Dankzij Social Media hebben veel mensen tegenwoordig een podium. Deze wordt niet alleen gebruikt om gebeurtenissen met anderen te delen, maar ook om meningen en gedachtes te ventileren. Laatst verwonderde een Facebook vriend van mij zich erover dat sommige mensen over ’teveel vrije tijd’ zouden beschikken, omdat ze allerlei dwingende zaken delen waar zij niet op zat te wachten. Ik denk dan bij mezelf, scroll snel door als je iets ziet wat je niet bevalt. Maar iedereen vindt natuurlijk zijn eigen berichten het belangrijkst, terwijl niemand eigenlijk kan bepalen wat de moeite van het delen waard is. Dat is nou eenmaal persoonlijk en het recht van een ieder die zich op Social Media begeeft.
Maar goed, ik snap wel wat ze bedoelt. Ik betrap me er ook wel eens op dat ik de tijd zit te doden als ik status-updates lees als ‘Vanavond ga ik lekker met mijn mannetje op de bank TV kijken’. Voor de persoon die zoiets op internet zet is het leuk dat het kan, maar het is maar de vraag of er iemand is die zoiets wil lezen.
Het is ook een stukje psychologie. We zijn allemaal nieuwsgierige wezens en als het gedrukt (of op internet) staat, lijkt het een beetje alsof het belangrijk is. Zo kun je na een half uurtje Social Media het gevoel hebben dat je weer helemaal op de hoogte bent, maar weet je tegelijkertijd eigenlijk niet wat je met al die informatie moet. En of de doelbewuste informatie ook klopt.
Er zijn veel eet-goeroes die ons willen overhalen om op hun manier te eten, maar is dat niet vooral omdat ze bevestiging zoeken? Soms ontstaan er allerlei discussies, zoals of het eten van broccoli nu wel of niet kanker kan voorkomen. Zo is het moeilijk om feiten van fabels te onderscheiden, omdat het allemaal ergens wordt vermeld en wanen mensen zich deskundig omdat ze iets op Facebook hebben gelezen. Mensen gaan de discussie aan met iemand die gestudeerd heeft over iets wat voor hen heel aannemelijk klinkt maar wat totaal ongefundeerd op het wereld wijde web is gezet.
We zijn als mensen afhankelijk van anderen om ons beeld te kunnen vormen. Maar wat gebeurt er als je met zoveel informatie wordt bestookt dat dat steeds onduidelijker wordt? Heel veel dingen in het leven zijn niet zwart/wit en veelal relatief. Desondanks ga je door Social Media toch nadenken over zaken waar je je normaliter verre van zou houden. Het idee ontstaat dat je eigenlijk over van alles een mening zou moeten hebben. Iemand die meldt dat hij tegen een bepaald wetsvoorstel is, wil eigenlijk vooral bijval van zijn trouwe volgers. Zo kom je uit op het doel van het hebben van een podium: het verlangen naar applaus.