Donderdagmiddag zagen wij een ooievaar. Struinend door het gras, op zoek naar voedsel voor zijn kroost. Een vrouw wist te vertellen dat het nest zich in een dorpje verderop bevindt. Bijzondere dieren. Vooral omdat ze nog steeds zo schaars zijn. Jaren geleden werden ze met uitsterven bedreigd. Ik heb er tot nu toe in mijn leven nog maar drie of vier gezien. De eerste was tijdens een vakantie in het voormalige Joegoslavië. Dat maakte wel indruk op mij als kind.
Voor sommige mensen staat een ooievaar symbool voor de geboorte. Het idee dat ze baby’s zouden afleveren is al behoorlijk oud, maar toch zie je nog vaak raamstickers of ooievaarspoppen bij huizen waar een kindje geboren is.
Het tegenovergestelde van geboorte is de dood en die kwam vorige week ook even om de hoek kijken. Eens in de zoveel tijd is er een begrafenis en soms heeft de overledene geen kans gekregen om een ‘gezegende’ leeftijd te bereiken. Nu is dat misschien een onduidelijke term, zeker in een tijd waarin er beweerd wordt dat mensen ouder dan ooit worden. Maar vorige week was de uitvaart van de zus van een vriend en zij werd maar 48 jaar. Ze stond nog middenin het leven. Maar ze moest vroegtijdig afscheid nemen van haar man, haar twee tieners, haar broer en haar ouders. Het blijft een schok als zo’n jong iemand overlijdt en je blijft je beseffen dat het leven wat dat betreft een loterij is.
Mijn oma is inmiddels 89 jaar en dat zou je een ‘gezegende’ leeftijd kunnen noemen. Zij leeft gestaag door, maar ze heeft al een behoorlijke tijd last van vochtproblemen. Haar benen en voeten zijn helemaal opgezwollen en ze is benauwd. De plastabletten werken niet meer goed en het kost haar steeds meer moeite om op te staan. Een groot contrast met een jaar geleden, toen dat nog wel gemakkelijk ging. Mede door haar weigering om haar benen te laten zwachtelen en steunkousen te dragen is het probleem groter geworden dan het al was. Een dame van de thuiszorg nam me apart en zei dat de situatie van oma zorgwekkend is. Er moet een wonder gebeuren om al dat vocht weer kwijt te raken. Vooral omdat ze geen hulp meer wil. Geen bezoek aan het ziekenhuis (voor een blaas- of nierenscan) en geen polonaise aan haar lijf. Het is onmogelijk om haar te overtuigen. Hoe dit gaat aflopen moge duidelijk zijn. Maar het kan een kort of lang traject zijn. Laten we voor oma hopen dat het geen lijdensweg gaat worden, want daar is ze al haar hele leven bang voor.
Op de ene plek gaat er iemand dood en op een andere plek wordt er iemand geboren. Zo gaat het leven.
Even de grens over…de zoo van Rheine…. toen ik daar laatst was begon ik nesten te tellen… bij 50 ben ik gestopt… er waren nog veel meer…. enorm indrukwekkend kan ik je vertellen!
Afschuwelijk zo jong hè, we kunnen niets anders dan het *proberen te* accepteren .
Jouw oma… haar keus respecteren is moeilijk. In jouw stukje klinkt zoveel zorg en liefde. Hopelijk geeft het laatste je de kracht die je nodig hebt om haar keus met haar mee te dragen.
50 nesten? Jeetje zoveel?
Haar keus is mijn keus, ik heb er in zekere zin vrede mee. 89 is ook een hele leeftijd en dan is het niet gemakkelijk om nog iedere keer naar het ziekenhuis te moeten.
haha ja jeetje inderdaad…want het er waren er veel meer… ik ben gestopt met tellen toen ik bij de 50 was… dus hoeveel het er werkelijk zijn weet ik echt niet. Kun je je voorstellen hoe het klinkt als al die ooievaars in koor klepperen? Ik weet het nu wel inmiddels 😉
Ik snap die vrede in jou wel maar ja waar het verstand vrede mee heeft geldt niet per definitie ook voor het hart hè.
Heel triest als iemand uit een gezin gerukt wordt door de dood. Zij zal dus nooit de “ooievaar”lang zien komen bij haar kinderen en dat is zeker een gemis voor die kinderen.
Ik begrijp je oma wel, ik ben nog veel jonger maar heb ook geen zin meer in die hele medische fabriek als er iets mis is met me. Kwaliteit van leven is veel belangrijker als je wat ouder bent dan de lengte van het leven.
Wij hebben hier al jarenlang een broedend ooievaarspaar in de omgeving, ook dit jaar hebben ze weer jongen. Meestal 2 of 3.
Sterkte !
Bemoedigende groet,
Hier (Krimpenerwaard) krioelt het van de ooievaars. Decennia geleden waren er speciale ooievaarsstations om ze op te vangen, dat is gelukkig niet meer nodig. Maar ik blijf het bijzonder vinden als ik ze in een weiland zie zitten, dat wel.
Mijn schoonmoeder had ook geen zin meer in medische behandelplannen. Haar kwaliteit van leven kreeg ze er niet mee terug, zei ze, en daar zat wel iets in.
Triest als iemand veel te vroeg gaat…
Sterkte!
Wij hebben er twee in de “achtertuin”… Ze eten brood, doen mee met de eenden en de reigers. In het begin vond ik het heel apart, nu is het gewoon geworden 😉
Sterkte met je oma. Ik hoop ook dat haar een lijdensweg bespaard gaat worden…
Vlakbij Staphorst is een Ooivaarsreservaat… daar zie je honderden. Heel veel nesten met jongen op dit moment. Ook in Lelystad zijn er veel ooievaars te vinden, gelukkig zie je ze steeds vaker.
ja, het valt allemaal niet mee. Eigenlijk is het leven maar iets triest, want we gaan er vroeg of laat allemaal aan. Maar tot die tijd het beste er maar van maken. Af en toe er bij stilstaan, prima, en dan voort maar weer! vakantieplannen en zo.
Vlak om de hoek is een nest ik zie ze regelmatig vliegen hier.
Ik snap als je 89 ben dat het wel goed is. Sommige mensen accepteren dat en voor de mensen in de buurt is dat heel erg moeilijk.