Schouder

Toen ik gistermorgen een lading sneeuw van mijn auto haalde, moest ik even weer denken aan vorig jaar januari. Toen lag er een dik pak sneeuw en doordat ik dagen niet had gereden was mijn auto op een iglo gaan lijken. Tijdens het uitgraven van mijn kar moest ik de grootste moeite doen om door de onderste laag heen te komen. De oudste sneeuwlaag was ijs geworden en had zich behoorlijk aan de auto gehecht. Het was dus ook zeer onverstandig dat ik het sneeuwvrij maken zo lang had uitgesteld. Maar dat krijg je als je jezelf in barre winterdagen prijst dat je in elk geval voor je werk de weg niet op hoeft.

Om het ijs wat te laten smelten liet ik de auto stationair draaien. Met een combinatie van flink bikken en ontdooier op de ruiten te spuiten had ik de klus in een uur geklaard. Ik was niet van plan om de auto te gaan gebruiken, maar mocht er nood aan de man zijn dan kon ik elk geval de weg op.

De dag erna was er hier in de straat geen doorkomen aan en daarom belde ik de afspraak die ik ’s middags in Winschoten had maar af. Terwijl ik vastbesloten was om weer een hele dag thuis te blijven ging opeens de telefoon. Een onbekende vrouw belde dat mijn oma bij de supermarkt was gevallen. Ze had haar aan de arm genomen en terug naar huis gebracht. Ze had gelijk contact opgenomen met de dokter en die had gezegd dat ze misschien haar arm wel gebroken had. Hij beloofde zo snel mogelijk bij haar langs te gaan. De vrouw vroeg of ik ook kon komen. Ik moest mijn angst op ongelukken opzij zetten om toch maar richting Scheemda te rijden. Toen ik net wou vertrekken belde de dokter al om te vertellen dat oma naar het ziekenhuis gebracht moest worden.

We reden de straat uit, hortend en stotend, niet alleen door de opgevroren sneeuw, maar ook door (wat later zou blijken) een slechte accu. Tot mijn opluchting waren de grote wegen goed begaanbaar. Oma zat als een zielig hoopje mens op haar bank. Het lukte niet om haar jas aan te doen, maar gelukkig had mijn vrouw dekens meegenomen zodat ze het niet koud zou krijgen.

Onderweg naar het ziekenhuis vroeg oma zich hardop af waarom ze toch naar de supermarkt was gegaan. Ze zat net zo lekker op de bank, toen een man op TV zei dat het de volgende dag nog ellendiger weer zou worden. Ondanks dat ik haar een dag eerder nog had gebeld of ze nog boodschappen nodig had, was ze toch zelf op pad gegaan met alle gevolgen van dien.

In het ziekenhuis bleek dat haar schouder niet alleen uit de kom was maar ook nog op meerdere plaatsen was gebroken. Dit was alleen te verhelpen door haar te opereren. Een assistente vroeg aan oma of zij het grote risico aandurfde, want tijdens de operatie zou haar hart het kunnen begeven. Oma zei dat haar dit niets uitmaakte, om haar part mochten ze haar gelijk een spuitje geven.

Wij reden terug naar oma’s aanleunwoning om kleren te halen en toen begon het opeens te sneeuwen. De tocht naar huis was ronduit gevaarlijk. Door de sneeuw was het opeens een stuk gladder op de wegen geworden en bij een rotonde maakte we een flinke glijer. Ik was blij als een kind toen we weer heelhuids thuis waren.

Achteraf gezien was dit een keerpunt in oma’s leven. Ze overleefde (tot haar eigen teleurstelling) de operatie, maar er was een periode vóór en na haar gebroken schouder. Vóór die tijd deed ze alles nog zelf en erna was ze een stuk hulpbehoevender. Ze was altijd bang om weer te vallen en ging de deur steeds minder uit.

Een dag na haar val was de dooi ingevallen. De man op TV had ongelijk gehad.