Eind juni werd hier op het museumplein ‘Night of the guitars’ gehouden. Dat jaarlijkse muziekevenement trekt altijd veel mensen en de lokale muzikanten spelen vele bekende nummers uit het pop/rock-idioom. Toegankelijke muziek staat natuurlijk altijd garant voor een losse sfeer, een hoge meezingfactor en veel gezelligheid. Toevallig waren alle acht leden van onze eigen band aanwezig (als toeschouwers). Iets dat we niet hadden afgesproken en wat natuurlijk zorgde voor een flink aantal fotomomenten. Niet alleen omdat we na al die jaren nog geen fatsoenlijke bandfoto hebben, maar omdat we het leuk vonden om elkaar tegen te komen en omdat het spelen in een band verbindt.
Een dag later realiseerde ik me dat ik van de muziek die op het podium gespeeld werd niet eens zoveel had meegekregen. Ik voelde me een beetje schuldig, want hoe vaak had ik al niet afgegeven op mensen die tijdens een concert met de rug naar de band staan en alleen maar aan het kleppen zijn. Was ik zelf naar dat niveau afgedaald of was er iets anders aan de hand? Moet ik misschien toegeven dat een pop/rockconcert mij gewoon niet meer zoveel zegt?
In een wierdekerkje in Leegkerk speelde en zong het ‘luitduo’ El Duque nummers uit de middeleeuwen. Ik ging er op de fiets heen (35 kilometer vanaf Veendam) en genoot met volle teugen. De antieke muziek kwam goed tot zijn recht door de droge akoestiek in het oude kerkje. De heldere stemmen, het getokkel op de snaren en de stiltes tussen de noten. Door het transparante geluid realiseer je je dat het in de muziek niet alleen aankomt op de gespeelde noten, maar ook op de ruimtes (de stiltes) tussen de noten. Die zorgen ervoor dat de muziek zelfs na zoveel eeuwen nog kan ademen. Het publiek was muisstil. De staande ovatie was welverdiend.
Benieuwd naar hoe El Duque klinkt? Klik dan hier.
Het klinkt prachtig in dat kerkje! Concerten waar iedereen mee staat te blèren vind ik óók geen compliment aan de uitvoerende. Pop of klassiek, je komt om te luisteren is mijn idee.