Zaterdagavond sprak ik met een oud-klasgenoot. In het verleden waren we niet bepaald vrienden. Hij was een pestkop die mij het leven probeerde zuur te maken. Als je zo iemand na 30 jaar weer ziet, dan wordt je daar natuurlijk meteen aan herinnerd. Maar tegelijkertijd realiseer je je dat het al zo lang geleden is. Allebei zijn we veranderd, maar ook gelijk gebleven. Hij extravert, ik introvert. Hij instinctief, ik bedachtzamer. Sommige dingen veranderen niet, maar het weegt allemaal minder zwaar dan in zo’n schoolperiode. Hij had, net als ik, last van onzekerheid. Maar hij uitte het op een andere manier. Ik kroop in mijn schulp, hij ging klasgenoten pesten. Ik was niet de enige.
Een paar jaar terug zag ik een programma op T.V. dat over mensen ging die vroeger gepest waren. Sommigen barstten na al die jaren nog steeds in huilen uit als ze hieraan herinnerd werden. Ik weet nog goed dat die pestperiode niet fijn was, maar ik ben er wel overheen gegroeid. Dat blijkt ook wel wanneer ik me afvraag waarmee mijn oud-klasgenoot mij pestte. Ik ben het vergeten, terwijl ik een redelijk goed lange-termijn-geheugen heb.
Hij gaf toe dat hij vroeger lastig was, onzeker en dat er geen reden was om zijn aandacht op een negatieve manier op mij te richten. Als hij de berichten hoort van jonge kinderen die een eind aan hun leven maken omdat ze gepest worden, wordt hij even weer herinnerd aan wat hij anderen heeft aangedaan.
Tegenwoordig is het nog heftiger. Was je in ‘onze tijd’ na school van het gepest af, tegenwoordig gaat het gewoon door via Social Media.
Laten we niet vergeten dat er ook volwassenen worden gepest. Vorig jaar sprak ik met een dame die zich bezighoudt met pesten op het werk. Zij wijst assertiviteitstrainingen van de hand. Alsof het aan de gepeste persoon zou liggen. Het ligt aan de pestkoppen, die zijn fout bezig en zij moeten veranderen. Door bepaalde verschuivingen in de bedrijfscultuur aan te brengen kan zij hen voorgoed het zwijgen op leggen. Mooi werk.
Ik heb nooit gepest en ik ben nooit gepest. Ik hield me rustig en kon het allemaal fijn ontlopen.
Ooit ontmoette mijn moeder een ex-klasgenote van me, die vertelde vroeger gepest te zijn, maar nooit door mij!
Pesten is een serieus probleem waar wat aan gedaan moet worden voor jong en oud. Ik ben nooit gepest en heb nooit gepest. Wel sprong ik altijd in de kring waar gevochten werd om de zwakkere te helpen. Het sociale zat toen al in me.
Een groot probleem dat pesten dat naar mijn idee toch niet helemaal op zich zelf staat. Meestal hebben kinderen die aan pesten ten onder gaan toch meerdere problemen die hen makkelijk tot slachtoffer maken.
Het lijkt me ook geen goede beslissing om die therapie te weigeren, wie zwakke botten heeft slikt ook kalktabletten om breuken te voor komen, ik bedoel, mensen proberen altijd hun zwakke kanten te verbeteren, waarom de kwetsbaarheid voor pesten dan niét proberen te verminderen. Dat neemt niet weg dat ook de pester ter verantwoording geroepen moet worden, helaas lukt dat vaak niet. En nee, natuurlijk was ik nooit een pester en ben zelf nooit gepest al was ik wel een beetje buitenbeentje.