Vorige week vertelde oma tussen neus en lippen door dat haar water niet meer warm werd. Ze gaf me het gevoel dat eraan gewerkt werd en dat ‘alle buren er last van hadden’. Ik dacht er verder niet over na en ging er vanuit dat het wel goed zou komen. Maar toen we gistermorgen bij haar op bezoek waren, bleek het nog steeds niet te zijn opgelost. Maar ze vond het geen probleem; ze zette gewoon een pannetje met water op het vuur. Zo zie je maar dat haar generatie (ze is 89) gewend is om de schouders eronder te zetten en zelf een oplossing te zoeken. Al is dat in dit geval natuurlijk niet handig, want na één telefoontje van mijn kant was het probleem (vervangen van een defect onderdeel van haar CV ketel) binnen een uur opgelost.
Nou is het natuurlijk heel vervelend om te weten dat oma een week lang zonder warm water heeft gezeten en dat niemand dat verder is opgevallen. Ik ben het enige familielid dat bij haar langskomt en er komt tweemaal daags iemand van de thuiszorg kijken of alles in orde is. Voor oma is het blijkbaar geen probleem dat ze geen warm water heeft, vooral niet omdat ‘de buurman dat ook niet heeft’. Ze heeft vaker dit soort dingen. Ze benoemt een probleem, concludeert dat iedereen daar last van heeft en dan is het een soort van geneutraliseerd en niet meer zo erg. Zo wordt het voor mij steeds lastiger om te ontdekken wat wel en wat niet aan haar verhalen klopt.
Gistermiddag heb ik buiten haar weten om de huisarts gebeld, want ze heeft behoorlijk opgezette benen en en ‘flubbertje’ (bindweefseltje) aan haar linkerooglid. Ze wil absoluut niet naar de dokter want het gaat vast vanzelf over en anders maar niet. Toch weet ik dat ze blij is als het verholpen is. En dan moet ik het zo regelen dat de dokter ’toevallig’ bij haar langs gaat en niet door mij is gestuurd. Ze wil mij niet tot last zijn, maar ik vind het juist geen probleem om dit te regelen.
Typisch voor bejaarde mensen : niet willen toegeven dat ze hulp nodig hebben. Gelukkig weet je er een draai aan te geven zodat ze toch nog geholpen wordt.
Dat warme water is toch wel erg. Hier ken ik ook een voorbeeld van. Gewoon water koken om zichzelf te wassen. Kolder natuurlijk. Je oma kan blij zijn met je, ondanks dat ze dat niet precies weet.
Vanuit mijn werk als mantelzorger en als vrijwilliger in de zorg voor mensen van die leeftijd herken ik dit natuurlijk… en ja je kunt nog zo vaak zeggen dat jij het niet lastig vind maar zij blijven bij dat standpunt dat ze je niet lastig willen vallen.
Ik hoop trouwens dat de huisarts dat spelletje mee wil spelen want ik ken enkele die dat wel willen maar enkele ook die dat niet willen….
oefff