Auteur: Michel

Spannende droom

5 comments

Best een spannende droom vannacht…

Ik zit in een klein kamertje op een laptop te typen. Plotseling klopt er iemand op de deur; het is mijn chef die me vraagt om mee te komen. We betreden een grote ruimte die vol is met mensen. Er staat een camera opgesteld en de directeur van ons bedrijf staat in het midden. Ik krijg de opdracht om een beeld aan mijn baas te overhandigen. Ik heb daar eigenlijk geen zin in want ik heb een hekel aan de man. Toch word ik er min of meer toe gedwongen. De camera staat me tegen. En dan maakt de directeur mij ook nog met een suffe opmerking voor al die mensen belachelijk. Ik bedenk me niet en gooi de pot hete koffie die op een tafel staat naar zijn hoofd. Ik hoor hem schreeuwen van pijn terwijl ik de ruimte uit ren.

Mijn collega’s gaan me zoeken, ik hoor ze praten terwijl ik me schuilhoud in een kleedkamer. De baas is er slecht aan toe, heeft overal brandwonden.
Voordat ik naar buiten kan, moet ik eerst een groot warenhuis doorkruisen. In eerste instantie is het er vrij rustig, totdat ik een aantal bekende gezichten zie. Het zijn mijn collega’s die me willen uitleveren aan de politie. Ik zet het op een lopen, maar zie dat 1 van hen de roltrap blokkeert. Met al mijn kracht til ik hem op en smijt hem over de roltrap naar beneden. Nu heb ik nog een groter probleem. Ik heb iemand vermoord.

Ik vlucht naar een café en praat met vrienden over wat er is gebeurd. Zij zeggen dat ik me in het café mag schuilhouden en dat ze me niet zullen verraden. Maar op het toilet hoor ik iemand over mij praten en dan begrijp ik dat mijn vrienden hun mond toch niet hebben kunnen houden.
Midden in de nacht vlucht ik naar een natuurgebied buiten de stad. Het is er totaal verlaten en ik beraad me op wat ik zal doen. Ik zie een lange dam die precies de richting uit gaat naar de plek waar ik veilig zal zijn (waarschijnlijk in het buitenland). Tijdens mijn wandeling komen er opeens twee honden op me af, die me besnuffelen en blijven achtervolgen. Ik denk dat het afgedwaalde politiehonden zijn. Ik blijf lopen en lopen, maar het lukt me niet om de honden kwijt te raken. De dam gaat over in water en ik blijf even stil staan om te zien dat het eigenlijk onverantwoord is om dat hele stuk te moeten zwemmen. Maar ik heb geen keus. Dus ik spring erin en de honden doen hetzelfde. Als ik een stukje heb gezwommen kijk ik over mijn schouder en zie ik ze in het water spartelen en langzaam verdrinken. Uiteindelijk bereik ik zonder schoenen en in mijn ondergoed de overkant. Ik ben veilig. Vrienden vangen me op en helpen me aan kleding.

persoonlijk ,

Twee kikkers

Op zo’n heerlijke lentedag als gisteren is het geen straf om lekker op de fiets naar mijn vrijwilligerswerk te gaan. Ik was vroeg van huis vertrokken dus had mooi de tijd om bovenstaande foto te maken.

Op de terugreis zag ik bij het hertenkamp een jongedame bijna midden op de weg staan, haar hoofd naar beneden gericht. Ik verminderde vaart en vroeg haar wat er was. Ze wees naar twee kikkers die op het wegdek zaten. Niet naast elkaar, maar op elkaar! Ze maakte zich zorgen dat de diertjes doodgereden zouden worden. Gelukkig was er niet veel verkeer, maar als we niets zouden doen was de kans toch groot dat ze geplet werden. Ik zette mijn fiets op de stander en terwijl zij het verkeer in de gaten hield hielp ik de kikkers met oversteken. Met mijn vinger gaf ik ze een duwtje, waarna ze telkens een stukje vooruit sprongen. Ze bleven gewoon gezellig op elkaar zitten. Na een paar minuten waren ze de weg over en dus veilig. Tenminste… Kikkers zitten het liefst in een natte omgeving. Het meisje zei dat ik ze het beste naar de stoepput kon leiden. Zo zouden ze vanzelf weer in het water komen. Met één laatste por vielen ze in de put en na een high five namen we afscheid.

dagboek, dieren , ,

Bergen en Camperduin

Zaterdag was het weer eens tijd om naar de Noordzee te gaan. Als eerste een lange strandwandeling gemaakt in Bergen aan Zee.

Ik kom hier al tien jaar lang zo’n twee keer per jaar…

Behalve de zee vind ik het duinlandschap ook schitterend.

5 kilometer verderop ligt Bergen. Heerlijk om even rond te lopen en over de markt te struinen.

