Ze sleepte zich door de kamer met haar loodzware benen. Geen gevoel meer in de rechterarm. Een scheve mond. Reden genoeg voor de thuiszorg om de ambulance te bellen. En mij.
Zaterdagmorgen werd ze naar het ziekenhuis gebracht en toen ze binnengereden werd brak ik even. Wat zag oma er uitgeleefd uit. Ze was de afgelopen week erg achteruit gegaan. Nu lag ze op een brancard en werd ze naar de spoedeisende hulp gebracht. Daar kwam de harde conclusie na een aantal onderzoeken: niks meer aan te doen.
Op zo’n moment gaat er van alles door je heen, maar niet: oma gaat weer terug naar huis. Want dat zou mensonterend zijn. Toch had het ziekenhuis haar het liefst diezelfde dag linea recta terug willen sturen, omdat ze stervende was. En mensen die sterven horen eigenlijk niet in het ziekenhuis.
Er werden twee opties genoemd: het hospice én extra zorg in haar aanleunwoning. Dat eerste was een probleem; na wat heen-en-weer gebel bleek daar geen plek te zijn en het tweede was wel mogelijk, maar wat mij betreft onnodig. Toen oma niet meer aanspreekbaar was en steeds in een diepere slaap viel zei ik tegen een verpleegster: “Zij is stervende. Tegen de tijd dat er een speciaal bed en palliatieve zorg geregeld is, zal het waarschijnlijk niet meer nodig zijn.” Na 6 uur wachten in het observatorium werd ze eindelijk opgenomen. Oma was voor het laatst wakker toen de dames haar van het brancard op bed schoven. Zuur dat een stervende vrouw van 89 zo lang op een brancard heeft moeten liggen.
In het begin van de middag sprak ze af en toe nog met me. Hoe gaat het oma? “Goed!” zei ze. Ze vertelde nog wat over opa en over het feit dat ze zo graag TV keek. Halverwege de middag viel ze steeds vaker in slaap en als ze wakker werd zag ze mij naast zich zitten. Met een licht verwarde doch rustige blik ging ze vervolgens verder slapen.
Ik bleef de hele middag bij oma, niet alleen als aanspreekpunt voor de doktoren en verzorgers, maar ook om haar niet alleen te laten. Om nog even bij haar te kunnen zijn. Eenmaal op haar kamer nam ik geen afscheid meer van haar. Ze lag lekker te slapen. Met nog één laatste blik verliet ik de kamer en ging weer naar huis. Ze overleed gistermorgen.
Ach Mich wat verdrietig dit!
Al is het voor haar het beste denk ik. Ik wens je met heel mijn ❤ veel sterkte de komende tijd een acceptatie van dit verlies.
Sprakeloos, kom ik niet verder dan gecondoleerd.
Meelevende groet,
Gecondoleerd… Sterkte met je verlies. Niet tof dat het zo moeizaam is gegaan daar. Jammer dat het zo moest.
Gecondoleerd met het verlies van je oma , fijn dat je bij haar kon blijven zolang ze nog aanspreekbaar was.
Het is intriest met de zorg gesteld die bij stevende mensen met “de regeltjes” bezig is i.p.v. het de sterven zo comfortabel mogelijk maken. .
Gecondoleerd Michel!
Ik sluit me verder aan bij Riet.
Sterkte.
Heel veel sterkte, die brancard het zegt weer iets over de zorg.