Oud-schaatscoach Gerard Kemkers vraagt aan het begin van zijn lezing of er pers in de zaal zit. Niet lang geleden is zijn uitspraak dat ‘voetballers verwende mannetjes zijn’ in de media gekomen. Een beetje pijnlijk, aangezien Kemkers sinds twee jaar voor FC Groningen werkt. Hij distantieerde zich niet helemaal van deze opmerking, die hij naar eigen zeggen terloops had gemaakt. Maar dat hij de mentaliteit van een topvoetballer gemakzuchtiger vindt dan die van zijn eigen topschaatsers Ireen Wüst en Sven Kramer maakte hij op deze lezing meer dan eens duidelijk.
Voetballers moeten volgens hem ook meer een echte winnaarsmentaliteit krijgen. In de voetbalwereld lijkt het alsof ‘gewoon je best doen’ de norm is en dat de spelers niet gemotiveerd worden om beter te worden.
Naast het helpen met het opzetten van een topsportzorgcentrum wil Kemkers de huidige moraal in de voetbalwereld veranderen en spelers opleiden om het beste uit zichzelf te halen.
De kreet ‘ondernemen is ook topsport’ viel weer eens. Ik heb het al zo vaak gelezen en gehoord dat het me 1 oor in en 1 oor uit gaat. Maar vanavond niet. Voor het eerst vraag ik me af hoe dat er werkelijk uit ziet. Als Kemkers een video laat zien van zijn oud-pupil Kramer die fanatiek aan het trainen is en in de weer is met loodzware halters, kan ik niet de vertaalslag maken naar die van een ondernemer. Wat doe ik verkeerd, ga ik me bijna afvragen. Want mijn leven lijkt in de verste verte niet op die van een topsporter en volgens de wet ben ik toch echt ondernemer.
Nog altijd leeft het beeld dat de gemiddelde ondernemer zich een slag in de rondte werkt. 100 uur per week zijn eerder regel dan uitzondering, slapen een noodzakelijk kwaad en een burn-out ligt altijd op de loer. Blijkbaar kan er alleen optimaal gepresteerd worden als je jezelf voor 200 procent inzet en 24 uur per dag bereikbaar bent voor je klanten. Dit mag bij sommigen misschien sympathie opwekken, maar ik heb het gevoel dat er vaak schromelijk overdreven wordt. Bovendien is al die drukdoenerij slecht voor de gezondheid. Zelfs Kemkers gaf aan dat het belangrijk is om je rust te nemen. Iets waar je geen tijd voor hebt als je daadwerkelijk de 100 uur per week wilt halen.
Nu wil ik best geloven dat er mensen zijn die keihard werken. Maar het is ook een beetje hoe je dat zelf definieert. Een oud-collega zei laatst dat wij vijftien jaar terug een enorm drukke periode op het werk beleefden. Helemaal waar, maar ik heb het destijds niet zo ervaren. Ik deed gewoon mijn werk. Gistermorgen moest ik voordat ik ging ontbijten met een slaperige kop na een gebroken nacht een probleem voor een klant oplossen. Sommige mensen zouden dit misschien omschrijven als een bovenmenselijke actie, terwijl ik voor mijn gevoel alleen maar even iets sta te fixen. Misschien neem ik zaken te letterlijk en moet ik een oortje dichtknijpen als mensen zulke opgeblazen kreten roepen. Maar waar het mij om gaat is dat mensen die niet dagelijks de marathon willen lopen zich geïntimideerd voelen. Het maakt mensen die eigenlijk graag zouden willen ondernemen, maar opzien tegen een zelfopgelegd martelregime onzeker. Ik geloof dat druk zijn vooral in je hoofd zit. Met een rustige leefstijl houd je je geest en lijf niet alleen soepel, maar kun je de drukte ook beter aan en houd je het langer vol.
