Ik zeg gekscherend wel eens dat ik eerder kon typen dan schrijven en dat komt vooral omdat ik als kind niet kon wachten om de toetsen met dezelfde snelheid te beroeren als mijn vader. Hij was journalist en had een elektrische schrijfmachine die zoveel lawaai maakte dat je het getik door het hele huis hoorde. Wat het schrijven betreft was hij mijn voorbeeld en daarom ging ik wel eens met hem mee als hij weekenddienst had. Ik zat dan tegenover hem te tikken en maakte mijn eigen boekjes, terwijl hij druk doende was met de maandageditie van de krant. Ik vond het heerlijk om in mijn vrije tijd op een kantoor te zitten, terwijl mijn leeftijdsgenoten zaten te voetballen en te ravotten. Ik was waarschijnlijk een raar kind en misschien ben ik nog steeds een raar mens. Maar wel eentje die van schrijven houdt en dan geeft het niks.
Veel mensen koesteren de wens om een boek te schrijven. Na veel geploeter sturen ze een manuscript naar een uitgever, die het in 99 van de 100 gevallen afwijst. Al dat werk voor niets? Ik vind van niet. Uitgevers kijken vooral naar of iets verkoopbaar is, maar dat zegt niets over de kwaliteit van het werk. Ik heb zelf ook veel gelezen van mensen die niet ‘officieel’ schrijver zijn maar die zeker de moeite van het lezen waard zijn. De echte schrijvers laten zich niet kisten en gaan gewoon door met hun passie; los van de wens om beroemd te worden door een bestseller te schrijven.
Trouwens, er zijn al zoveel boeken; zoveel schrijvers die een dappere poging doen om hun verhaal op papier te zetten. Ieder jaar als ik over de Deventer boekenmarkt loop verwonder ik me over de hoeveelheid boeken die er tentoongespreid zijn. Dit zijn dan alleen nog maar de boeken die goedgekeurd zijn door een uitgever en de berg van afgekeurde manuscripts is vele malen groter.
Iemand die schrijft doet dat vaak omdat hij of zij de behoefte voelt om het hoofd leeg te maken of gedachtes te ordenen. Schrijven is schrappen, hard werken aan zinsopbouw en je afvragen of je boodschap wel overkomt.
Mijn eigen woorden gedrukt zien op papier (of op een beeldscherm) blijf ik nog steeds magisch mooi vinden. Voor iemand die dat niet zo voelt, valt het ook niet uit te leggen. Ik weet wel dat mijn neiging tot mijmeren ook alles met de drang om te schrijven te maken heeft. In het dagelijkse leven ben je vaak zo bezig met werk of andermans verhaal dat je eigen gedachtes soms wat achterop raken. Door te schrijven kun je deze mijmeringen toch een plekje geven.
Het bloggen doe ik nu al jaren met veel plezier.
Een schrijver durf ik mij niet echt te noemen.
Maar een concept voor een boek heb ik wel onder handen.
Vrolijke vakantiegroet,
Ik prutste ook altijd aan de typemachine van mn vader. Laatst toverde mn vriend ene vergelijkbaar apparaat boven tafel, intens genoten inclusief alle tikfouten. Of er ooit een boek komt weet ik niet, zou wel graag m’n leukste blogs bundelen maar dan wel in combi met foto’s.
Nee een schrijfster ben ik niet al heb ik wel eens gedacht wat logjes te bundelen voor die paar digibeten in mijn familie. Met mijn drukkerij connecties zou dat zeker te doen zijn. Is er nooit van gekomen omdat ik vind dat bij mij veel reacties een wezenlijk deel van het logje uitmaken. Maar hoe ga je dát uitkiezen. Trouwens ook de logjes uitkiezen ging me niet goed af. Het doet zoals jij al zegt niets af aan het plezier dat ik eraan beleef.
Een heel enkel keer overkomt het me dat ik een oud logje herlees en het soort gevoelens heb dat jij hier beschrijft. Maar dat is echt te weinig om schrijfster te kunnen zijn;-)
ja, de boekenwereld snap ik ook niet zo, men koopt maar, en er zijn ook nog de bibliotheken, ik ben zelf geen boekenlezer. Ik lees wel weblogs, en daar is de weblogger zelf de baas en dat werkt voor mij het beste. Vrijheid.
Ik heb altijd nog de wens te gaan schrijven over de periode na het ongeluk wat ik beleefde en mijn strijd daarna. OF ik het ooit doe weet ik niet.
Gelukkig keurde mijn toenmalige uitgever mijn manuscript goed 😉
Maar je hebt gelijk… het is een mooie hobby !
Schrijfzuhhhh
Wha? Heb jij een boek geschreven? 😳😃