Voordat de huismeester er was voor de eindinspectie van oma haar aanleunwoning, overdacht ik de afgelopen acht jaar dat ze er heeft gewoond. In eerste instantie was het een behoorlijke klus voor mij en mijn vader om alle behang van de muren te verwijderen en de vloerbedekking los te halen (foto boven). Maar na een paar weken klussen kon oma haar intrek nemen. Ze was blij en verdrietig tegelijk. Blij omdat ze tevreden was met haar nieuwe stekje en verdrietig omdat ze dit niet meer met haar dochter kon delen.
Elke zondag kwam ik bij haar eten. Eerst alleen, later met mijn vrouw. Oma ging dan niet voor het gemak. De ene keer had ze rollade, de andere keer kip. Maar altijd twee soorten groenten, aardappels, appelmoes en een toetje na. Half werk bestond voor haar niet en ik zag dat het haar steeds meer moeite kostte. Ik stelde voor om in het vervolg ‘gewoon op de koffie’ te komen.
Begin 2016 ging ze door gladheid onderuit en brak ze haar schouder en bovenarm. Na een operatie en een opname in de korte dagopvang van het verpleeghuis mocht ze weer naar haar aanleunwoning. Daar kreeg ze wat meer hulp dan voorheen. Oma was eigenwijs en wilde geen polonaise aan haar lijf. Ze wees de revalidatie voor haar schouder van de hand en wilde geen zwachtels of steunkousen dragen.
Wekelijks deden wij boodschappen voor haar, onderhielden haar tuintje en hielden haar gezelschap. Eén keer in de week kwam er een dame om haar in de huishouding te helpen, voor de rest deed ze nog zoveel mogelijk zelf. Een aantal maanden geleden begonnen haar benen en voeten dikker te worden en de dokter trok de conclusie dat dit door haar falende hart kwam. In eerste instantie dacht ik dat het wel mee zou vallen, want ze had altijd al last van vochtproblemen en slikte al een tijdje plaspillen. Maar toen we haar een paar keer lamlendig hadden aangetroffen, bleek dat er geen weg terug was. Op 8 juni hebben we nog wat eten voor haar gemaakt, maar ze kon het allemaal niet meer binnen houden. De dagen erna waren ondraaglijk voor haar. Geen energie en loodzware benen. Gelukkig heeft het niet te lang geduurd.
De sleutels zijn ingeleverd en er is weer een fase afgesloten.
Sterkte!
Bemoedigende groet,
Ook een beetje verwerking om dit allemaal af te kunnen sluiten. Maar uit je logjes over je oma komt heel sterk de liefde voor haar naar voren, oma krijgt ongetwijfeld een mooi plaatsje in de herinneringen.
Sterkte met het gemis…
Ja, als het hart echt gaat falen is er vaak geen weg terug, Ik denk dat ze heel blij met jullie is geweest Michel.
Ik ken deze ‘noodzakelijke’ acties en ze herbergen altijd een mix van verdriet en opluchting. Tijdens het opruimen wordt je dan ook overspoeld met herinneringen, is een deel van de verwerking. Dat kost tijd en valt niet te haasten.
Inderdaad… een fase afsluiten…
Sterkte nogmaals.