Michel

Nieuwbouw

Er zijn momenteel twee grote nieuwbouwprojecten aan de gang in Veendam. Vlakbij wordt een complete flat gebouwd en een paar straten verderop zijn ze bezig met een serie twee-onder-één-kap woningen.

Ik vind het leuk om af en toe een kijkje te nemen hoe ver de bouw staat. Bovendien doet het me denken aan toen ons eigen huis werd gebouwd, alweer twaalf jaar geleden. Ik ging elke dag even langs en in de eerste maand leek het allemaal erg snel te gaan. Voordat ik het wist stond het hele huizenblok er. Maar dan moet er natuurlijk nog heel veel binnenshuis gebeuren. Electra en leidingen moeten worden aangelegd. Aan de buitenkant zie je dan geen vorderingen meer. Zo had ik een aantal maanden het gevoel dat er niets gebeurde en toen begon ik wat ongeduldig te worden. Maar geduld is natuurlijk een schone zaak en voordat je het weet is de tijd aangekomen om alles naar eigen wens in te richten. En dan begint de echte pret voor de nieuwe bewoners. 🙂

Vogeltaartjes

Mijn vrouw maakte vanmorgen kleine vogeltaartjes van zaad met gestold vet, versierd met besjes van onze vuurdoorn en een paar rozenbottels. Hopelijk vallen ze in de smaak bij onze gevederde vrienden.
Voor onszelf fabriceerden we een soepje. We maakten bouillon van groenteresten die we de afgelopen maanden in een zak in de diepvries hebben bewaard.
Na de lunch maakten we een wandeling door Veendam. Het is vandaag min twee graden. Eenmaal weer thuis smaakt een kop thee dan extra lekker. En met een eindeloze lijst met jaren zeventig nummers van Spotify aan is de pret helemaal compleet.

Quatre-mains

Prachtig pianoconcert bijgewoond in het Huis voor de Kunst hier in Veendam. In dit Huis zijn in een huiselijke sfeer veel schilderijen te bekijken en vanmiddag konden we dus ook genieten van een fraai staaltje muzikaal vakwerk. Het duo Dimitar Dimitrov en Elvire Boelee speelde quatre-mains, dat wil zeggen ‘met vier handen’. Ze zaten naast elkaar en bespeelden dezelfde piano. Er kwamen prachtige stukken van o.a. Mozart, Brahms en Liszt voorbij en Elvire Boelee vertelde tussen de nummers door over de componist of het stuk zelf (zie foto boven). Voor liefhebbers van klassieke pianomuziek is dit een representatief fragment:

Solo

Wat bezielde Laura Dekker om op veertienjarige leeftijd de wereld rond te willen zeilen? In een interview lees ik dat ze totaal geen last had van eenzaamheid. Ze ervoer een groot gevoel van vrijheid en kreeg zelfvertrouwen door werkelijk alles zelf te moeten doen. Er was niemand om op terug te vallen. Zo stond het kiezen voor het ruime sop voor iets groters: Laura wilde iets doen waar ze zelf achter stond en niet zoals zovelen achter de grote meute aanlopen.

Uiteindelijk is dat wat we vaak doen. Boeken worden bestsellers omdat mensen allemaal hetzelfde boek van dezelfde stapel pakken. We worden op school tot brave burgers gesmeed. Vaak denken we helemaal niet na over alle dingen die ons worden geleerd en voorgespiegeld. Het lijkt soms alsof er een blauwdruk bestaat voor wat een goed leven inhoudt. Maar wat dat betreft is het oude gezegde nog steeds van toepassing: ‘van het concert des levens heeft niemand een program’. Je weet niet precies wat je allemaal te wachten staat, maar je hoeft ook niet persé het pad te volgen dat er denkbeeldig al voor je is gelegd. Zo kun je je afvragen wat het nut is om op school allerlei droge theorie te moeten leren, terwijl je het leven ook spelenderwijs kunt ontdekken?

Voor de vader in de film “Leave no trace” is het overduidelijk dat hij niet wil zijn zoals zovelen. Samen met zijn dochter probeert hij zich ver te houden van de consumptiemaatschappij door zo spartaans mogelijk te leven. De vraag die in de film wordt gesteld is: in hoeverre kun je in deze tijd nog als een ouderwetse jager/verzamelaar leven? De man probeert waarschijnlijk net zo’n vrij gevoel in zijn hoofd te krijgen als Laura Dekker, maar door zijn PTSS is dat onmogelijk. Bovendien wordt de ontwikkeling van zijn dochter geremd door zijn wens om buiten de maatschappij te gaan staan.

Still uit de film “Leave no trace” (Debra Granik, 2018)

Printwerk

Eigenlijk koop ik liever spullen in een ‘ouderwetse’ winkel. Maar toen ik vanmorgen de prijs van een duoverpakking cartridges vergeleek, kwam ik tot de conclusie dat die dingen online 19 euro goedkoper zijn! Het is dat ik niet meer zoveel print, maar anders had ik gelijk twee sets gekocht.

Jaren geleden printte ik alles nog uit; mijn hele administratie en letterlijk alle drukproeven. Ik heb het even nagezocht: in 2012 kocht ik voor bijna 300 euro aan cartridges! Tegenwoordig denk ik twee keer na voordat ik iets print. Spaart ook weer een paar bomen uit…