Ik zie mezelf vooral als freelancer, maar voor de belastingdienst bestaat die term niet. Voor hen bestaan er alleen werknemers en bedrijven. Nu heb ik altijd al moeite gehad om mezelf als bedrijf te zien, want dat is zo abstract. Vooral omdat ik vanuit huis werk. Bij een bedrijf denk ik zelf altijd meer aan een gebouw, een tastbare plek.
Soms word ik gebeld door iemand die stage wil komen lopen. Of zelfs vraagt of ik nog een vacature heb. Mijn antwoord is altijd ontkennend. Ik heb geeneens een plek voor een stagiaire of een andere medewerker. Bovendien probeer ik mensen altijd te waarschuwen: de spoeling in de grafische industrie is erg dun. Veel bedrijven besteden de ontwerpwerkzaamheden niet meer uit en doen het in eigen huis. Wat overigens niks zegt over de kwaliteit van het werk.
Mijn concurrent is allang niet meer dat ene gerenommeerde grafische bureau, maar de jongen om de hoek die voor een dumptarief een logo in elkaar draait. Zo wordt het steeds moeilijker om geld voor je diensten te vragen. Waarom vijfhonderd euro uitgeven aan een website als je neefje van vijftien het doet voor de prijs van een kaartje naar de dierentuin.
Ik kan wel komen met antwoorden als: ‘je krijgt meer kwaliteit en service bij een echt bedrijf’, maar dat weet je nooit zeker. Sommige bedrijven behandelen hun klanten echt als nummers en dan voel je je aardig bekocht terwijl je misschien honderden euro’s uit hebt gegeven in het geloof dat het allemaal goed komt.
Zolang wij ondernemers een goede service geven, onze afspraken nakomen én een goede prijs/kwaliteitsverhouding hanteren, is er een kans om de huidige moeilijke tijd te overleven. Behalve wanneer robots ons werk overnemen. En die dag lijkt elke dag dichterbij te komen.