Ik ben jarenlang geabonneerd geweest op het muziekblad ‘Oor’. Ik las het blad van voor naar achter en keek altijd reikhalzend uit naar het volgende nummer. Op een gegeven moment werd de stapel wel erg groot, maar daar was gelukkig een oplossing voor: opbergcassettes. Ik had een hele plank in mijn boekenkast gereserveerd voor een rij ‘Oor’ cassettes en bladerde er veel in als ik naar muziek zat te luisteren.
Tijden veranderen; tegenwoordig koop ik nauwelijks meer tijdschriften. Het probleem bij veel bladen is dat je een aantal verhalen best interessant vindt, maar dat de rest je niet zo boeit en dat is zonde van het geld.
Daarom is het een stuk handiger om af en toe een ‘Oor’ van de bibliotheek te lenen. Laatst nam ik er twee mee en ik wist gelijk weer wat me altijd zo in dat blad heeft aangetrokken. Niet alleen de rijkelijke informatie over muziek, de vaak boeiende interviews met artiesten en de CD-besprekingen. Maar ook het mooie illustratiewerk. Het omslag van het twaalfde nummer is naar mijn idee heel fraai. De gezichten van de overleden grootheden Lemmy, David Bowie, Prince en Leonard Cohen in een rots gehouwen en Nick Cave die over zee uitkijkt. Cave zijn 15-jarige zoon overleed vorig jaar na de val van een rots. Een vreselijke gebeurtenis. Maar wel pakkend gevangen in misschien wel één van de mooiste ‘Oor’-covers alle tijden…
Ik wist eigenlijk niet dat het blad nog bestaat. Wij kochten het vroeger ook vaak om dezelfde redenen als jij hier aangeeft. Maar wij hebben het contact met de muziek een beetje verloren in de jaren 90, vanaf die tijd was er niet zoveel meer dat ons boeide.
Ik koop ze eigenlijk nooit, hooguit bij de kringloop. De cover staat me inderdaad aan. Het is nog altijd beter dan een foto van 1 of ander gephotoshopt model.
Nou, heftig verhaal zeg. Ja, ik hou wel van muziek, maar informatie er over interesseert me minder. En lezen doe ik alleen af en toe de krant, bij mijn ouders.
Ja, de OOR heb ik ook versleten maar totaal ontgroeid. Ik vind de cover dan weer wat minder. Smaken verschillen.