Het gaat de laatste tijd vaak over de relatie tussen mannen en vrouwen onderling, waarschijnlijk geholpen door de hele #metoo kwestie. Vaak zitten de haantjes in een positie om de andere sekse gemakkelijk te kunnen kleineren, of dat nu geldt voor priesters of schoolmeesters die hun handen niet thuis kunnen houden of hitsige filmproducenten. Het gevolg is dat veel mannen zich door al dit mediageweld gaan schamen voor hun eigen geslacht. Aan 1 kant is dat begrijpelijk, want als ik een verhaal hoor over loverboys of kinderverkrachters ben ik bijna dankbaar dat ik geen kinderen heb. De wereld zou heel wat beter af zijn zonder mannen die hun lusten niet kunnen beheersen en wat mij betreft mogen ze misbruik en verkrachting nog veel hoger bestraffen dan nu al gebeurt. Aan de andere kant is het gevoel van schaamte een beetje bizar, want waarom zou je alle brave mannen op 1 lijn zetten met die viespeuken die hun fatsoen niet kunnen houden?
Toen ik vanmorgen het opiniestuk van André Doorlag in het Dagblad van het Noorden las, vroeg ik mij af waarom hij het zo voor het mannelijk geslacht opneemt. Is dat om te benadrukken dat er heus nog wel verstandige exemplaren rondlopen óf om aan te kaarten dat mannen ondanks hun ’tekortkomingen’ ook nog wel hun goede kanten hebben. Geen wonder dat een aantal mensen al flink uit hun slof zijn geschoten en ik kan me dan ook voorstellen dat er morgen in diezelfde krant wel een aantal boze brieven zijn te lezen.
Ik moest even denken aan die andere psycholoog uit Groningen, Jeffrey Wijnberg, die regelmatig boeken publiceert en eentje heeft geschreven over mannen en vrouwen. De prachtige titel is ‘Horken en heksen, de strijd tussen de seksen’. Een aanrader voor iedereen die zich niet alleen maar blind opwindt over de verschillen tussen mannen en vrouwen maar er ook van kan genieten en er zelfs om kan lachen. Wijnberg neemt het in dit boek, in tegenstelling tot het opiniestuk van Doorlag, juist voor vrouwen op. Ieder hoofdstuk begint met de regel: ‘Vrouwen hebben altijd gelijk en mannen worstelen daarmee’. Wijnberg schuwt de provocatie niet en ik vraag me af hoe serieus het stuk van Doorlag is. Maar ik weet wel dat de discussie nog lang niet ten einde is. Zelf denk ik dat we elkaar nodig hebben. Mannen en vrouwen. Zonder de ene niet het andere. Behalve de verschillen zijn er veel meer overeenkomsten. Misschien goed om daar eens naar te kijken.
Ik snap niet waarom jij de straffen strenger wil hebben, lost dat iets op en nu is het niet zwaar genoeg? Of roep je zomaar wat tussendoor? Nou ja, ik leg de schuld niet bij de mannen, het zijn vrouwen die de broek uittrekken en zich laten neuken en daarna gaan ze jammeren. Kom op, ze zijn er toch zelf bij.
Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal verschillend, en kijk eens waar we vandaan komen, en waar in we nu leven. Alles gaat veel te snel voor ons neanderthaler brein. Er zijn aanpassingsproblemen aan beide kanten, maar het moraal spat er wel enorm af bij sommigen.
Ik lees altijd met plezier de wekelijkse column van Jeffrey Wijnberg in onze krant, een heerlijk nuchtere man die ook graag een beetje provoceert.
In ieder geval ligt mijn medeleven toch het meest bij al die wél deugende mannen die nu over één kam geschoren worden met een minderheid van de mannen die niet deugt. Van die minderheid is dan nog een klein deel dat alleen maar “de geboden kans pakt” want helaas, ook niet alle vróuwen zijn zuiver op de graat.
Leuk stuk Michel, dat boek moet ik maar eens naar Nieuw Zeeland laten komen 🙂