Categorie: muziek

Ernst

Jaren geleden signeerde Ernst Jansz op de Mega Platen en CD beurs in Utrecht en een paar uur daarna zag ik hem tussen wat antieke spulletjes snuisteren. Het eerste wat in me opkwam was om hem aan te spreken en te vertellen dat ik hem als muzikant bewonder. Maar iets hield me tegen. Want ik besefte me dat je, hoe tegenstrijdig het ook mag klinken, door een bekende aan te klampen de aandacht ook op jezelf richt. Dat staat me altijd een beetje tegen als ik een selfie zie van iemand met een beroemd persoon naast zich. Ik liet Ernst in alle rust tussen de oude spulletjes staan en liep weer verder.

Afgelopen vrijdagavond woonden we het optreden van Ernst in de Oosterpoort bij. Hij deed dit om zijn nieuwste boek en album ‘De Neerkant’ te promoten. Boek en CD gaan over de tijd vóórdat hij in ‘dat bekende bandje’ speelde. Begin jaren zeventig woonde hij in een commune in een grote boerderij in Brabant. Met zijn vrienden vormde hij de band CCC Inc. en ze maakten bijna dag en nacht muziek. De hippies deelden alles samen en ze leefden van het geld dat er met optreden verdiend werd. Ze waren redelijk succesvol en speelden op diverse festivals, zoals Lowlands en Pinkpop.

Ernst deelde zijn herinneringen met ons. Achter hem stond een scherm waarop hij oude foto’s vertoonde. Met drie virtuoze muzikanten speelde hij liedjes van toen en nu. Belle Hélène kwam voorbij, in een speciale ingetogen versie. Hij speelde ook een paar vertaalde CCC-nummers. Het instrumentarium van viool, gitaar, slidegitaar, ukelele, piano, mondharmonica, bas en banjo zorgde voor een melancholisch kabbelende en Americana-achtige sfeer. Het geluid was perfect. De sfeer intiem. Tussen de nummers door vertelde hij mooie verhalen.

Na het optreden hebben we het boek en het album aangeschaft. Uiteraard laten signeren. Ik wist niet veel zinnigs te zeggen.
ik: ‘We vonden het erg leuk.’
Ernst: ‘Aah, mooi!’
ik: ‘Vond je het zelf ook leuk?’
Ernst: ‘Ja, ik vond het heerlijk!’

In mei wordt hij 70. Je zou het niet zeggen.

20180209_203736

muziek , , , ,

‘Band’ en Night of the Guitars 2017

“Band” van een auto.

Gisteren zag ik dat mijn autoband ondanks het nieuwe ventiel alweer was leeggelopen, van 2 bar naar 0,7 bar in 1 dag tijd. Vanmorgen maar weer gelijk naar de garage gebracht met het verzoek om de oorzaak op te zoeken. Je raadt het al: er zit een klein gaatje in de band en het kan niet meer gerepareerd worden. Morgen wordt er een nieuwe band op gezet.

“Band” als in muziek.

Het stormachtige weer maakte duidelijk dat de zomer nu écht afgelopen is. Die zomer was gelukkig vol van bandjes, straatmuzikanten en het muziekfestival “Night of the Guitars”. Dit festival vindt twee keer per jaar plaats, in januari is er een ‘binnenversie’ en in juli een ‘buitenversie’ op het grote plein hier in het centrum. De veelal Veendammer muzikanten spelen dan een set van rocknummers uit de jaren zestig en zeventig. Ik bevind mij het liefst vlakbij het podium en maak meestal wat foto’s. Best een uitdaging om van de snel bewegende muzikanten geslaagde plaatjes te schieten.

image

Marianne van der Velde en Christof Bauwens

Gerry Wolthof

Koos Cramer en Christof Bauwens

Christof Bauwens

Koos Cramer

Coos Grevelink

Ilona van Veen

Ilona van Veen, Marianne van der Velde en Irene Wilkens

Frank Giordano

Djai-Mac Wolthof

Marianne van der Velde

Ad Antonisse

Bé Brakke

Michelle Veldhuis en Marcel Wolthof

Evert Erents

Peter Bloem

Hans Steneker

auto, muziek , , ,

Phil

Veel autobiografieën van bekende musici gaan vooral over de schaduwkanten van hun bestaan. Wagonladingen drugs, drank en gesloopte hotelkamers behoren tot het vaste repertoire van velen die zich geen raad wisten met het extreme leven als popster. In het grootste deel van de autobio van Phil Collins gaat het vooral over de muziek en de weg naar het succes. Reden genoeg voor een aantal doorgewinterde rockbiografie-lezers om dit boek links te laten liggen. Zij missen de wilde verhalen en vinden “Not dead yet” eentonig. Voor mij was dit boek vanwege het ontbreken van allerlei rock-clichés juist zo interessant.

Het verhaal van een arme jongen die eerst in verschillende bands drumt en jaren later opklimt als zanger en bovengemiddeld songschrijver is naar mijn idee heel bijzonder. Aanvankelijk staat hij bij Genesis in de schaduw van frontman Peter Gabriel. Als die vertrekt, is het in eerste instantie ondenkbaar dat hij diens plek zal overnemen. Maar als de zangaudities tegenvallen probeert Phil het zelf. Wat mij betreft één van de grootste metamorfoses in de rock: de drummer wordt frontman. En dat niet alleen. Hij start ook nog een succesvolle solo-carrière op.

