Toen ik dit boek in de winkel zag liggen was mijn aandacht gelijk getrokken. Niet alleen door het feit dat je in de brillenglazen van de dame de weerschijning van een fors mes kunt zien, maar ook vanwege de titel. Hoe het zal zijn om überhaupt een broer of zus te hebben weet ik niet, maar het is helemaal raadselachtig hoe het zal voelen als die ook nog een seriemoordenaar blijkt te zijn.
Soms is het fijn om een boek te lezen waarin je jezelf kunt herkennen, of waarin een type zoals jij de hoofdrol vervult. Maar lezen lijkt soms op reizen en dan is het ook fijn om onbekende paden te bewandelen en eens door iemand anders zijn of haar bril te mogen kijken. Dankzij de beknopte maar meelevende schrijfstijl van Oyinkan Braitwaite kan ik me goed inleven in hoofdpersoon Korede, een zwarte verpleegster in Nigeria. Zou je na de zoveelste moord je zus verraden of is de bloedband zo belangrijk dat je werkelijk alles voor haar zult doen om haar maar uit de wind te houden.
In eerste instantie staat Korede altijd voor haar zus Ayoola klaar, maar wanneer zij de arts versiert waar Korede verliefd op is begint ze toch tegenstrijdige gevoelens te krijgen. Hoe dit uiteindelijk afloopt zal ik uiteraard niet verklappen, maar dat dit alles op scherp zal zetten zal je niet verbazen.
Ayoola is ook geen ‘gewone’ seriemoordenares, maar de mannen in haar leven komen (door haar toedoen) op een vervelende manier aan hun einde. Zij is geen vrouwelijke versie van Ed Gein of Ted Bundy, maar slaat toe op het moment als ze zichzelf in het nauw gedreven voelt.
Dit is de eerste roman van Oyinkan Braiwaite (1988) en ik ga haar zeker in de gaten houden. Want zij is in staat om in weinig woorden veel te zeggen (sommige hoofdstukken zijn zo kort dat ze uit maar een paar zinnen bestaan) en de lezer bij het dilemma van Korede te betrekken.