Unzipped

Mijn ouders leven helaas al een hele tijd niet meer, daarom is het fijn om af en toe even naar de muziek te luisteren die zij mooi vonden. Ik blijf het verbazingwekkend vinden wat muziek kan doen. Het kan je terugbrengen naar een bepaalde periode uit je leven en het helpt je overleden dierbaren te herinneren. Vanmiddag dacht ik opeens aan dit nummer van Dave Grusin, die mijn vader altijd enthousiast meezong. Heel bijzonder, want het is een instrumentaal nummer.

Mijn moeder hield van The Rolling Stones. Als tiener had ze een grote poster op haar slaapkamer hangen en het enige album van de band dat ik in huis heb, heeft zij ooit van haar zakgeld gekocht. Het debuutalbum van de Stones stamt uit 1964, elf jaar voor mijn geboorte. Ondanks dat ik vroeger met mijn oude bandje ook een aantal Stonesnummers heb gezongen, ben ik nooit een echte fan van ze geworden. Daarom stond ik ook niet te springen om de expositie in het Groninger Museum te bezoeken toen die in 2020 werd geopend. Die expositie duurde slechts vier weken en toen kon de boel dicht vanwege de coronapandemie, maar sinds dit jaar is Unzipped terug en kreeg ik een tweede kans om een kijkje te gaan nemen. Een collega was erg enthousiast en benadrukte dat het ook voor een niet-fan heel interessant is om te zien. Op dat moment kon ik nog helemaal niet bevatten hoe goed deze expositie in mijn straatje bleek te passen.

Of je nou een fan bent of niet, eigenlijk kun je als muziekliefhebber niet om The Rolling Stones heen. We zijn alweer bijna zestig jaar verder sinds dat eerste album en het is volgens mij nog nooit voorgekomen dat een band zo lang bestaat. Als je de 80-jarige Mick Jagger nog kwiek over het podium ziet huppelen, ga je je echt afvragen wat zijn geheim is. Het is bovendien een wonder dat zijn muzikale partner in crime Keith Richards nog leeft, want die heeft echt wagonladingen drugs genomen in zijn leven. Eén ding dat ongetwijfeld als een paal boven water staat is dat de band het niet alleen voor het geld doet, maar vooral voor de liefde voor muziek. Al komt heel duidelijk in de expositie naar voren dat het hun niet alleen om de muziek te doen is. Al vanaf het begin houden ze zich ook bezig met hoe alles eruit ziet; dat wil zeggen hun uitstraling en kleding op het podium en ook het ontwerpen van hoezen, posters, logo’s en stage designs. Al snel trok ik de conclusie dat de Stones veel perfectionistischer waren dan ik ooit had gedacht…

Voor mij was het als liefhebber van zowel muziek als design dus een zeer geslaagd geheel. Ik zag werkelijk prachtige posters van tournees, alternatieve en afgekeurde elpeehoezen, stage maquettes maar ook het beroemde ‘tong’-logo, dat middels multimedia in alle kleuren van de regenboog werd getoond.
Er kwam een filmpje voorbij van het eerste optreden van de Stones in Nederland; dit vond plaats in het Kurhaus in Scheveningen en mondde uit in een totale chaos. We werden omringd door vijf schermen en zagen een optreden van de Stones in Havana (2016) en het was net alsof je zelf in het publiek zat. Mick Jagger is niet zomaar een frontman; hij geeft je het gevoel dat hij voor jou persoonlijk zingt en weet zo dus het hele publiek met zijn performance te bespelen.

Onlangs verscheen hun nieuwste album en de recensies zijn behoorlijk positief. Ben heel benieuwd hoe lang de oudjes nog zullen doorgaan. Om te bedenken dat Mick Jagger in mijn geboortejaar zei dat hij er niet aan moest denken als 45-jarige nog ‘Satisfaction’ te moeten zingen.

Een aantal foto’s die ik maakte van deze eerste internationale expositie over The Rolling Stones.

Een reconstructie van het appartement waar ze in de begintijd woonden:

Het relatief simpele drumstel van Charlie Watts uit de begintijd. Niks geen franje, maar lekker basic:

Ook mooi, een nagebouwde studio:

… en de ‘control room’, met mengpaneel:

Je kon zelf een aantal nummers mixen. Geinig om bijvoorbeeld alleen de zang- of baspartij te horen, of je eigen unieke mix te maken…

Het afgekeurde ontwerp van het album ‘Goats head soup’, dat de titel wel heel erg letterlijk neemt:

Mooie tourposters:

Links een door Ron Wood getekende setlist, rechts een poster van de Tami Show, met namen om van te watertanden 😉

Kortom, de moeite waard. En kom niet met het verhaal dat Groningen te ver weg is, want er komen mensen uit het hele land deze kant op om de expositie te komen bekijken :-).
De expositie loopt nog tot en met 21 januari 2024, kijk hier voor meer informatie.