Sinds een paar maanden speel ik in een bandje. Eigenlijk had ik me voorgenomen om dat nooit meer te gaan doen, maar het is altijd blijven kriebelen. De hoofdreden om niet meer in die trein te stappen was omdat ik het gedoe rond optreden niet meer wil. Het opbouwen, het sjouwen, het reizen, het wachten. Niets van dat alles is leuk. Het spelen wel. Maar dat is uiteindelijk maar een klein onderdeel van het geheel.
Maar ik heb nu vier gelijkgestemden in mijn eigen woonplaats gevonden die het muziek maken ook binnenskamers willen houden. Ongedwongen bezig zijn, zonder te willen optreden. Ideaal als je het mij vraagt!
Er is alleen één probleem: de band heeft twee toetsenisten. Gelukkig kunnen we allebei een beetje drummen, dus wisselen we elkaar af. Een noodoplossing eigenlijk en ideaal is het zeker niet. Maar zolang het goed gaat, gaat het goed. Tot nu.
De andere toetsenist is er sinds vandaag mee gestopt. Andere ideeën, niet geheel mee kunnen komen in het spontane repeteren en het daarom ook niet helemaal in de band passen waren volgens onze bandleider genoeg redenen om afscheid van elkaar te nemen. Het zij zo. Het voelt wel een beetje alsof het door mij komt. Het klikte namelijk vanaf dag één met de rest en het bleek al snel dat ik muzikaal wat verder was.
Twintig jaar geleden gebeurde precies hetzelfde. Uitgerekend de jongen die mij bij de band gehaald had, vertrok omdat hij zich niet meer bij de anderen voelde passen.
Je gaat toch denken: verschillen zijn soms al aanwezig maar komen pas aan het licht als er zich een verandering voordoet. Dan komen er opeens dingen aan het licht die anders verborgen zouden zijn.