Terwijl ik in januari de bovenstaande foto maakte vanaf het dak van Forum Groningen waren ze in China druk bezig met het bouwen van een noodhospitaal. Ik had er iets over in de krant gelezen maar dacht er voor de rest niet echt over na. Dat virus was hún probleem. Zij hadden het veroorzaakt en laten ze daarom ook maar de gevolgen ervan ervaren. Dat we in Nederland binnen twee maand in een lockdown zouden zitten vanwege datzelfde coronavirus konden we toen echt niet bevatten. Dat zelfs het RIVM deze rampspoed niet zag aankomen spreekt boekdelen.
Ondertussen ontregelt het virus ons leven al zo lang dat het waarschijnlijk vreemd zal voelen als we weer wat meer bewegingsvrijheid krijgen. Wellicht duurt het een tijdje voordat we ons weer veilig kunnnen voelen.
Ik maakte me tijdens de eerste lockdown vooral zorgen om mijn werk. Als ZZP-er ben je vanwege het ontbreken van een vangnet extra kwetsbaar voor welke crisis dan ook, maar gelukkig liep het werk wel door. Er is na 2,5 jaar wel een einde gekomen aan mijn bijbaan op de woensdag. Mijn contract werd niet verlengd en dat heeft hoogstwaarschijnlijk ook te maken met de onzekerheid van deze tijd.
Tijdens lockdown periodes heb je in zekere zin een streepje voor als je je, zoals ik, prima kunt vermaken met weinig middelen en weinig mensen om je heen. Het is jammer van de gemiste bezoekjes aan musea, leuke stadjes en het feit dat alle muziekactiviteiten in Veendam werden afgezegd, maar goed. Gelukkig hebben we ons dit jaar toch goed weten te vermaken door er vooral in de zomer veel op uit te trekken met de fiets. En hebben we niet, zoals veel mensen, iemand verloren aan dat rotvirus. Voor hen zal dit jaar altijd een bittere nasmaak houden.
Wat een mooie foto! Zonder enig vuiltje aan de blauwe lucht…
Het verbaast me dat dit jaar supersnel voorbij is gegaan, terwijl we zo weinig konden/mochten.
Zo keek ik uit naar de nieuwe Bond-film om maar iets belangrijks te noemen (-:
Ik besef dat we boffen: m’n man werkt “gewoon” thuis, geen corona-zieken in de familie… Helaas wel dierbaren verloren. Ik houd niet van achterom kijken maar op de een of andere manier ontkom ik er dit jaar niet aan. Er komen betere tijden!
Apart hè, dat gevoel heb ik ook. De tijd vliegt, ondanks alles. En er komen zeker betere tijden, al duurt dat misschien nog een tijdje.
We zijn er voorlopig nog niet van af in ieder geval. Ik heb gelukkig ook weinig nodig en ik werk niet dus dat scheelt ook.
Het jaar is inderdaad voorbij gevlogen, ook voor mij. Er hebben véél mensen nadeel of verdriet ondervonden van het virus maar voor velen waren er ook nog de “gewone” zorgen of verdriet. Dat werd wel eens vergeten in dit jaar.
Ondanks dat een mooie foto van onze hoofdstad.