al via zijn Credit Card. Zo gaat dat tegenwoordig nog steeds, al kun je vaak ook via PayPal betalen. Hier in Nederland is iDeal favoriet of je doet het ouderwets ‘op rekening’.

Die laatstgenoemde optie gebruik ik vaak als ik zakelijk moet shoppen. Als ik drukwerk inkoop wil ik graag achteraf betalen en dat ging deze week niet helemaal goed. Ik hoorde al eens over een webshop waar je met een simpele truc alles voor niks kon bestellen en dat is natuurlijk een fiasco en tegelijkertijd ook pure diefstal. 

Na mijn bestelling kreeg ik een mailtje dat ik een aanbetaling zou hebben gedaan van dertig euro, terwijl dat niet het geval was! Sommige mensen zouden waarschijnlijk net doen alsof hun neus bloedt omdat het aankoopbedrag verminderd is. Maar ik ging naar de desbetreffende site, startte een chat met een medewerker en maakte een melding van dit gebeuren. Het duurde niet lang of ik kreeg een mailtje met een bedankje voor mijn betaling van min-dertig euro. Tja, het is feitelijk computertaal maar het betekent dat de fout ongedaan was gemaakt. Eerlijkheid duurt het langst. 

financiën, ondernemen, persoonlijk , , , ,

Waarom zou ondernemen topsport moeten zijn?

Oud-schaatscoach Gerard Kemkers vraagt aan het begin van zijn lezing of er pers in de zaal zit. Niet lang geleden is zijn uitspraak dat ‘voetballers verwende mannetjes zijn’ in de media gekomen. Een beetje pijnlijk, aangezien Kemkers sinds twee jaar voor FC Groningen werkt.

kemkers-bij-rabo

Hij distantieerde zich niet helemaal van deze opmerking, die hij naar eigen zeggen terloops had gemaakt. Maar dat hij de mentaliteit van een topvoetballer gemakzuchtiger vindt dan die van zijn eigen topschaatsers Ireen Wüst en Sven Kramer maakte hij op deze lezing meer dan eens duidelijk.

Voetballers moeten volgens hem ook meer een echte winnaarsmentaliteit krijgen. In de voetbalwereld lijkt het alsof ‘gewoon je best doen’ de norm is en dat de spelers niet gemotiveerd worden om beter te worden.

Naast het helpen met het opzetten van een topsportzorgcentrum wil Kemkers de huidige moraal in de voetbalwereld veranderen en spelers opleiden om het beste uit zichzelf te halen.

De kreet ‘ondernemen is ook topsport’ viel weer eens. Ik heb het al zo vaak gelezen en gehoord dat het me 1 oor in en 1 oor uit gaat. Maar vanavond niet. Voor het eerst vraag ik me af hoe dat er werkelijk uit ziet. Als Kemkers een video laat zien van zijn oud-pupil Kramer die fanatiek aan het trainen is en in de weer is met loodzware halters, kan ik niet de vertaalslag maken naar die van een ondernemer. Wat doe ik verkeerd, ga ik me bijna afvragen. Want mijn leven lijkt in de verste verte niet op die van een topsporter en volgens de wet ben ik toch echt ondernemer.

Nog altijd leeft het beeld dat de gemiddelde ondernemer zich een slag in de rondte werkt. 100 uur per week zijn eerder regel dan uitzondering, slapen een noodzakelijk kwaad en een burn-out ligt altijd op de loer. Blijkbaar kan er alleen optimaal gepresteerd worden als je jezelf voor 200 procent inzet en 24 uur per dag bereikbaar bent voor je klanten. Dit mag bij sommigen misschien sympathie opwekken, maar ik heb het gevoel dat er vaak schromelijk overdreven wordt. Bovendien is al die drukdoenerij slecht voor de gezondheid. Zelfs Kemkers gaf aan dat het belangrijk is om je rust te nemen. Iets waar je geen tijd voor hebt als je daadwerkelijk de 100 uur per week wilt halen.

Nu wil ik best geloven dat er mensen zijn die keihard werken. Maar het is ook een beetje hoe je dat zelf definieert. Een oud-collega zei laatst dat wij vijftien jaar terug een enorm drukke periode op het werk beleefden. Helemaal waar, maar ik heb het destijds niet zo ervaren. Ik deed gewoon mijn werk. Gistermorgen moest ik voordat ik ging ontbijten met een slaperige kop na een gebroken nacht een probleem voor een klant oplossen. Sommige mensen zouden dit misschien omschrijven als een bovenmenselijke actie, terwijl ik voor mijn gevoel alleen maar even iets sta te fixen.

Misschien neem ik zaken te letterlijk en moet ik een oortje dichtknijpen als mensen zulke opgeblazen kreten roepen. Maar waar het mij om gaat is dat mensen die niet dagelijks de marathon willen lopen zich geïntimideerd voelen. Het maakt mensen die eigenlijk graag zouden willen ondernemen, maar opzien tegen een zelfopgelegd martelregime onzeker. Ik geloof dat druk zijn vooral in je hoofd zit. Met een rustige leefstijl houd je je geest en lijf niet alleen soepel, maar kun je de drukte ook beter aan en houd je het langer vol.

burn-out, lezing, ondernemen, werk, werkdruk , , , ,
1 2