Ik ben een groot muziekliefhebber, maar ik moet bekennen dat ik de laatste jaren maar weinig nieuwe muziek heb beluisterd. Op mijn werk staat QMusic altijd aan, maar veel hippe deuntjes gaan bij mij het ene oor in en de andere weer uit. Heel af en toe struin ik wel even op YouTube en Spotify, in de hoop om een nieuwe parel te vinden. Maar meestal word ik al snel overweldigd door het enorme aanbod en besluit ik het maar te houden bij een aantal CD’s die ik op de harde schijf van mijn computer heb gezet. Zo luister ik op vrijdagmiddag vaak naar ‘Hour of the wolf’, een vrij obscuur album van The Hassles, waar een jonge Billy Joel in speelde en zong. Ik vind het een heerlijk album, maar de zanger zelf heeft de muziek op deze plaat ooit ‘psychedelic bullshit’ genoemd.
Meestal draaien wij nog ouderwets CD’s en LP’s en als we iets ontdekken is het relatief oud. Zo ontdekte mijn vrouw het jaren zeventig repertoire van Joni Mitchell op YouTube en ook ik raakte geboeid door deze dromerige en jazzy muziek. Inmiddels hebben we zeven albums van deze Canadese zangeres in onze CD kast staan en het zal me niet verbazen als daar dit jaar nog meer bijkomen. Je kunt dit geen nostalgie noemen, want het is immers muziek die we nog maar net hebben ontdekt.
Ik betrap me er soms wel op dat ik nostalgische gevoelens krijg bij muziek die ik in de desbetreffende periode eigenlijk helemaal niet zo bijzonder vond. In 1992 vond ik het nummer ‘Connected’ van de Stereo MC’s niet veel aan, terwijl ik nu opveer als ik het op de radio hoor en het me aan de ‘good old nineties’ doet denken.
Hetzelfde heb ik met ‘Born slippy’ van Underworld. Ik kreeg toen nog net geen hoofdpijn van dat nummer, maar nu zie ik het wel als een sleutelnummer uit die periode toen ik hasj rokend naar de film ‘Trainspotting’ keek. Muziek is dus ook veel meer dan alleen maar geluid, want het kan je echt terug nemen naar een bepaalde periode in je leven. En dan is het niet eens zo belangrijk of het om een geniale compositie gaat of niet.
Vanmiddag hoorde ik een nummer op de radiozender ‘Kink’ en het klonk me heel bekend in de oren. Het klonk als een nummer uit de jaren negentig, maar ik kon niet op de titel komen. Ik kreeg spontaan een nostalgisch gevoel van de licht grungy-gitaarsound en zanglijn. Toen ik de playlist op de site ging checken, bleek het om een relatief nieuw nummer te gaan. Zo kan nieuwe muziek je dus ook al een gevoel van nostalgie geven.
Ik ontdek veel nieuwe muziek, maar geen mainstream muziek. Daar ben ik niet echt fan van.
Het Connected’ van de Stereo MC’s is daarnaast wel een goed nummer. Misschien omdat ik het toen niet vaak hoorde want commercieel was het wel.
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt met de uitdaging om nieuwe muziek te vinden te midden van al die keuzes. Maar is het niet geweldig hoe bepaalde nummers ons kunnen terugvoeren naar speciale momenten in ons leven? Muziek heeft echt de kracht om herinneringen en emoties vast te leggen! Die grungy-gitaarsound waar je het over had, had mij ook meteen te pakken. Weet je toevallig nog hoe dat nummer heette?
Dat is Personal Trainer met ‘Formal Puppy’ 🙂
Herkenbaar, bij mij is er na de jaren 80 niet veel muziek blijven hangen. Eigenlijk vanaf de disco muziek vrijwel nooit meer iets nieuws gekocht van nieuwe artiesten. Het laatste was een CD van Racoon waar ik ook nu nog van kan genieten. Ik hoor zo hier en daar wel eens iets wat wel in m’n straatje valt, vaak bij John, soms bij Liesbeth maar heb nooit meer de behoeft iets zelf te hebben.
Doe niet aan streming en wat er nog meer kan, gewoon LP of CD afspelen.