Ik kijk uit het raam en zie de lege parkeerplaats voor ons huis. Twee dagen geleden stond daar onze auto nog. Wat hebben we leuke ritjes gemaakt. Dwars door het hele land. Altijd onder het genot van leuke muziek, soms hard meezingend. Dankzij de navigatie op onze telefoons verdwaalden we niet meer zo vaak. Nooit zal ik de rit vergeten toen we na onze huwelijksreis midden in de nacht terugreden van Schiphol naar huis. De duisternis maakte plaats voor het licht, prachtig om mee te maken.
Toen ik nog vrijgezel was, stapte ik soms in en reed ik naar ‘nergens’. Op zulke momenten moest ik er even uit en tijdens het rijden kreeg ik vaak wel een idee waar de reis heen zou gaan. Zo reed ik in 2008 op de bonnefooi naar Bergen in Noord-Holland, zonder te weten dat het een favoriete plek zou worden waar ik nog vaak heen zou gaan.
Die keren dat ik met mijn kameraad naar Lowlands ging; de auto volgepakt met onze tent, rugzakken en tassen. Een beetje suf van drie dagen muziek en matig slapen, maar dolblij dat we de luxe hadden om met een eigen auto weer richting het noorden te rijden.
Toen ik het felbegeerde roze papiertje in 1999 haalde was ik dolblij en kocht in de eerste week gelijk een auto, een Mazda 121. Die ik vervolgens binnen 1 dag langs een muur reed met meer dan 1000 gulden schade. In de jaren erna reed ik nooit meer tegen een muur, maar wel tegen een container, een paaltje en een hek.
Als mijn moeder er niet over was begonnen op die middag in 1997 dan had ik waarschijnlijk nooit mijn rijbewijs gehaald. Ik zag er het nut niet van in. Ik deed alles met de fiets en het openbaar vervoer en vond auto’s maar milieuverpestende en dure dingen. Als ik in mijn ouders (of iemand anders) zijn auto meereed zochten mijn ogen vooral de natuur op, en niet die kilometers asfalt en (voor mij) cryptische verkeersborden.
Er is een reden dat ik bovenstaande in omgekeerde volgorde vertel. Want sinds deze week heb ik het gevoel dat ik weer terug bij af ben. Sinds eergisteren heb ik nog maar één vervoersmiddel tot mijn beschikking en dat is de fiets die ik op mijn 21e verjaardag van mijn ouders kreeg. Twee jaar voordat ik automobilist werd. De afgelopen jaren fantaseerden mijn vrouw en ik er vaak over om de auto weg te doen. We rijden erg weinig en de meeste voorzieningen zijn op loopafstand. Zo’n beslissing voelt gek genoeg nogal tegendraads, want de meeste veertigers zouden eerder een grotere auto kopen dan hun enigste auto wegdoen.
Als de jaarlijkse APK-keuring weer voor de deur staat, zijn er vaak een aantal ‘kleine zaken’ die gerepareerd moeten worden, maar je zit al gauw op minimaal 100 euro. Dit jaar kreeg ik de tip van de garage om een schokbreker te vervangen en dat bleek zo’n 200 euro te kosten. Ik wist dat het nodig was, maar had er eigenlijk helemaal geen zin in om dat geld uit te geven aan een auto waar we nauwelijks meer in rijden.
Naast de hoge kosten voor onderhoud speelt er nog veel meer. Ook hier in het Noorden is het in de afgelopen twintig jaar drukker op de weg geworden en zijn er regelmatig ongelukken door hardrijders en bumperklevers. Het idee dat er mensen zijn die onder het rijden op hun smartphone kijken is te gek voor woorden, want als je auto rijdt moet je je aandacht 100 procent bij het verkeer houden. Zo is het niet ondenkbaar dat jouw auto total loss wordt gereden door de onoplettendheid van een andere weggebruiker.
Als tiener vond ik het al heerlijk om tussen de velden en de akkers te fietsen, te midden van vogels en genietend van de rust en ruimte. Een heel groot contrast met de drukte op de autowegen, waar je constant op scherp moet staan en waar je af en toe door een opgefokte achterligger rechts wordt ingehaald.
Het openbaar vervoer is misschien ook niet ideaal, maar ik weet zeker dat ik een heleboel dingen niet zal missen: het betalen van parkeergeld, de dure reparaties, de onzekerheid omtrent de APK, de hoge vaste lasten, het risico op ongelukken, de drukte op de weg.
Dinsdagavond overhandigde ik de autosleutels aan de tweede eigenaar van de Mazda. Wij gaan in het vervolg met de benenwagen, de fiets en het openbaar vervoer.
Allemaal gerede motivaties en dus een heel goed besluit voor jullie. Herinneringen zoals jij die hier deelt heb ik ook maar dan andere natuurlijk, mijn heilige koe is me wel heilig moet ik bekennen.
Wij hebben beiden een auto en ondanks dat we er wel eens over spreken om 1 auto weg te doen, doen we het niet omdat ik mijn ‘vluchtdrang’ niet altijd onder controle heb… en als man naar werk is (in Hoogezand, dus met auto moet omdat OV een drama is, zeker voor iemand die in ploegendiensten werkt) zit ik dus thuis vast. Ik kan niet met het OV, enerzijds vanwege dat drama en anderzijds vanwege mijn ziektebeelden.
Het staat echter wel vast dat 1 auto weggaat over een 4 a 5 jaar zodra man met pensioen gaat 😉
EN ja die kosten… en die risico’s… het hoort erbij…
Best wel dapper om die stap te nemen want een auto is natuurlijk, vooral bij slecht weer makkelijk. Maar inderdaad wél duur. Misschien is het een idee om een deel van die vaste lasten die je nu nog gewend bent in een aparte potje te blijven betalen om die enkele keer dat een auto héél fijn zou zijn een auto te kunnen huren óf een taxi te nemen.
Ik hoorde gisteren dat er een file was ter hoogte van Kiel Windeweer, dan moet het echt drukker geworden zijn.
Veel veilige fietskilometers gewenst!