“Hou je bekkens!”

Met het vorige bandje waar ik in speelde repeteerden we altijd op de zondagmiddag. De repetitie viel wel eens uit omdat iemand ziek was, een kater had of om een andere reden niet kon. Soms was het wel jammer als het niet doorging, maar aangezien ik altijd al voldoende ideeën had om mijn tijd mee te vullen stond bij voorbaat al vast dat ik me niet ging vervelen. Op zo’n blanco zondagmiddag ging ik vaak naar de stad Groningen, waar ik eerst een bandje ging kijken in een bluescafé en daarna in een jazzcafé dat een paar honderd meter verderop lag. Zo had je een muzikaal gevarieerde middag en het mooie was dat het, naast een drankje aan de bar, helemaal gratis was.

Begin dit jaar gingen we op een zondagmiddag naar een mooi klassiek optreden hier in de buurt en we namen ons voor om daar vaker heen te gaan. Helaas was dit achteraf gezien ons eerste en ook ons laatste bezoek aan het Huis voor de Kunst, want de concerten zijn afgelopen en het pand staat te koop. Dingen gaan voorbij, maar een concertje bezoeken op zondagmiddag blijft voor mij een leuker tijdverdrijf dan shoppen.

Deze zondag waren we in Arnhem, waar we een wel heel erg bijzonder optreden zagen. Vader Pierre Courbois speelde samen met zijn zoon Barend (o.a. Whistler Courbois Whistler, Blind Guardian en Vengeance). De eerste keer dat ik een concert heb bijgewoond waar alleen basgitaar en drums te horen waren. In de grotendeels geïmproviseerde muziek hoorde je elementen uit de jazz, rock, blues en klassiek.

Eén van de meest bijzondere momenten was toen vader Courbois een drumsolo speelde. Meestal wordt daarvoor het hele drumstel gebruikt, maar dit keer gebruikte hij alleen de gongen en bekkens. “Hou je bekkens”, grapte Barend om het publiek even tot stilte te manen. Pierre zit al 62 jaar achter ‘de potten en de pannen’, deed in zijn glorietijd wereldtournees en is met zijn 79 jaar de oudste drummer die ik ooit heb gezien.

In de pauze maakte ik even oogcontact met Pierre, die langs de bar liep. Hij sprak me zomaar aan en zei dat hij en Barend twee dagen geleden het slechtste concert ooit hadden gegeven. Hij had geen gevoel in zijn linkerduim en dat is bij het drummen niet zo prettig. Toevallig had hij afgelopen week drumles gegeven aan een meisje met maar 1 arm. Hij heeft haar trucjes geleerd om tóch te kunnen drummen en hij vertelde dat hij daar gezien zijn duim nu zelf ook gebruik van moest maken.

Barend wordt door sommigen de beste bassist van Nederland genoemd. Hij deed zijn ervaring vooral in rockbands op, maar door het vele samenspelen met zijn vader heeft hij ook jazz-invloeden in zijn spel verweven. Je kunt merken dat hij veel ervaring heeft. Niet alleen in de snelheid van zijn spel, maar ook in het gebruik van verschillende volumes en effecten. Zo had hij een effectpedaal waarmee hij de bastonen tot wel twee octaven kon verhogen. Op de momenten waarop hij solo speelde, had je het gevoel dat je meerdere instrumenten hoorde. Los van de grondtonen die een bassist meestal speelt, deed hij ook rifjes en melodieën tussendoor. En op een gegeven moment bespeelde hij de bas zelfs als een gitaar.

Na afloop zijn we nog even naar vader en zoon gelopen om ze te bedanken voor de mooie muziek. Ze waren best verbaasd dat wij ‘helemaal uit Grunningen’ waren gekomen om hen te zien. Het was de lange treinreis absoluut waard! Hopelijk komen ze nog een keer hier in de buurt.

Fragmentje om te beluisteren