Ik kan me niet herinneren dat we ooit zo’n mooie nazomer hebben gehad als dit jaar. Het was vandaag gemiddeld zo’n 26 graden! Ook nog Monumentendag dus leuk om er even uit te gaan.
Bij de monumentale boerderij Hermans Dijkstra in Midwolda liepen mensen in oude boerenkleding rond, werden oude ambachten getoond en was er een kleine markt in één van de ruimtes van de grote schuur. Ik herkende hem meteen, mijn oud-collega J. die kalenders verkocht van zijn zelfgemaakte foto’s van de gemeente Oldambt. Heel af en toe komen we elkaar tegen en dan is het leuk om even bij te praten. Hij was midden vijftig toen het bedrijf failliet ging en heeft sindsdien geen werk meer gevonden. Maar hij redt zich prima. Met de verkoop van zijn kalenders kan hij een klein centje bijverdienen.
Hij keek ervan op dat ik inmiddels getrouwd ben. “Mooi,” zei hij, “zeker na de moeilijke periode toen je ouders korte tijd na elkaar overleden.” Zelf heeft hij dertien jaar geleden zijn vrouw verloren. Ze stapte uit bed en viel neer, 47 jaar was ze. Dat het leven zulke dingen voor je in petto kan hebben, sta je eigenlijk niet bij stil. Het voelt zo oneerlijk. Maar het leven is nou eenmaal niet fair. Voor niemand. Iedereen krijgt zijn of haar portie, vroeg of laat.
Hij heeft inmiddels een nieuwe partner gevonden. Een nieuwe liefde kan veel helpen bij het verwerken van het verdriet. Ik heb dat zelf ondervonden. De zon gaat dan vanzelf weer schijnen. Net als vandaag.