Een maand in quarantaine

Het klinkt een beetje zwaar als ik zeg dat we al een maand in quarantaine zijn, maar het klopt eigenlijk wel. Ik ben al een maand niet buiten Veendam geweest. Aangezien we het openbaar vervoer mijden kunnen we ons dus alleen maar verplaatsen door middel van de benenwagen en de fiets. Nu pas merken we hoe vanzelfsprekend het altijd was om ‘even’ de auto te pakken. Die auto is alweer een half jaar weg. Dat beperkt ons dus een beetje qua bewegingsruimte, maar dat geeft niks. We zijn allebei vrij huiselijk en wachten met geduld af wanneer we weer een uitstapje kunnen maken.

Op 5 maart wist ik het nog niet, maar het zou de laatste keer in een lange tijd zijn dat ik me in een groep mensen begaf. Ik was in een dorpshuis om de laatste correcties van een folder te bespreken en zat tussen een aantal bekende en minder bekende mensen. Mensen uit het dorp waar ik vandaan kom. Ondanks dat ik er al twaalf jaar niet meer woon ben ik nog steeds ‘één van hen’. Wekelijks kwamen deze mensen bij elkaar om hun verhalen te delen, eventuele problemen te bespreken en gezellig een bakje koffie te drinken. Het is te hopen, vooral voor de mensen die dagelijks in eenzaamheid leven, dat er snel een einde komt aan de ‘lockdown-light’, waar we nu middenin zitten. Zodat ze snel weer samen kunnen komen.

De zus van mijn opa was 94 geworden. Ik heb haar even gebeld om haar te feliciteren. ’s Middags zag ik op Facebook dat haar kleindochter en achterkleinkinderen een groot spandoek met slingers en ballons aan haar zonnescherm hadden gehangen. ‘Omi’ stond ernaast met een bos bloemen in haar hand. Ook voor haar zijn het rare dagen. Geen bezoek. Maar op deze manier weet ze dat er toch aan haar wordt gedacht. Zij is nog de oudste van onze familie die in leven is.
Ik denk dan gelijk aan mijn eigen oma. Mijn vrouw en ik waren de enigen die nog langskwamen. Als zij deze tijd had meegemaakt had ze er niets van begrepen. “Waarom komen jullie niet langs? Zijn jullie soms boos?”
Maar goed, zo gek is het niet. Deze tijd is voor ons allemaal verwarrend.

3 gedachten over “Een maand in quarantaine

  1. Gelukkig kunnen wij nog met de auto naar een rustig stukje natuurlijk rijden om daar te wandelen. Maar ooit kunnen we weer naar buiten , daar wachten we dan maar op!

  2. Met Rosa rijd ik elke dag naar een stukje polder vlak bij huis. Daar is het rustig en kan ze los lopen. En ik ook. Behalve voor een boodschap kom ik ook de deur niet uit. Vannacht droomde ik zelfs dat mensen een afstand van 1,5 meter moesten aanhouden. Blijkbaar heeft het meer invloed op ons, dan we zelf kunnen inschatten. Samen houden we vol!
    Blijf gezond en een groet van onze beren uit het keukenraam.

  3. Ooit komt het goed, gelukkig heeft Grunn mooie rustige wandelgebieden waar je bijna geen mens tegen komt.🚶
    Groetjes!

Reacties zijn gesloten.