Ik weet het nog precies. Ik was net twintig, had drie jaar een vaste baan en verheugde me op een lange carrière. Belt er een gast van één of andere verzekeringsmaatschappij of ik wel eens over mijn pensioen nadacht. Ik zei dat mijn baas dat allemaal regelde. Dat antwoord was voor hem niet genoeg. Wellicht waren de pensioengelden op tegen de tijd dat ik 65 zou worden. Achteraf was het idee van opgesoupeerde pensioenen niet verkeerd gedacht. Maar ik zat op dat moment totaal niet op zo’n gesprek te wachten.
Vervolgens kwam de beste man met het verhaal dat ik ook zou kunnen overwegen om eerder te stoppen met werken. Het idee alleen al! Ik was nog maar net begonnen. Voor een niet misselijk maandelijks bedrag kon ik mijn werkleven met tien jaar verkorten. Het nut daarvan ontging me volledig. Ik bedankte voor de eer en hing de telefoon op.
Toch is dit korte gesprek mij altijd bijgebleven. Ook al zijn we nu twintig jaar verder. Ik leef nu in de wetenschap dat er misschien geen pensioen meer bestaat als ik vijfentwintig jaar ouder ben. Sterker nog, ik moet het nog zien of er dan überhaupt nog wel een AOW bestaat. Daarom ga ik er voor het gemak maar vanuit dat ik tot het einde der tijden aan het werk zal moeten zijn. Het is niet anders.
Je gaat er wel over nadenken. Had ik twintig jaar geleden een financiële planning moeten maken om daadwerkelijk eerder te kunnen stoppen? Er zijn genoeg mensen die het wél hebben gedaan. Jarenlang enorme bedragen apart zetten, leven als een monnik en dan ervan gaan ‘genieten’. Ik heb nooit zo geloofd in dingen uitstellen. Wel heb ik altijd een gezonde financiële huishouding gehad. Maar niet in die mate dat ik op mijn 55e kan stoppen met werken zoals bijvoorbeeld Gerhard. Hij heeft nog maar 25 jaar gewerkt maar is nu al met pensioen. Volgend jaar bereik ik dezelfde mijlpaal, maar ik ben dan nog maar 42.
Vond ik het twintig jaar geleden al voorbarig om over je pensioen na te denken, ik vind het nog steeds te vroeg om er teveel mee bezig te zijn. Toch lees je op het internet heel wat verhalen van mensen die er nu al over fantaseren om elke dag ‘vrij’ te zijn. Geen gezonde situatie. Waarschijnlijk hebben ze niet gekozen voor het werk waar ze van houden.
Maar ik heb gemakkelijk praten als zzp-er. Mijn lot ligt niet in handen van een werkgever die voor mij tien andere vervangers ziet. Of honderden. Niet dat het leven van een éénpitter er eenvoudiger en rooskleuriger uitziet dan dat van een willekeurige werknemer. Maar ik ben er na bijna zes jaar wel achter dat ondernemen heel erg leerzaam is en het geeft je daarom meer zelfvertrouwen om bij te kunnen sturen in moeilijke tijden. Dat hoop ik dan ook nog lang te kunnen doen.
Hoe de vlag er over twintig jaar bij hangt, wat pensioen en AOW aangaat, dat zien we dan wel. Je kunt niet alles in het leven vóór zijn.