We hebben een logeetje: het twaalfjarige achternichtje van mijn vrouw. Gisteravond hebben ze gezellig samen gekookt, vier-op-een-rij gespeeld en gekwartet. Voordat ze ging slapen gaf ze wel aan een beetje last te hebben van heimwee. Ze zei dat ze één nachtje wou blijven in plaats van twee.
Ik moest even denken aan mijn neefje. Inmiddels een grote kerel, maar zo’n 25 jaar geleden kwam hij wel eens bij ons logeren en eigenlijk ging dat altijd goed. Op 1 keer na. Ik lag bijna te slapen, toen ik hem opeens de trap af hoorde sluipen. Hij liep de woonkamer in en zei tegen mijn moeder: ‘Zou het kunnen dat ik last van heimwee heb?’ Ma was verbaasd want dit was nog nooit voorgekomen. Hij had het naar zijn zin bij ons, daar lag het niet aan. Maar hij wist zich geen raad met het eenzame gevoel dat plotseling bij hem was opgekomen. Mijn vader bracht hem in de auto naar huis.
Toen ik als zeventienjarige naar de dienstkeuring moest, hoopte ik stiekem dat ik afgekeurd zou worden. De ellende begon al toen we allemaal in een potje moesten plassen. Voor mij is dat een privé-aangelegenheid en tussen al die jongens wou dat niet lukken. Pas toen ik me heel erg ging concentreren en iedereen al door was naar de volgende test, kreeg ik het voor elkaar.
De rest van de keuring was een makkie. Hier en daar smokkelde ik een beetje. Bij de geluidstest drukte ik een paar keer het knopje niet in, ondanks dat ik alles prima kon horen en tijdens de kijktest deed ik net alsof ik de helft van de letters niet zag.
Bij een persoonlijk gesprek loog ik dat ik last van heimwee had. Iemand had me die tip gegeven. Volgens hem was dit reden genoeg om afgekeurd te worden. Maar, je raadt het al: ik werd goedgekeurd! Ik kreeg wel uitstel, omdat ik naast mijn werk nog een opleiding volgde. Ik zou in 1998 in dienst moeten.
Een paar weken later ontving ik een brief dat ik werd vrijgesteld van de dienstplicht! Had het heimwee-verhaal toch geholpen? Maar goed, in 1998 was de dienstplicht ook afschaft dus het was hem sowieso niet geworden.
Achternichtje zei net dat ze nog een nachtje blijft. Valt dus mee met de heimwee.;-)
Nee, heimwee is geen argument, gewetensbezwaren wel, daar heb ik het op gegooid, en het is me gelukt ook nog.
Ik heb geen last van heimwee. Gelukkig niet. Voor dienst maakte ik bezwaar en deed vervangede dienstplicht.
Heimwee is inderdaad heel lastig, ik had er zelf als kind veel last van. Maar ook nu vind ik van huis zijn lastig. Ik ben het liefst in m’n vertrouwde omgeving en kan moeilijk “m’n plekje”vinden tijdens vakantie uitstapjes. Maar het nichtje gaat het wel redden zo te horen;-)