Jaren geleden signeerde Ernst Jansz op de Mega Platen en CD beurs in Utrecht en een paar uur daarna zag ik hem tussen wat antieke spulletjes snuisteren. Het eerste wat in me opkwam was om hem aan te spreken en te vertellen dat ik hem als muzikant bewonder. Maar iets hield me tegen. Want ik besefte me dat je, hoe tegenstrijdig het ook mag klinken, door een bekende aan te klampen de aandacht ook op jezelf richt. Dat staat me altijd een beetje tegen als ik een selfie zie van iemand met een beroemd persoon naast zich. Ik liet Ernst in alle rust tussen de oude spulletjes staan en liep weer verder.
Afgelopen vrijdagavond woonden we het optreden van Ernst in de Oosterpoort bij. Hij deed dit om zijn nieuwste boek en album ‘De Neerkant’ te promoten. Boek en CD gaan over de tijd vóórdat hij in ‘dat bekende bandje’ speelde. Begin jaren zeventig woonde hij in een commune in een grote boerderij in Brabant. Met zijn vrienden vormde hij de band CCC Inc. en ze maakten bijna dag en nacht muziek. De hippies deelden alles samen en ze leefden van het geld dat er met optreden verdiend werd. Ze waren redelijk succesvol en speelden op diverse festivals, zoals Lowlands en Pinkpop.
Ernst deelde zijn herinneringen met ons. Achter hem stond een scherm waarop hij oude foto’s vertoonde. Met drie virtuoze muzikanten speelde hij liedjes van toen en nu. Belle Hélène kwam voorbij, in een speciale ingetogen versie. Hij speelde ook een paar vertaalde CCC-nummers. Het instrumentarium van viool, gitaar, slidegitaar, ukelele, piano, mondharmonica, bas en banjo zorgde voor een melancholisch kabbelende en Americana-achtige sfeer. Het geluid was perfect. De sfeer intiem. Tussen de nummers door vertelde hij mooie verhalen.
Na het optreden hebben we het boek en het album aangeschaft. Uiteraard laten signeren. Ik wist niet veel zinnigs te zeggen.
ik: ‘We vonden het erg leuk.’
Ernst: ‘Aah, mooi!’
ik: ‘Vond je het zelf ook leuk?’
Ernst: ‘Ja, ik vond het heerlijk!’
In mei wordt hij 70. Je zou het niet zeggen.
“Ik was een hippy” – clip
Waar gaat de tijd …..
70 wat een leeftijd.
Nostalgische groet,
Mooi om te lezen. En: ‘Want ik besefte me dat je … door een bekende aan te klampen de aandacht ook op jezelf richt.’ is heel raak.
ja, wat moet je ook tegen iemand zeggen als je er tegen op kijkt. Ik heb daar ook wel moeite mee, in die zin dat ik het achterwege laat.
Perfect gedaan destijds, muzikanten zijn uiteindelijk ook gewone mensen die ook rustig boodschappen moeten kunnen doen , ze zijn dan uiteindelijk “niet in functie”;-) Je ziet wel steeds meer dat artiesten na het optreden tijd vrij maken voor het publiek zodat je ze kunt complimenteren.
70 jaar? Ongelofelijk! Maar ja, wij zijn ook heel veel jaren ouder geworden.
Nooit geweten dat Ernst nog een tijd vóór Doe Maar (Niet) had.
Toen die band net was opgericht, werkte ik in een bloemenwinkel en een collega van me was wild van Ernst; en hij van haar. Alleen moest ze hem met meerdere meiden delen. Dat had ik liever niet geweten (-:
Sommige mensen van ‘ vroeger’ blijken nog steeds actief in hun passie…dat alleen al is prachtig toch?
Fijn weekend.
Sommige mensen worden niet oud die gaan alleen dood. Denk dat als iemand blijft doen wat hij graag doet, hij langer blijft leven ook.