Het oude vrouwtje dat verderop in onze straat woonde, zat altijd te puzzelen als ik voorbij liep. Ik wuifde dan naar haar en meestal wuifde ze terug, als ze tenminste niet teveel in beslag werd genomen door haar woordzoeker. Ik had haar nog nooit gesproken en ze wist niet wie ik was. Maar omdat ik haar huisje elke dag passeerde had het toch iets vertrouwds om elkaar te zien. Voor mij, maar waarschijnlijk ook voor haar.
Drie weken geleden zat ze niet meer op haar vaste plek voor het raam. Een paar jaar geleden was ze ook een keer een tijdje weg, maar deze keer was het anders. Ik zag dat er ook wat meubilair weg was. Haar vertrouwde stoel stond er nog wel. Was ze overleden? Of misschien verhuisd? Even dacht ik dat ik er nooit achter zou komen…
Tot ik vorige week een grote auto voor haar huis zag staan. Een man en een vrouw waren van alles aan het inladen. Toen ik langsliep vroeg ik of ze was verhuisd. Tot mijn opluchting was dat inderdaad het geval. Ze had een mooie kamer gekregen in het bejaardentehuis. Het ging goed met haar. De vrouw die me op de hoogte bracht bleek haar dochter te zijn. Het was ook tijd dat ze ergens anders ging wonen zei ze. Het vrouwtje was namelijk al 98! Knap dat ze zo lang nog in haar huisje heeft kunnen wonen.
Wat een leeftijd om nog zelfstandig te kunnen wonen. Fijn dat je nu in ieder geval iets meer weet over haar. Misschien ga je haar zelfs wel eens opzoeken met een boekje woordzoekers.
Gelukkig dat er niets ernstigs was, en dat ze simpelweg ging verhuizen. Ik kan me voorstellen dat je zo iemand toch gaat missen. Ik heb wel eens gehoord dat dit ‘bekende vreemden’ worden genoemd.