Categorie: bejaardentehuis

Ouderen en eenzaamheid

Ongeveer een week na het overlijden van mijn oma begonnen we met het uitzoeken van haar spullen in haar aanleunwoning. Uiteindelijk houden we maar drie kastjes en kan de rest naar een opkoper of naar de kringloopwinkel. Een paar plantjes die oma van ons op moederdag heeft gekregen staan nu in onze woonkamer en binnenkort poten we de pioenroos uit haar voortuin over in onze tuin. Ik had haar administratie al jaren in beheer en ze had zelf de meeste overbodige paperassen al opgeruimd.

Ik had de huur van de woning laatst opgezegd en vanmorgen kwam de woonconsulent langs voor een eerste inspectie. De woning zag er volgens hem al keurig uit, al moeten alle meubels er nog uit en wacht ons nog een leuk klusje wat het verwijderen van de vloerbedekking betreft. Het keuringsrapport was een stuk saaier dan die hij vorige week van een andere woning moest maken. De overleden bewoonster had jarenlang flink gerookt en daardoor waren alle muren en plafonds geel van de aanslag. Zelfs de deuren waren onherstelbaar beschadigd door al het gerook en de eindafrekening kwam daardoor op maar liefst 12.000 euro! Zo wordt het maar weer eens duidelijk dat het altijd belangrijk is om je woning goed schoon te houden en daar ook als (klein)kind op toe te zien. Want zo’n hoog bedrag is natuurlijk geen fijne verrassing nadat je de erfenis al zuiver hebt aanvaard.

Maar wat als er geen (klein)kinderen meer langskomen? De woonconsulent vertelde dat eenzaamheid eigenlijk het grootste probleem is waar de oudjes mee kampen. Sommige mensen presteren het om maar 1 keer per jaar bij hun (groot)ouder op bezoek te gaan, altijd met hetzelfde smoesje dat ze het zo ‘druk’ hebben. Wij gingen slechts anderhalf uur per week bij oma op visite, maar ze keek daar de hele week naar uit. Dat sommige mensen dát niet eens over hebben voor hun (groot)ouder gaat er bij mij niet in. Na het overlijden zullen ze vast overvallen worden door een schuldgevoel, maar dan is het te laat. Wat dat betreft zijn er veel ouderen die afgeserveerd worden als ze ‘niets meer opleveren’. Zolang de kleinkinderen gedumpt kunnen worden dan is het prima, maar als dat niet meer gaat dan hebben mensen het opeens te druk om nog langs te komen. Ook in zo’n geval betekent ‘geen tijd’ eigenlijk ‘geen prioriteit’. Maar vaak is het bezoeken van een oudere een kwestie van ‘een kleine moeite, veel plezier’!

Oma in 2014

bejaardentehuis, oma, persoonlijk , ,

Aarde

Mijn opa zaliger ging ieder voorjaar de tuin ‘omgraven’. Met een grote spade was hij een hele tijd puffend en steunend bezig totdat de tuin eruit zag als een kaal veld vol molshopen. Mijn moeder had groene vingers en licht verbijsterd vroeg ik haar of deze klus wel nodig was. Zij reageerde een beetje van ‘ach, laat opa maar’ en zo begreep ik dat het meer een jaarlijkse gewoonte van hem was en dat hij zelf waarschijnlijk niet eens wist of het nut had.

Nu weet ik dat er in de winter van alles in de aarde gebeurt, zonder dat je het boven de grond kunt zien en dat opa’s jaarlijkse graafpartij waarschijnlijk niet veel goeds deed. Zelf heb ik dan ook nog nooit de tuin ‘omgegraven’, vooral omdat ik juist niet teveel aarde rondom de planten wil. Het mag er allemaal wel een beetje natuurlijk uitzien, niet te keurig.

Vorige week hebben we een hele lap mos uit oma’s tuin gehaald en aanvankelijk zei ze dat we de kale plek niet hoefden op te vullen. Oma wil namelijk wel graag veel aarde zien, ondanks dat je dan meer kans hebt op onkruid. Toch zijn we even lekker eigenwijs geweest en hebben we drie kleine plantjes gekocht. Deze hebben we gistermorgen gepoot en de tuin ziet er desondanks nog steeds redelijk sober uit. Maar dat wil ze graag, zo zag opa het ook het liefst.

De oudjes moeten zelf hun tuintjes onderhouden. Dat is wel lastig, want sommige mensen hebben overbezette (klein)kinderen en dan komt het er maar niet van. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een aantal mensen de tuintjes hebben laten betegelen. Ik vind dat zelf zonde, een klein tuintje geeft meer plezier om naar te kijken en het zorgt er ook nog voor dat het water beter wegzakt.

Nu maar hopen dat het een beetje gaat meevallen met het onkruid. 😉

bejaardentehuis, oma, persoonlijk , ,

Zucht

Ik heb groot respect voor een ieder die in de gezondheidszorg werkt, want ik denk niet dat het altijd meevalt om geconfronteerd te worden met wonden, ziektes en allerlei aandoeningen. Ik heb er dan ook totaal geen moeite mee dat een arts die dagelijks levens redt een groot salaris heeft. Maar ik vind wel dat ze dan ook bij de les moeten blijven.

