Het was triestig weer; glad, mistig en grijs. Ik had niet zoveel zin om te gaan, maar wilde toch graag mijn nieuwe cameralens testen. De “plastic fantastic” lens ging in de tas mee en ik reed naar het grand café in Winschoten.
Naast het schieten van foto’s van de band JeeBee was ik ook gevraagd om wat mensen uit het publiek op de gevoelige plaat vast te leggen. Een taak die ik een beetje morrend uitvoerde, want wat mij betreft ging het vooral om de muziek. Ik zat nogal wat te stuntelen. Het is altijd even wennen als je met iets nieuws moet werken. Je voelt je een beetje een amateur. Maar ik merkte wel dat ik dankzij mijn nieuwe lens niet meer hoefde te flitsen, terwijl de lichtomstandigheden verre van ideaal waren.
Haar vriendin wilde niet op de foto. Ik vroeg waarom dat was. Ze vertelde een heel verhaal, dat volledig los stond van de vraag of ze gefotografeerd wilde worden of niet. Als ík die vraag zou moeten beantwoorden: ik sta liever achter de camera dan ervoor. Ik kon haar niet overhalen maar haar vriendin wel. Die zette ik op de foto. De eerste die ik van haar maakte. Er zouden nog vele volgen. Maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet.
Op de terugreis besloegen mijn ramen en moest ik onderweg zelfs stoppen om de voorruit opnieuw te krabben. Deze was alweer bevroren geraakt tijdens het rijden. Met de verwarming vol op de ruiten vervolgde ik mijn weg.
Bijna was ik niet gegaan. Maar gelukkig wel. Ik had mijn toekomstige vrouw namelijk voor het eerst gezien. Vandaag 3 jaar geleden.
Anders was je haar wel op een andere dag tegengekomen, of iemand anders, of helemaal niet. Zo is het leven, er kan altijd van alles gebeuren. Ik zet niet graag mensen op de foto.
Jullie waren voor elkaar voorbestemd! Wat René zegt. Anders was je haar wel ergens anders tegen gekomen.
Ah… romantiek, daar zijn we gek op natuurlijk. Dat zijn de momenten die nooit in je leven vergeet. Al zal niet iedere man altijd precies de datum weten, jij wel dus!
ach je had haar toch wel ontmoet want wat moet zijn gebeurt toch