Op deze zonnige zaterdagmiddag zochten wij de rust op. Het Balloërveld, een heideveld van 367 hectare, niet ver van Assen. Het mooie weer lijkt maar niet op te houden. Geen straf om te genieten van heide, zandverstuivingen en bomen. Een plek met veel historie, grafheuvels en Middeleeuwse karrensporen. Ook zijn er nog loopgraven te vinden uit de Tweede Wereldoorlog.
Tijdens onze wandeling hoorden we een paard hinniken. In de verte zagen we hem aankomen. Afwisselend in galop en draf. Het meisje dat op het paard reed kreeg waarschijnlijk les van de dame die naast haar fietste. Toen ze uit het zicht waren hoorden we het paard nog steeds uitbundig hinniken. Tja, een prachtige plek en geweldig weer. Wat willen mens en dier nog meer?
De vorige keer dat wij hier waren was op 5 mei. In het gras naast het fietspad zagen we opeens iets bewegen. Het bleek een jong slangetje te zijn, soepel glijdend door het hoge gras. Samen met nog twee andere mensen zaten we op onze hurken naar dit diertje te kijken, totdat er een iets groter slangetje opdook. Mama, waarschijnlijk.
Even verderop kwamen we aan bij de schaapskooi. Het was een geblaat van jewelste toen de herder de honderden schapen de kooi inleidde. Elk schaap bleek zijn eigen geluid te hebben. De meeste lammetjes hadden de baard nog niet in de keel. Als je zo’n kudde een tijdje staat te observeren, zie je ook steeds meer verschillen. Geen schaap is hetzelfde. Een aantal opstandelingen waren een andere kant opgelopen, maar werden door honden weer teruggehaald. Verder leek alles gesmeerd te gaan. Je krijgt wel respect voor het beroep van schaapsherder. Blijft toch een zootje ongeregeld, zo’n kudde.
Voor iedereen die zijn hoofd eens lekker leeg wil maken is wandelen of fietsen op het Balloërveld beslist aan te raden!
Het is een beetje ver voor me maar ik geloof je op je woord. Toen ik kind was kwamen we vaak op de heide. Dat staat me nog wel bij. De geur ook. Apart.
Mooi daar!!