De bekende ruïnekerk van Bergen.

De geiten in het hertenkamp aan het Van Reenenpark waren ook in de relax-modus.

Ter afsluiting nog even naar Camperduin om afscheid te nemen van de zee. Het was een beetje heiig en daarom was er bijna geen scheidslijn te zien tussen de zee en de lucht. Heerlijk zo’n verlaten strand. Op een paar mensen na was het helemaal leeg.

Het beeld van de strandvonder heeft al een aanrijding overleefd en een aantal jaren geleden probeerden bronsdieven het van de sokkel af te zagen.

fotoblog, op stap , , , ,

Drukwerk en werkdruk

In mijn eerste jaren als zelfstandig ondernemer liet ik het drukwerk dat ik had ontworpen nog altijd eerst bij me thuis bezorgen, maar op een gegeven moment durfde ik het aan om het rechtstreeks bij de klant te laten afleveren. Heel af en toe doe ik een steekproef en dan wordt er hier een pallet afgeleverd en die bezorg ik dan even zelf bij de klant.

Laatst had ik een partij drukwerk waar nogal het één en ander aan schortte. Ten eerste was het veel te laat geleverd, ten tweede ontbrak de helft en ten derde leek het alsof de snijder een borrel op had gehad. De magazines waren te kort en scheef afgesneden en het is dan ook niet zo vreemd dat ik dus, in overleg met mijn klant, een klacht bij de drukker heb neergelegd. Ik kon op hun website een reclamatie indienen en kreeg na een paar dagen een excuus via de mail over de te late levering. Ik had om financiële compensatie gevraagd, maar daar zou ik nog over teruggebeld worden. De drukker vroeg of ik 50 bewijsexemplaren wou opsturen, zodat ze konden beoordelen of het drukwerk ook echt scheef was gesneden.

Ik stuurde een pakket van 50 magazines (bijna 8 kilo) richting het zuiden van ons land, maar had na twee weken nog niks gehoord. Ik besloot ze maar eens op te bellen, maar ik kreeg niemand te pakken. Sprak de voicemail in met het verzoek of ze me wilden terugbellen over mijn klacht. Een dag later had ik een mailtje dat mijn reclamatie was afgewezen. Ze hadden geen bewijsexemplaren ontvangen, dus konden ze het niet in behandeling nemen. Ik had een bonnetje gekregen van het postagentschap met een zogenaamde ‘track-and-trace’, zodat ik via de website kon volgen of het pakket was afgeleverd of niet. Je raadt het al: keurig een dag na versturen afgeleverd.

Ik heb mijn klant al laten weten niet meer met deze drukkerij in zee te willen gaan. Het is jarenlang goed gegaan, prima drukwerk voor een lage prijs, maar voor deze miskleun lijken ze geen verantwoording te nemen.

Ik ben waarschijnlijk nog wel een tijdje bezig om mijn claim voor elkaar te krijgen. Eigenlijk is het zonde van de tijd, maar het gaat om het principe. Uiteindelijk hadden ze het drukwerk gewoon niet zo moeten afleveren.

ondernemen, persoonlijk, werk, werkdruk

Da’s geen excuus

Op een vrije middag zat ik een krantje te lezen in de bibliotheek. Er zat nog een andere man tegenover me in een tijdschrift te bladeren en er waren een paar klanten tussen de boeken aan het snuffelen. Een vredig tafereeltje, totdat er een stel bijna-pubers de trap op rende en elkaar achterna ging zitten. Ze renden tussen de stellingen en tafels door en ik voelde de vloer bewegen. Een dame van de bieb zei tegen de jongens: “Kunnen jullie het even wat rustiger aan doen?”. Ze bleef niet staan om te controleren of ze er ook daadwerkelijk mee ophielden, maar ze draaide zich na haar vraag gelijk weer om. Ze verstond waarschijnlijk niet wat één van de jochies zei: “Ja, maar ik heb ADHD!”. Alsof hij verwachtte dat dit reden genoeg was voor verzachtende omstandigheden: “Oh, ren in dat geval maar door en breek de boel maar lekker af.”

Ik ben een kalm persoon en heb een hekel aan gezeur. Maar ik kreeg na een paar minuten kabaal zin om er wat van te zeggen. Die gedachte verdween gauw weer, want als je tegenwoordig als buitenstaander een kind een verbaal pak slaag geeft, dan ben je aan de beurt en heb je een kwaaie vader of moeder voor de deur staan. Want hun bloedje heeft ADHD en daar moet je niet te licht over denken.

Gelukkig gingen ze op een gegeven moment weer weg en was de rust wedergekeerd. Ik was vroeger als kind ook druk, maar tegenwoordig wordt er dan gelijk een stempel op gedrukt.

persoonlijk ,
1 2 3 … 21