Toen de meeste mensen er nog niks van wilden weten (’97) had mijn pa er wel eentje: een zakcomputer. Of PDA (Personal Digital Assistant) genaamd. Er zat een adressenboek in, een digitaal notitieblok, volgens mij ook een agenda. Met maar liefst 8 megabyte geheugen. Ik werd er aan herinnerd toen ik een advertentie zag in 1 van de Q-magazines van mijn zwager. Tegenwoordig hebben we bijna allemaal een zakcomputer in de vorm van een smartphone. Die zijn een stuk sneller, kleuriger en kleiner dan die voorgangers. En geen 8 megabyte maar 8 gigabyte. Maar ook veel verslavender. Al heb ik daar niet zoveel last van. Ik laat het ding gemakkelijk een dag met rust. Heb er nauwelijks apps op geïnstalleerd. Geen gepiep, alleen getril. Wel zo fijn.
Wat leuk dat jouw vader al heel vroeg een zakcomputer had. Hij liep op de zaken vooruit.
Ik ben ook niet verslaafd aan m’n mobiel. Het geluid heb ik standaard uit staan. M’n dochter heeft het zo ingesteld dat zij door de “geluidsbarrière” komt. Voor haar wil ik wel altijd bereikbaar zijn.
Groetjes
Precies, een smartphone is enorm handig, maar we houden zelf wel de regie over ons leven.
Ja, het wordt allemaal steeds kleiner en kan steeds meer, waar is het eind, vraag ik me wel eens af.
alleen getril kan fijn zijn
Eh … o kan dat ook op mijn samsung;-)? Ik kan er mee bellen, sms sen en appen , meer doe ik er niet mee en dan nog alleen met familie en bekenden.