Ouderen en eenzaamheid

Ongeveer een week na het overlijden van mijn oma begonnen we met het uitzoeken van haar spullen in haar aanleunwoning. Uiteindelijk houden we maar drie kastjes en kan de rest naar een opkoper of naar de kringloopwinkel. Een paar plantjes die oma van ons op moederdag heeft gekregen staan nu in onze woonkamer en binnenkort poten we de pioenroos uit haar voortuin over in onze tuin. Ik had haar administratie al jaren in beheer en ze had zelf de meeste overbodige paperassen al opgeruimd.

Ik had de huur van de woning laatst opgezegd en vanmorgen kwam de woonconsulent langs voor een eerste inspectie. De woning zag er volgens hem al keurig uit, al moeten alle meubels er nog uit en wacht ons nog een leuk klusje wat het verwijderen van de vloerbedekking betreft. Het keuringsrapport was een stuk saaier dan die hij vorige week van een andere woning moest maken. De overleden bewoonster had jarenlang flink gerookt en daardoor waren alle muren en plafonds geel van de aanslag. Zelfs de deuren waren onherstelbaar beschadigd door al het gerook en de eindafrekening kwam daardoor op maar liefst 12.000 euro! Zo wordt het maar weer eens duidelijk dat het altijd belangrijk is om je woning goed schoon te houden en daar ook als (klein)kind op toe te zien. Want zo’n hoog bedrag is natuurlijk geen fijne verrassing nadat je de erfenis al zuiver hebt aanvaard.

Maar wat als er geen (klein)kinderen meer langskomen? De woonconsulent vertelde dat eenzaamheid eigenlijk het grootste probleem is waar de oudjes mee kampen. Sommige mensen presteren het om maar 1 keer per jaar bij hun (groot)ouder op bezoek te gaan, altijd met hetzelfde smoesje dat ze het zo ‘druk’ hebben. Wij gingen slechts anderhalf uur per week bij oma op visite, maar ze keek daar de hele week naar uit. Dat sommige mensen dát niet eens over hebben voor hun (groot)ouder gaat er bij mij niet in. Na het overlijden zullen ze vast overvallen worden door een schuldgevoel, maar dan is het te laat. Wat dat betreft zijn er veel ouderen die afgeserveerd worden als ze ‘niets meer opleveren’. Zolang de kleinkinderen gedumpt kunnen worden dan is het prima, maar als dat niet meer gaat dan hebben mensen het opeens te druk om nog langs te komen. Ook in zo’n geval betekent ‘geen tijd’ eigenlijk ‘geen prioriteit’. Maar vaak is het bezoeken van een oudere een kwestie van ‘een kleine moeite, veel plezier’!

Oma in 2014

5 gedachten over “Ouderen en eenzaamheid

  1. Ja zo gaat het helaas vaak, de kinderen trekken weg uit de buurt en beklagen zich dán dat moeder zover weg woont. Moeder heeft die afstand jarenlang overbrugt om op de kleinkinderen te passen maar dat is snel vergeten.
    Je hebt het goed gedaan , wekelijks een kort bezoekje is natuurlijk véél doeltreffender dan een paar keer per jaar een lang bezoek dat dan weer vaak te vermoeiend is zodat ze er niets aan hebben.

  2. Ik pleit ook voor bejaardenhuizen, wonen ze lekker bij en met elkaar.
    En niet binnen roken oma, dat wordt ons te duur.

  3. Ja, ik snap het ook niet. Eenzaamheid is een groot probleem onder ouderen. En als we zelf het goede voorbeeld geven, overkomt het onszelf misschien niet.

  4. Jup lekker in een gesticht hoeven ze er niet meer naar te kijken en ondertussen zijn ze daar ook eenzaam. Maar goed hoogtijdagen daar met kerst en moederdag. Bah hufterig.

  5. Zo herkenbaar dit… in mijn ‘werk’ ken ik vele van dit soort mensen. Ik doe voor hen wat familieleden niet kunnen vanwege tijdsgebrek (niet willen doen omdat het teveel moeite is…) inderdaad kwestie van prioriteiten stellen.
    Ben al 40 jaar werkzaam in het vrijwilligerswerk met (al dan niet dementerende) ouderen en die eenzaamheid wordt alleen maar groter en schrijnender. Daar zijn diverse oorzaken als ook oplossingen voor te bedenken maar het komt allemaal neer op 2 dingen…. het geld en de wil van de mens.

    Triest!!

Reacties zijn gesloten.