De broer van mijn tante doet mee aan de Spartathlon. Een hardlooptraject van maar liefst 246 kilometer die binnen 36 uur afgelegd moet worden. Een hele prestatie als je dat redt. Hij is dan ook al maanden aan het trainen. Op de verjaardag van mijn oom vertelde hij er het één en ander over. Een buurvrouw zei dat het toch niet gezond was, om zo ver en zo lang hard te lopen. Toch hoor ik vaak dat de endorfine die hardlopers en wielrenners aanmaken licht verslavend is. Daarom is het vast moeilijk te begrijpen voor mensen die niet tot nauwelijks aan sport doen.
Ik doe zelf niet aan sport. De enigste sport die ik ooit heb beoefend is tannis. Geen idee hoe ik op het idee kwam. Ik was beter in hardlopen. Tijdens schoolsportdag was ik één van de snelste. Ik heb mij er nooit in ontwikkeld, bang voor blessures aan mijn knieën. Een oud-collega heeft ooit zijn been gebroken tijdens een hardloopsessie. Reden genoeg om het bij wandelen en fietsen te houden, wat ik tot op de dag van vandaag met vaste regelmaat doe.
Jaren geleden liep ik na een dagje Zwolle terug naar de auto. Tot mijn verbazing was het hele centrum door hekken afgesloten. Geüniformeerde mannen en vrouwen die het verkeer omleidden. Bleek dat er een halve marathon gehouden werd! Ik kon dus nog lang niet naar huis!
Ik bleef langs de kant staan kijken en filmde de internationale renners met mijn compact-camera. De Kenianen liepen er het vloeiendst over. Hun benen leken uitgerust te zijn met een vering zodat hun knieën minder belast werden. Toen viel me voor het eerst op dat iedereen een andere hardlooptechniek heeft. Sommige mensen hielden het niet lang vol en liepen het laatste stukje steunend en puffend.
Tegen elf uur was het afgelopen. Een Keniaan had gewonnen. Dat was geen verrassing. Ik reed weer naar huis. Ik wou nog een filmpje monteren van het gebeuren, maar dat is er nooit van gekomen. Maar het maakte wel indruk. Wat een uithoudingsvermogen. En dit was nog maar een stukje (21 km), vergeleken met de 246 kilometer die D. gaat lopen…