Van de regen in de drup

Wat hebben we veel beleefd in die korte periode. Toen de aandeelhouders op hoge poten het bedrijf binnenvielen en zeiden dat ze de baas wilden spreken. Ik, die stomverbaasd antwoordde dat hij thuis was. Ze waren het zat. Hij nam de telefoon nooit op, zegde afspraken op het laatste moment af en vergat onze salarissen te betalen. Ik was van de regen in de drup beland en hoopte nooit weer een faillissement mee te maken. Maar het hing al een tijdje in de lucht.

Met zijn tweeën liepen we door de stad. We dachten na over de nabije toekomst, wat we zouden gaan doen als het bedrijf op de fles zou gaan. Na die ene inval volgde een belangrijke vergadering. Wij kregen die dag vrij en wisten dat we de baas niet weer zouden zien. De heren zouden hem op staande voet ontslaan. 

Nadat de baas geen voet meer op de werkvloer mocht zetten en ik het verbod kreeg om hem binnen te laten, gingen we verder. Als een wagen waar één wiel van afgehaald is. Ze begrepen niet dat het bedrijf niets waard was zonder de baas. Maar krijg dat aan het verstand bij een stelletje boekhouders. 

Wij stonden erbij en keken ernaar. Het bedrijf ging de afgrond in en wij gingen mee. Het duurde een tijd voordat alles wat afgehandeld. Maar we hadden het samen beleefd. Een drukke, intense periode waarin ik ook nog mijn vader verloor.

Maar leuk om mijn oud-collega even weer te spreken vanmiddag. 

2 gedachten over “Van de regen in de drup

  1. Vader verliezen is nog wel het ergste.
    En die andere meuk, een papieren wereld lijkt me, afhandelen en regelen. Het is allemaal wat.

Reacties zijn gesloten.