Hoogte- en dieptepunten volgen elkaar op. Op Live Aid stapt hij na een optreden met Sting in het vliegtuig om zich op tijd bij Led Zeppelin te voegen. Het wordt een hectische en teleurstellende dag en als lezer wordt je daarin meegezogen. De andere kant van de medaille is de kwetsbaarheid van een artiest. Met kromme tenen lees je dat een persoonlijke fax aan zijn vrouw in handen valt van de (riool)pers. Op zulke momenten leef je echt met Collins mee.

Er valt ook veel te lezen over Phils woelige liefdesleven en de invloed daarop in zijn muziek. Een gedreven man die zichzelf niet spaart in dit openhartige boek. In het laatste stuk raakt hij, na jaren redelijk sober te hebben geleefd voor een rockster, toch nog aan de alcohol verslaafd. Hij krabbelde weer op en keerde terug bij zijn derde (ex) vrouw. Een voorlopig happy end in een mooi boek dat eens een andere kant belicht van het leven van een rockartiest. En het bewijs dat zelftwijfel en zelfvertrouwen soms best hand in hand kunnen gaan.

boeken, muziek , , , ,

Weekendje offline

Ik was eigenlijk van plan om alleen vrijdagavond ‘offline’ te gaan, maar dit beviel mij zo goed dat ik de rest van het weekend er maar meteen achteraan plakte. De afgelopen week zat ik zoveel en zo lang op het internet, dat ik mij bijna ging afvragen hoe het ‘offline’ leven er ook alweer uit zag. De internetloze vrijdagavond gaf me weer een kans om mij geheel te concentreren op een boek. Het hele weekend had ik het gevoel dat ik meer tijd had en in mijn hoofd was het een stuk rustiger dan normaal. Even geen overtollige informatie, status-updates en nieuwsberichten.

Veendammerman op gitaarZaterdagavond hadden we een feestje met de band. Eén van onze zangeressen heeft haar tuinhuis omgebouwd tot kroeg, compleet met bar, barkrukken, lekkere zitjes, TV en muziekinstallatie. Het was gezellig om elkaar eens in een andere setting mee te maken. Ik had nog niet veel woorden gewisseld met onze drummer, die in januari vast bij ons is komen spelen. Tijdens de repetities ben je toch vooral bezig met de muziek op zich en dit was een mooie gelegenheid om wat beter kennis te maken. Uiteraard hebben we ook nog wat zitten spelen en zingen, dat hoort er ook bij. Maar rond half twee vonden we het welletjes en was het tijd om naar huis te fietsen.

Zondag begon ik alweer aan boek twee en kreeg eerst een beetje de neiging om mijn iPad er weer bij te pakken. Maar ik weerstond die verleiding en kon mij weer geheel concentreren op het verhaal. Dat is wel eens anders geweest. Soms las ik een hoofdstuk in een boek, om vervolgens ‘iets’ op internet te checken en dan me weer opnieuw te proberen te concentreren. Op die manier vliegt de tijd want ‘even’ iets nakijken duurt altijd langer dan je denkt en soms raak ik zelfs een beetje verdwaald op het internet, omdat elk antwoord dat je vindt weer leidt tot een nieuwe vraag.

Nu is de werkweek weer begonnen en het online leven ook weer. Toen ik vanmorgen wakker werd, vroeg ik me af of ik de afgelopen dagen iets had gemist. Een heel gedoe met de Turkse ministers. Nu ik weer een beetje op de hoogte ben denk ik, nee, ik heb niks gemist. Ik heb juist meer van alles meegekregen!

internet, muziek, persoonlijk

Vrijwilligerswerk

De bassist in onze band wil graag vrijwilligerswerk doen, het liefst iets met muziek. Ik nodigde hem uit om te komen kijken bij een repetitie van mijn zanggroepje bij de Novo. Niet alleen vond hij het zelf leuk om te zien en te horen, ook de cliënten waren in hun nopjes met zijn bezoek. Het is dan ook geen wonder dat hij graag een keer wil terugkomen en dan, net als ik, vrijwilliger voor onbepaalde tijd wordt.

Vanmorgen gelijk mijn contactpersoon ingelicht dat de Novo er weer een vrijwilliger bij kan krijgen. Ik denk dat ze daar wel blij mee zijn, want het heeft (voordat ik kwam) twee jaar geduurd voordat ze iemand konden vinden. Er waren in het verleden ook vrijwilligers voor knutselen, spelletjes doen en wandelen maar het lijkt erop dat het clubje toch aardig uitgedund is. Er zijn nog drie vrijwilligers die met een aantal mensen gaan vissen, maar dan is de koek op. Ik ben het langste ‘in dienst’ en hoop dit nog een poosje te mogen doen. Het kost mij niet zoveel tijd en het is dankbaar werk. En het is altijd weer fijn dat sommige cliënten recht voor zijn raap zijn. Ze hebben niet zo’n grote filter als wij en zijn daarom een stuk eerlijker als het erop aankomt.

Mijn vriend de bassist hoopt dat hij ook zijn bijdrage kan leveren binnen het huidige klantenbestand en zal het zanggroepje in het vervolg met mij gaan leiden. Wellicht leidt dit weer tot nieuwe ideeën en kunnen we samen wat uitwerken. We hebben momenteel een repertoire van 149 nummers en dat is nogal wat, maar wie weet kunnen we toch een uitbreiding maken naar een andere type muziek of iets met improvisatie gaan doen. Wie zal het zeggen. In elk geval is dit een leuk vervolg op iets wat ik al meer dan zes jaar met veel plezier doe.

muziek, persoonlijk, vrije tijd, werk
1 2 3 4