Toen ik dit blog begon leefde ik een iets ander leven dan nu. Dat zal misschien voor ons allemaal gelden. Maar de afgelopen tijd, extra geholpen door de corona en het wegdoen van onze auto, zijn bijna alle nevenactiviteiten weggevallen en zit ik meer thuis dan ooit. Geen bandrepetities meer, geen musea, geen stedenbezoeken, niet naar bos, strand of heide. Een behoorlijk contrast, want voor mij hadden die uitstapjes altijd een grote meerwaarde. Toch heb ik mij de afgelopen tijd goed bij de situatie kunnen neerleggen en heb ik meer dan ooit genoten van eigen huis en tuin.
Dat gebeurt namelijk wanneer je weinig prikkels meer krijgt en de wereld een stuk kleiner is geworden. Je gaat inzoomen op de dingen die dichtbij gebeuren. Zo zag ik een paar dagen geleden vanuit mijn luie stoel een mus een zandbad nemen. Ik ben 45 jaar maar nog nooit heb ik dat eerder gezien. Het is in onze tuin sowieso een drukte van jewelste, want naast mussen en kauwen zien we ook duiven en af en toe een ekster opduiken. Vrouwtjesmussen die met hun vleugeltjes gaan schudden, bedelend voor een lekker hapje van het mannetje en het vervolgens in ontvangst nemen. Prachtig om te zien.
Ik had verwacht dat ik, nu de regels weer een beetje worden versoepeld, enorm zou trappelen om weer op pad te gaan maar niks is minder waar. Omdat ik al een tijdlang geen drukte om me heen heb gehad wil ik het rustige gevoel liever een beetje vasthouden. Als er iets is wat ik de afgelopen tijd heb geleerd, is dat ik me werkelijk nooit verveel want ik verzin altijd wel iets om te doen. Of het nu gaat om een huishoudelijk klusje, kokkerellen, een stukje fietsen, schrijven, muziek maken of lekker in de tuin een boek lezen. Na 2 spannende boeken van Stephen King had ik zin in wat luchtiger materiaal: ik vond een boek dat ik op mijn 12e verjaardag heb gekregen maar nog nooit had gelezen. Gisteravond zat ik dus lekker in ‘De weglopers’ van Victor Canning te lezen en me af te vragen waarom ik het destijds terzijde had gelegd. Zo kan er dus zomaar 33 jaar lang een juweeltje in je boekenkast staan zonder dat je het doorhebt.
Goed dat je dat boek al die tijd hebt bewaard!
Ik herken me in je blog. De mogelijkheden zijn er om ons losser te bewegen maar ik wil niet denken aan de drukte in de stad.
Vanavond keek ik op YouTube naar Live aid 1985. Al die mensen in het Wembley Stadium…ik kreeg het er bij wijze van spreken benauwd van.
Het is goed dat je jezelf hebt aangeleerd dat je kunt genieten op de vierkante kilometer.
Ik hou ook enorm van rust om me heen. Drukte heb ik nooit fijn gevonden. Bij concerten tolereer ik het gewoon.
Je bent ook zeker niet de enige die deze periode als “prettig rustig”ervaart.
Dat het voor andere veel stress brengt snap ik ook wel want als je verdiensten/baan op het spel staan, of de kinderen ineens thuis moeten leren waar je zelf ook al geïmproviseerd , ondanks alles je werk moet doen is dat niet makkelijk.
Voor mij heeft het ook niet zoveel gevolgen , ondanks alle oproepen in de media voor aandacht voor de ouderen. voel ik me niet eenzaam en kan me goed vermaken, net als jij. Het is ook wel de mooiste tijd om van vogels in de tuin te genieten, ze nestelen en het groen beneemt nog niet alle zicht. Aan lezen kom ik al jaren niet meer toe helaas. ( daarom sla ik logjes over boeken altijd over, iedere keer dat in een reactie zetten is wel erg saai) .