Prachtig pianoconcert bijgewoond in het Huis voor de Kunst hier in Veendam. In dit Huis zijn in een huiselijke sfeer veel schilderijen te bekijken en vanmiddag konden we dus ook genieten van een fraai staaltje muzikaal vakwerk. Het duo Dimitar Dimitrov en Elvire Boelee speelde quatre-mains, dat wil zeggen ‘met vier handen’. Ze zaten naast elkaar en bespeelden dezelfde piano. Er kwamen prachtige stukken van o.a. Mozart, Brahms en Liszt voorbij en Elvire Boelee vertelde tussen de nummers door over de componist of het stuk zelf (zie foto boven). Voor liefhebbers van klassieke pianomuziek is dit een representatief fragment:
Gisteren is Pete Shelley, de zanger en oprichter van Buzzcocks overleden. Hij werd slechts 63 jaar. Een bijzondere band die een mix maakte van punk met romantische teksten. Ik zag ze in 2009 op Parkpop (Shelley is de man in de groene trui).
Jaren geleden signeerde Ernst Jansz op de Mega Platen en CD beurs in Utrecht en een paar uur daarna zag ik hem tussen wat antieke spulletjes snuisteren. Het eerste wat in me opkwam was om hem aan te spreken en te vertellen dat ik hem als muzikant bewonder. Maar iets hield me tegen. Want ik besefte me dat je, hoe tegenstrijdig het ook mag klinken, door een bekende aan te klampen de aandacht ook op jezelf richt. Dat staat me altijd een beetje tegen als ik een selfie zie van iemand met een beroemd persoon naast zich. Ik liet Ernst in alle rust tussen de oude spulletjes staan en liep weer verder.
Afgelopen vrijdagavond woonden we het optreden van Ernst in de Oosterpoort bij. Hij deed dit om zijn nieuwste boek en album ‘De Neerkant’ te promoten. Boek en CD gaan over de tijd vóórdat hij in ‘dat bekende bandje’ speelde. Begin jaren zeventig woonde hij in een commune in een grote boerderij in Brabant. Met zijn vrienden vormde hij de band CCC Inc. en ze maakten bijna dag en nacht muziek. De hippies deelden alles samen en ze leefden van het geld dat er met optreden verdiend werd. Ze waren redelijk succesvol en speelden op diverse festivals, zoals Lowlands en Pinkpop.
Ernst deelde zijn herinneringen met ons. Achter hem stond een scherm waarop hij oude foto’s vertoonde. Met drie virtuoze muzikanten speelde hij liedjes van toen en nu. Belle Hélène kwam voorbij, in een speciale ingetogen versie. Hij speelde ook een paar vertaalde CCC-nummers. Het instrumentarium van viool, gitaar, slidegitaar, ukelele, piano, mondharmonica, bas en banjo zorgde voor een melancholisch kabbelende en Americana-achtige sfeer. Het geluid was perfect. De sfeer intiem. Tussen de nummers door vertelde hij mooie verhalen.
Na het optreden hebben we het boek en het album aangeschaft. Uiteraard laten signeren. Ik wist niet veel zinnigs te zeggen. ik: ‘We vonden het erg leuk.’ Ernst: ‘Aah, mooi!’ ik: ‘Vond je het zelf ook leuk?’ Ernst: ‘Ja, ik vond het heerlijk!’
Gisteren zag ik dat mijn autoband ondanks het nieuwe ventiel alweer was leeggelopen, van 2 bar naar 0,7 bar in 1 dag tijd. Vanmorgen maar weer gelijk naar de garage gebracht met het verzoek om de oorzaak op te zoeken. Je raadt het al: er zit een klein gaatje in de band en het kan niet meer gerepareerd worden. Morgen wordt er een nieuwe band op gezet.
“Band” als in muziek.
Het stormachtige weer maakte duidelijk dat de zomer nu écht afgelopen is. Die zomer was gelukkig vol van bandjes, straatmuzikanten en het muziekfestival “Night of the Guitars”. Dit festival vindt twee keer per jaar plaats, in januari is er een ‘binnenversie’ en in juli een ‘buitenversie’ op het grote plein hier in het centrum. De veelal Veendammer muzikanten spelen dan een set van rocknummers uit de jaren zestig en zeventig. Ik bevind mij het liefst vlakbij het podium en maak meestal wat foto’s. Best een uitdaging om van de snel bewegende muzikanten geslaagde plaatjes te schieten.
Marianne van der Velde en Christof BauwensGerry WolthofKoos Cramer en Christof BauwensChristof BauwensKoos CramerCoos GrevelinkIlona van VeenIlona van Veen, Marianne van der Velde en Irene WilkensFrank GiordanoDjai-Mac WolthofMarianne van der VeldeAd AntonisseBé BrakkeMichelle Veldhuis en Marcel WolthofEvert ErentsPeter BloemHans Steneker
Veel autobiografieën van bekende musici gaan vooral over de schaduwkanten van hun bestaan. Wagonladingen drugs, drank en gesloopte hotelkamers behoren tot het vaste repertoire van velen die zich geen raad wisten met het extreme leven als popster. In het grootste deel van de autobio van Phil Collins gaat het vooral over de muziek en de weg naar het succes. Reden genoeg voor een aantal doorgewinterde rockbiografie-lezers om dit boek links te laten liggen. Zij missen de wilde verhalen en vinden “Not dead yet” eentonig. Voor mij was dit boek vanwege het ontbreken van allerlei rock-clichés juist zo interessant.
Het verhaal van een arme jongen die eerst in verschillende bands drumt en jaren later opklimt als zanger en bovengemiddeld songschrijver is naar mijn idee heel bijzonder. Aanvankelijk staat hij bij Genesis in de schaduw van frontman Peter Gabriel. Als die vertrekt, is het in eerste instantie ondenkbaar dat hij diens plek zal overnemen. Maar als de zangaudities tegenvallen probeert Phil het zelf. Wat mij betreft één van de grootste metamorfoses in de rock: de drummer wordt frontman. En dat niet alleen. Hij start ook nog een succesvolle solo-carrière op.
Hoogte- en dieptepunten volgen elkaar op. Op Live Aid stapt hij na een optreden met Sting in het vliegtuig om zich op tijd bij Led Zeppelin te voegen. Het wordt een hectische en teleurstellende dag en als lezer wordt je daarin meegezogen. De andere kant van de medaille is de kwetsbaarheid van een artiest. Met kromme tenen lees je dat een persoonlijke fax aan zijn vrouw in handen valt van de (riool)pers. Op zulke momenten leef je echt met Collins mee.
Er valt ook veel te lezen over Phils woelige liefdesleven en de invloed daarop in zijn muziek. Een gedreven man die zichzelf niet spaart in dit openhartige boek. In het laatste stuk raakt hij, na jaren redelijk sober te hebben geleefd voor een rockster, toch nog aan de alcohol verslaafd. Hij krabbelde weer op en keerde terug bij zijn derde (ex) vrouw. Een voorlopig happy end in een mooi boek dat eens een andere kant belicht van het leven van een rockartiest. En het bewijs dat zelftwijfel en zelfvertrouwen soms best hand in hand kunnen gaan.
