Zucht

Ik heb groot respect voor een ieder die in de gezondheidszorg werkt, want ik denk niet dat het altijd meevalt om geconfronteerd te worden met wonden, ziektes en allerlei aandoeningen. Ik heb er dan ook totaal geen moeite mee dat een arts die dagelijks levens redt een groot salaris heeft. Maar ik vind wel dat ze dan ook bij de les moeten blijven.

Mijn oma haar ‘flubbertje’  zat er dinsdag nog steeds. Wel vertelde ze dat de huisarts inmiddels was geweest (op mijn verzoek). Tot mijn grote verbazing had hij gevraagd welke problemen ze aan haar navel had! Of zijn collega (die ik aan de lijn heb gehad) heeft mijn opmerkingen niet goed doorgegeven of hij heeft zelf twee namen door elkaar gehaald. Want een paar deuren verderop zat een vrouw met een pijnlijke navel en het is nog maar de vraag of hij daar wel langs is geweest.

Oma heeft een zorgmap waar de dames van de thuiszorg elkaar mee op de hoogte houden en de huisarts schreef erin dat hij een bijtend stofje had besteld, dat het ‘flubbertje’ zou moeten verstikken. Het ding eraf snijden zou te pijnlijk zijn, aangezien de huid van het ooglid erg dun is. Het is dus beter om het een paar keren per dag ‘aan te stippen’, zodat het bindweefseltje zwart wordt en er vanzelf afvalt.

Na een week ‘aanstippen’ blijkt dat het ding er nog steeds hangt. Oma zit er steeds aan te trekken, in de hoop dat het helpt. In eerste instantie vond ze het ding niet eens zo vervelend, maar door de belofte van de huisarts wil ze er nu ook echt graag vanaf. Om een enorm bloedbad te voorkomen heb ik haar aangeraden om er niet meer aan te komen.

De dames van de thuiszorg belden met de huisarts en toen bleek waar de fout zat: er was alleen aangestipt op de plek waar de verbinding tussen het weefseltje en de huid zit. Terwijl het hele ding (ongeveer 2 cm lang en een paar millimeter breed) aangestipt had moeten worden. Zucht. Je zou toch denken dat dit wel eens vaker voorkomt bij oude mensen en dat ze dan weten hoe ze ermee aan moeten.