Mijn oma haar ‘flubbertje’  zat er dinsdag nog steeds. Wel vertelde ze dat de huisarts inmiddels was geweest (op mijn verzoek). Tot mijn grote verbazing had hij gevraagd welke problemen ze aan haar navel had! Of zijn collega (die ik aan de lijn heb gehad) heeft mijn opmerkingen niet goed doorgegeven of hij heeft zelf twee namen door elkaar gehaald. Want een paar deuren verderop zat een vrouw met een pijnlijke navel en het is nog maar de vraag of hij daar wel langs is geweest.

Oma heeft een zorgmap waar de dames van de thuiszorg elkaar mee op de hoogte houden en de huisarts schreef erin dat hij een bijtend stofje had besteld, dat het ‘flubbertje’ zou moeten verstikken. Het ding eraf snijden zou te pijnlijk zijn, aangezien de huid van het ooglid erg dun is. Het is dus beter om het een paar keren per dag ‘aan te stippen’, zodat het bindweefseltje zwart wordt en er vanzelf afvalt.

Na een week ‘aanstippen’ blijkt dat het ding er nog steeds hangt. Oma zit er steeds aan te trekken, in de hoop dat het helpt. In eerste instantie vond ze het ding niet eens zo vervelend, maar door de belofte van de huisarts wil ze er nu ook echt graag vanaf. Om een enorm bloedbad te voorkomen heb ik haar aangeraden om er niet meer aan te komen.

De dames van de thuiszorg belden met de huisarts en toen bleek waar de fout zat: er was alleen aangestipt op de plek waar de verbinding tussen het weefseltje en de huid zit. Terwijl het hele ding (ongeveer 2 cm lang en een paar millimeter breed) aangestipt had moeten worden. Zucht. Je zou toch denken dat dit wel eens vaker voorkomt bij oude mensen en dat ze dan weten hoe ze ermee aan moeten.

bejaardentehuis, oma , ,

Warm water en een ‘flubbertje’

kraantjeVorige week vertelde oma tussen neus en lippen door dat haar water niet meer warm werd. Ze gaf me het gevoel dat eraan gewerkt werd en dat ‘alle buren er last van hadden’. Ik dacht er verder niet over na en ging er vanuit dat het wel goed zou komen. Maar toen we gistermorgen bij haar op bezoek waren, bleek het nog steeds niet te zijn opgelost. Maar ze vond het geen probleem; ze zette gewoon een pannetje met water op het vuur. Zo zie je maar dat haar generatie (ze is 89) gewend is om de schouders eronder te zetten en zelf een oplossing te zoeken. Al is dat in dit geval natuurlijk niet handig, want na één telefoontje van mijn kant was het probleem (vervangen van een defect onderdeel van haar CV ketel) binnen een uur opgelost.

Nou is het natuurlijk heel vervelend om te weten dat oma een week lang zonder warm water heeft gezeten en dat niemand dat verder is opgevallen. Ik ben het enige familielid dat bij haar langskomt en er komt tweemaal daags iemand van de thuiszorg kijken of alles in orde is. Voor oma is het blijkbaar geen probleem dat ze geen warm water heeft, vooral niet omdat ‘de buurman dat ook niet heeft’. Ze heeft vaker dit soort dingen. Ze benoemt een probleem, concludeert dat iedereen daar last van heeft en dan is het een soort van geneutraliseerd en niet meer zo erg. Zo wordt het voor mij steeds lastiger om te ontdekken wat wel en wat niet aan haar verhalen klopt.

Gistermiddag heb ik buiten haar weten om de huisarts gebeld, want ze heeft behoorlijk opgezette benen en en ‘flubbertje’ (bindweefseltje) aan haar linkerooglid. Ze wil absoluut niet naar de dokter want het gaat vast vanzelf over en anders maar niet. Toch weet ik dat ze blij is als het verholpen is. En dan moet ik het zo regelen dat de dokter ‘toevallig’ bij haar langs gaat en niet door mij is gestuurd. Ze wil mij niet tot last zijn, maar ik vind het juist geen probleem om dit te regelen.

bejaardentehuis, oma ,

Niets dan roddels

Vanmorgen werd ik gebeld door oma’s buurvrouw. Oma dacht dat ik door een auto-ongeluk om het leven was gekomen! Oma was in alle staten en het kostte moeite om haar te kalmeren. Ze was natuurlijk weer blij dat ik in levende lijve voor haar stond, maar hoe was dit gerucht in hemelsnaam in de wereld gekomen?

Tijdens het koffie-uurtje hadden een paar oudjes gepraat over een omgekomen kleinzoon van een vrouw die vlakbij oma woont. Oma gaat daar nooit heen maar werd aangesproken door haar buurvrouw en meteen raakte ze in paniek. Ze dacht gelijk aan mij. Eerst haar dochter en schoonzoon dood (mijn ouders) en nu ik er ook nog achteraan.
Een andere buurvrouw gaf de schuld aan haar overbuurvrouw, die een verstandelijke beperking heeft. Tegenwoordig zie je het wel vaker dat deze mensen tussen de bejaarden wonen en dat is niet altijd een goede zaak. Of deze overbuurvrouw de roddel de wereld in heeft geholpen weet ik niet. Toen ik haar ermee confronteerde, wist ze van niks.

Nu waren we op nieuwjaarsdag al niet erg gezellig uit elkaar gegaan en dan komt dit er ook nog bij. Gelukkig lijkt het nu allemaal wat rustiger te zijn en hopen we dat de oudjes binnenkort over iets anders gaan roddelen. Want het geeft toch weer een boel onrust. Ik heb ook niks gehoord over een dodelijk ongeval dus dit was puur een geval van teveel fantasie.

bejaardentehuis, oma, persoonlijk ,
1 2